In de middag op 7 augustus vertrok Bernie weer terug naar Australië. Ik vond het jammer en aan de andere kant keek ik ook wel even uit naar een paar weken “rust”. Vier weken zou ik namelijk alleen in het Guesthouse verblijven. Jos was namelijk voor zes weken in Nederland en er waren verder geen gasten. Er lag genoeg werk en ik kon wat dingen voor mezelf doen, zoals lezen of eindelijk mijn blog gaan schrijven, wat er uiteindelijk ook niet van gekomen was... ;-)

Astar
De dag erna ben ik gaan werken op het communicatie- evenementenbureau Astar voor het U Day II Festival. U Day Festival is een initiatief van de Australische organisatie WorldWeavers. U Day heeft als doel om mensen met verschillende religies bij elkaar te brengen. Muziek speelt hierin een belangrijke factor. Daarbij verkondigen alle religies één en dezelfde boodschap, de gouden regel: Doe goed voor anderen zoals je ook verwacht dat zij doen voor jou. Als we allen volgens deze regel zouden leven, dan zal er vrede en harmonie in de wereld zijn. Hierover later meer.

Astar gaat ons helpen in de communicatie, de venue en bijbehorende faciliteiten en leveranciers. Geta is de eigenaar van de organisatie. Een leuke enthousiaste Ethiopische man en met een aardige westerse mind. Hij heeft vroeger o.a. in Engeland gestudeerd en heeft meerdere malen gereisd, zoals Amerika.

Die dag ging ik voor het eerst alleen met een minibusje op pad. Aangezien ik 3 verschillende busjes moest nemen, had ik aan Sheme gevraagd hoe de plaatsen heten waar ik uit moest stappen. In Ethiopië kennen ze niet echt straatnamen. Alles gaat op namen van gebouwen.
Ik vond het wel een beetje spannend, maar voelde me ook trots. Men is hier heel behulpzaam. Als je ze iets vraagt, lopen ze met je mee, vragen voor je enz. Dat gebeurde deze ochtend dus ook. Toen ik in het busje zat, vroeg ik aan de jongen naast me of hij me kon vertellen als ik bij dat ene punt was. Dat was geen probleem. Ik raakte leuk aan de praat en die jongen bleek bij EthioTelecom te werken. Dat kwam goed uit, want we willen Wi-Fi n het Guesthouse, maar dat schijnt tot nu toe erg lastig te zijn geweest. We hebben nummers uitgewisseld om de wifi-mogelijkheden opnieuw uit te zoeken.

Astar heeft een fijn kantoor en we hebben samen het e.e.a. besproken en ik begon met het schrijven van een projectvoorstel. In de eerste week van september komt Ben, de oprichter van WorldWeavers, in Ethiopië en dan willen we het e.e.a. strak hebben. Ik werd voorgesteld aan een heel leuke energieke dame waar ik de komende maanden in aanloop van U Day nauw mee zal gaan samenwerken. Ik ben daar nog een paar keer geweest.
Het was me wel duidelijk geworden dat ik in de spits niet met die minibusjes moet gaan. 2,5 uur heb ik er over gedaan om thuis te komen. Bij dat eerste busje duurde het sowieso ruim een half uur voordat er eentje kwam en de rij begon inmiddels aardig lang te worden. Uiteindelijk kwam er een busje en ik kon er als laatste nog net in. Ik hoorde de hele tijd het woord ‘Ferenji’ dus het ging over mij, maar wist niet wat er precies gezegd werd. Ik moest het busje uit om plaats te maken voor iemand anders die in de rij stond. De personen in de rij riepen waarschijnlijk iets in de trant van dat ik gewoon met dit busje meekon, dus ik kon weer instappen. Het was een beetje een gekke situatie. Maar goed, ik zat er gelukkig in, want ik heb net zo goed lang staan wachten... Ferenji of niet...

Home alone
In de weken dat ik alleen in het Guesthouse verbleef, heb ik me met meerdere dingen bezig gehouden, zoals de schoonmaak van het Guesthouse, de verhuizing van het kantoor van Dires naar het Guesthouse, het maken van werksheets, manual, huisregels en andere formats voor het Guesthouse. Er stond namelijk nog geen letter op papier...
Met Abayneh gewerkt aan het finaliseren van de rapportages en het finetunen van het budgetoverzicht voor het onderwijsprogramma Aflatoun voor het komende jaar.
Verder het projectvoorstel geschreven en bijbehorende documenten en diverse afspraken gehad m.b.t. het U Day Festival. Communicatieplannen, draaiboeken en calculaties voor de diverse reizen enz. Ik had genoeg te doen.

Daarnaast vermaakte ik me met boekjes lezen, filmpjes kijken en op stap met de Habesha’s (Ethiopiërs).
Van een aantal Ethiopische mannen werd ik op een gegeven moment echt gek. De hele dag door bellen, sms-en en liefdesverklaringen, terwijl ze me amper gezien hadden en teleurgesteld zijn als je niet a la minute reageert. Van gesprekken met een aantal collega's begreep ik dat dit de cultuur is en dat de Ethiopische vrouwen dit ook van de mannen verwachten. Ik als nuchtere Nederlander was hier totaal niet van gediend. Aardig zeggen dat je dit niet op prijs stelt, komt niet door. Hard en duidelijk werkt wel. Ik kon dus goed oefenen en mijn assertiviteit is flink verbeterd ;-D

U Day Festival II | Land of Origians
Van zondag 4 t/m woensdag 7 september kwam Ben naar Ethiopië, de oprichter van het U Day Festival. In 2012 heeft dit festval kleinischalig voor het eerst plaatsgevonden in Thailand.

Het doel van het U Day Festival is om de verschillende morele, ethische en spirituele dimensies te vieren en om wederzijds respect, acceptatie, liefde en uniteit van alle geloven te laten zien.
Ethiopië is het ultieme land om dit evenement te laten plaatsvinden, omdat het het Land of Origians is. Dit land is het voorbeeld waar mensen met verschillende religies in vrede en harmonie samenleven. Verder vindt dit evenement plaats tijdens de 'United Nations World Interfaith Harmony Week'.

U Day Festival bestaat uit diverse componenten.
Voordat het festival begint is er de UNESCO site visit naar Lalibela met 20 – 40 delegates, waaronder Boedhistische monks, Aboriginals, Indignities, Jewish Rabbi, Muslim Clerics en Amerikaanse spirituele leiders. Allerlei verschillende leiders in de meest heilige plaats van Ethiopië
Vervolgens is het U Day festival in Addis Ababa, waarbij het dagprogramma begint met een openingsceremonie en U Dialogue door diverse spirituele leiders vanuit de hele wereld bij de Afrikaanse Unie.
In de avond begint U Nite! Een muziekfestival met verschillende (reggae) artiesten vanuit de hele wereld, inclusief diverse stands, lezingen en workshops.
Op 6 februari, de geboortedag van Bob Marley, is er een festival in Shashemane, het rastadorp van Ethiopië, om deze dag te vieren met een geselecteerd gezelschap. De opbrengst van de kaartverkoop komt ten goede aan de rastaschool.

Bezoek van de oprichter U Day; Ben Bowler | zondag 4 t/m woensdag 7 september
De eerste dag vertrokken we naar Meskel Square, een groot terrein waar vele beurzen en evenementen gehouden worden. Op dat moment was er een Oud & Nieuw festival gaande (11 september is namelijk Ethiopische Nieuwjaarsdag). Op deze manier konden we een indruk krijgen of dit een geschikte locatie zou kunnen zijn voor het evenement. Daarna vertrokken we naar het Ghion Hotel. Een oud hotel met een prachtige tuin / park, waar vele evenementen worden georganiseerd.
In de avond bezochten we Celeste Hotel, een nieuw hotel dat deze avond geopend werd door de Jamaicaanse Reggae artiest Sydney Salmon, die al 20 jaar in Ethiopie woont. We arriveerden toen het optreden al voorbij was en dat gaf ons de kans om met hem en zijn vrouw Lela, die tevens zijn manager is en evenementenorganisator, om te sparren over U Day. Ze zijn zeer positief over dit initiatief en hebben besloten een dag langer in Addis te blijven, zodat we de volgende dag meer in detail de zaken konden bespreken.
De volgende morgen begonnen we met een afspraak in het Hilton met alle betrokken partijen; Abayneh van Dires als lokale sociale partner van TEX, Geta van het communicatie-/evenementenbureau Astar, Mussie van de Afrikaanse Unie en Verenigde Naties, Ben de oprichter, Jos en ik om de lokale organisatie te coördineren.
Mussie is een belangrijk contact voor ons in de organisatie, omdat hij o.a. samenwerkt met de Inter-Religious Council, Ministerie van Binnenlandse Zaken en uiteraard met de Afrikaanse Unie. Voor de komende dagen heeft hij de afspraken met deze organisaties geregeld, die heel waardevol zijn.

Na de bijeenkomst vertrokken we naar het kantoor van de Inter-Religious Council. Zij willen graag dit project ondersteunen en het festival hosten. Ook bieden zij support in het regelen van sponsors voor de trip naar Lalibela.
Vervolgens vertrokken Ben, Jos en ik naar de Australische Ambassade. Ook zij waren enthousiast en zijn bereid om ondersteuning te bieden in het werven van Australische sponsors, het evenement te promoten en om een receptie aan te bieden.
Aan het einde van de middag ontmoetten we Sydney Salmon en Lela weer om het evenement nader te bespreken. Zij zullen de organisatie voor het festival in Shashemane op zich nemen, aangezien zij alle relevante contacten hebben, bekend zijn met het organiseren van evenementen in deze plaats en heel belangrijk, zij leven de rastafari, dus weten hoe deze doelgroep te benaderen.
De volgende dag belde Mussie ons op om naar het huis van de vorige president van Ethiopië te komen. Het was een leuk bezoek en hij wist veel plaatsen in Nederland aangezien hij daar meerdere malen geweest was. Hij wenste ons alle succes met de organisatie.
In de middag vertrokken we naar de Ministry of Federal and Pastoralist Development Affairs. Ook zij zijn enthousiast en zijn bereid om ondersteuning te bieden. Zij zullen een bevestigingsbrief sturen en contact opnemen met de Ministry of Culture & Tourism. Verder zullen zij het festival onder de aandacht brengen op een aantal conferenties die in het najaar plaatsvinden in Amerika, Nairobi, Australië enz.
Na geslaagde meetings hebben we nog even met elkaar gezeten en ben ik met Ben nog naar Focolare gegaan. Door een oudere Italiaanse vrouw die al meer dan 20 jaar in Kenia woont, twee meiden uit Brazilië en 1 meid uit Cameroon, werden we hartelijk ontvangen. Zij proberen Focolare in Ethiopie op te zetten. Zij zetten zich in voor de Katholieke kerk. Ook zij zijn bij deze uitgenodigd.

De dag sloten we af in 2000 Habesha; een Ethiopisch restaurant met traditionele dans, zang en eten.
Op de laatste dag van Ben in Ethiopië brachten we een bezoek aan de Afrikaanse Unie, waar we een rondleiding kregen. Een prachtig groot gebouw, ooit geschonken door de Chinezen. De plenaire Nelson Mandela Hal kan 2.550 personen accommoderen. Buiten is nog een Amphi theater voor ongeveer 1.000 personen. Het is een groot indrukwekkend gebouw. De bedoeling is dat de Openingsceremonie en U Dialogue hier gaan plaatsvinden en alle Afrikaanse ambassadeurs zullen uitgenodigd worden. Een prachtige omgeving met alle benodigde faciliteiten.

Na de lunch was het tijd om Ben naar het vliegveld te brengen. Er ligt een aardige to do lijst na zulke succesvolle dagen.

NB. Door de politieke onrust en de noodtoestand die afgekondigd is begin oktober, mag U Day II geen doorgang vinden in 2017, maar is uitgesteld naar februari 2018.

Onderwijs; Sport en Aflatoun
Dires biedt sportlessen en het onderwijsprogramma Aflatoun aan kinderen met een beperking. Het schoolseizoen zou in september van start gaan, maar aangezien docenten in Ethiopië niet blij zijn met hun salaris had de overheid meetings ingepland. Om die reden is er de hele maand september geen school in het land geweest en is onderwijs pas in oktober gestart. Wel waren er in september trainingen voor de docenten van Dires. SPAT-trainers werden opgeleid om ook Aflatounlessen te gaan geven.
Meerdere malen ben ik meegegaan naar de scholen om de SPAT en Aflatounlessen bij te wonen. Op scholen word je hartelijk verwelkomd, ook door de kinderen. Als je een klas inloopt, staat iedereen netjes op om te groeten.

Op de vragen aan de kinderen wat Aflatoun hen brengt, hadden de voornaamste antwoorden betrekking op sparen. In elke klas is een ‘saving box’ aanwezig en deze wordt een naam gegeven. Leren sparen is dus een grote meerwaarde van Aflatoun. Ze hebben daar plezier in en zijn er trots op.
Verder leert Aflatoun hen discipline te hebben en verantwoordelijkheid te nemen. Een meisje vertelde bijvoorbeeld dat ze sindsdien nooit meer te laat voor de lessen komt...
Ze worden meer bewust van hun gedrag en de invloed ervan op hun omgeving. Heel mooi om te horen.
Op sommige scholen wordt het Aflatounprogramma buiten het reguliere schoolprogramma gegeven. Het is de keuze van de kinderen zelf om naar deze les toe te gaan. De opkomst laat zien, dat ze geïnteresseerd zijn en graag deelnemen.
De kinderen zijn tussen de 4 en 14 jaar. Fysiek of mentaal beperkt, doof en dit schooljaar is een pilot voor blinde kinderen gestart. Aangezien dit voor Aflatoun geheel nieuw is, dient er nog aangepast schoolmateriaal gemaakt te worden. Sowieso is Ethiopië nog het enige land waar Aflatoun wordt gegeven aan kinderen met een beperking.

Het is prachtig om te zien hoe blij de kinderen worden van de sportlessen en Aflatoun.
Mensen met een handicap... bestaat dat wel? Ik zie het niet meer. Door wat ik hier zie, weet ik dat er voor hen zo veel mogelijk is... Het is maar net hoe men ermee omgaat, zowel de persoon zelf als zijn/haar omgeving...

Werken in Ethiopië werkt soms net even iets anders...
Werken in Ethiopië is anders dan in Nederland. Het vraagt ontzettend veel flexibiliteit en geduld.

Om te beginnen valt met regelmaat de stroom uit. Soms gaat het na een paar minuten weer aan, maar het kan net zo goed een paar dagen uitblijven. Het is dus van belang dat laptops, telefoons, e.d. altijd opgeladen zijn en dat er een externe oplader in de buurt is.
Sowieso was de stroomvoorziening in het guesthouse de hele maand augustus niet goed, waardoor al mijn adapters kapot gingen en alle lampen kapot sprongen. Iedere avond was het disco en uiteindelijk donker. Waarschijnlijk hielp de dagelijkse onweer daar ook wel aan mee. Koken moest ik daardoor regelmatig afbreken en werken ’s avonds of een blog schrijven werd hem niet. Aangezien ik alleen in het guesthouse verbleef, lag ik dan ook vaak al vroeg in bed. Het heeft dus toch ook zo zijn voordelen ;-)
Op mijn herhaaldelijke vragen om een elektricien te laten komen en dat het urgent is, was steeds het antwoord dat het in dit land geen zin heeft om dat te zeggen. Zij bepalen wanneer ze komen en dus wanneer het nodig is. Hhmmm, oké... Na een aantal weken kwamen ze dan eindelijk de boel fixen en konden we nieuwe lampen indraaien. ’s Avonds weer normaal licht!

Ook hebben we een aantal keren zonder water gezeten. Een keer bijna twee weken lang. Dit had te maken dat ze met de weg bezig waren. Een aantal keren de tanks gevuld, maar dat water verdween op de één of andere manier. Het schoonhouden van het guesthouse werd lastig en douchen dus ook ;-)

Over afspraken gesproken, ook dat kan soms een halve of hele dag in beslag nemen, waar je in Nederland misschien 1,5 uur voor kwijt bent. Dit heeft vaak te maken dat men niet op tijd is. Men komt maar binnengedruppeld wanneer hij/zij wil, onderweg gaat de auto kapot, iemand stapt de auto in en wordt eerst ergens afgezet of ze nemen de tijd voor de afspraak en er moet mee geluncht worden. Het heeft ook wel iets :-)
Waar in Nederland de agenda’s weken vooruit vol gepland staan met afspraken, heeft dat hier totaal geen zin. Afspraken worden een paar dagen, een dag of zelfs een paar uur van te voren gemaakt. Bijna alle afspraken die we voor U Day hadden toen Ben er was, waren op afroep.

Toen ik samen met het meisje van Astar een offerte aanvroeg voor een congreslocatie i.v.m. U Day, wilde ik de precieze data vermelden, waarop het antwoord was dat je dit absoluut niet hier moet doen. Zodra de locatie de datum weet, zullen ze een hogere prijs vragen of zeggen dat het is volgeboekt. Als er een reservering ligt en een ander bedrijf biedt meer geld, dan kan je naar je reservering fluiten.
Hetzelfde geldt met hotelboekingen voor onze gasten. Het is niet gek als je met de groep aankomt en de mededeling is dat er geen plek is...
Veel draait om geld. Als je betaalt, kan ineens heel veel.

Mijns inziens wordt er vaak heel inefficiënt en omslachtig gewerkt. De Ethiopische “logica” probeer ik nog steeds te begrijpen en hierbij mijn eigen referentiekader buiten beschouwing te houden, maar het lukt me nog niet echt.
De meest “vanzelfsprekende” en simpele dingen, moeten voorgekauwd worden. Weinig initiatief en de helft van het gevraagde wordt vaak niet uitgevoerd.
Men komt laat binnen zetten, gaat nog uitgebreid ontbijten, vervolgens lunchen en om 14.00 uur weer naar huis. Lege potten en flessen, kapotte dingen blijven eindeloos ergens staan en worden niet weggegooid. Als er 3 lampen in een kamer stuk zijn, wordt er één gemaakt, want dan is er toch weer licht, enz. enz.
Uiteraard geldt dit niet voor iedereen. Er moet hard gewerkt worden voor een paar centen. Winkels zijn bijvoorbeeld van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat open. Ik moet ook zeggen dat de mensen hier ontzettend creatief zijn. In Nederland hebben wij voor elk dingetje wel iets bedacht. Hier, bij gebrek aan middelen, wordt er van een autoband wel een bak gemaakt gevuld met water voor de geiten bijvoorbeeld, auto’s worden langs de weg gerepareerd, laswerkzaamheden worden op de stoep uitgevoerd waarbij iemand een sjaal om zijn gezicht bindt ter bescherming.
Tja.., wat is beter... Dat is de vraag die ik me wel regelmatig stel. Ik kan wel erg genieten van de simpelheid en eenvoud hier, en tegelijkertijd wordt er om veel dingen ook weer zo moeilijk en omslachtig gedaan wat soms heel irritant is, maar waar ik vaak ook wel weer om moet lachen.

Eerlijk zijn in feedback en mensen vertellen dat ze iets fout gedaan hebben, is not done. Dit maakt ook dat het lastig is voor mensen en organisaties hier om daadwerkelijk te groeien. Ik ben van mening dat deze “schaamte”cultuur de gehele ontwikkeling vertraagt.
De hiërarchie is hier erg aanwezig. Tegen de baas ingaan, wordt niet gedaan. Ik was erg verbaasd toen ik hoorde dat de overheid voor de mensen bepaalt wat voor opleiding ze moeten volgen. Dit mag je dus niet zelf bepalen. Dat je bijvoorbeeld accounting moet studeren terwijl je daar totaal geen interesse of feeling voor hebt, maakt blijkbaar niet uit. Dit lijkt me de economie niet echt ten goede komen...

Dan hebben we ook nog het internet. In juli en augustus werd deze af en toe al geblokkeerd, maar sinds de noodtoestand in het land, ligt deze er al ruim 9 weken uit. Op wifi in hotels is het enigszins mogelijk als het werkt en niet voor een dag is uitgezet door de overheid. De bandbreedte is zo nauw gezet, dat iets downloaden of een belletje plegen vaak lastig wordt gemaakt. Een aantal social media sites zijn sowieso geblokkeerd, wifi of niet.
Ook dit maakt dat werken niet altijd makkelijk en soepel verloopt en dat er veel tijd verloren gaat. Sterker nog, zaken stagneren en business wordt misgelopen.
Kan dit wel zomaar in een internationaal en digitaal tijdperk...?! Het antwoord is JA. In Ethiopië is dit mogelijk.
De keerzijde is dat ik ook heb gezien dat ik mijn mobiel eigenlijk niet zo vaak nodig heb. Er gaat ook veel tijd verloren door onzinnig op een mobiel bezig te zijn. Het geeft veel rust en we zijn daardoor ook meer bezig met elkaar, in het hier en nu. Wat dat betreft is het wel prettig.

Conclusie, werken hier vraagt inderdaad om veel geduld en flexibiliteit. Geen enkele dag gaat als gepland of verwacht. Elk moment gebeurt er wel iets dat soms ondenkbaar lijkt te zijn. In dit land leer ik echt om in het hier en nu te leven. Er is gewoon geen andere keuze. Persoonlijk vind ik dat een mooie ervaring. Raak ik nooit eens boos of gefrustreerd? Oh ja, zeker wel, maar snel weer naar een ander gevoel schakelen, kan ik ook. Het is wat het is. Ik doe minder op een dag dan dat ik Nederland gedaan zou hebben, maar als die dingen zijn gelukt, geeft dat ook een trots gevoel. In alles dient namelijk veel meer energie en effort gestoken te worden. Ik probeer hen te begrijpen door zo veel mogelijk open vragen te stellen hoe het hier werkt en probeer daar op in te spelen. Dynamisch, verrassend en 'ChickerJellem' (geen probleem)...

“It’s never a dull day” :-)

Geschreven door Laura-hogervorst.op.pad