Ondertussen was ik natuurlijk ook al een beetje aan het werk geslagen, want mijn handen begonnen toch al na een paar dagen te jeuken. Ik wilde wat doen en ik zag ook zoveel om te doen.

In Brussel had ik een werkvisum voor een maand geregeld, omdat Dires mij vertelde dat de regels waren aangepast en het visum voor een langere periode in Addis moest worden aangevraagd, waar ik persoonlijk bij moest zijn. Omdat ik een jaar zou blijven, was Dires dus ook bezig om een werkvergunning voor een jaar te krijgen. Hiervoor waren veel papieren e.d. nodig, waar Dires al mee bezig was. Het zou nog even duren voordat alles in orde was, maar ondertussen verliep mijn visum al bijna. De regel is dat je minimaal 2 dagen voor verloop van je visum een verlenging kan aanvragen.
Omdat ik op korte termijn mee zou gaan op een Rastafarireis, zou ik dus niet in Addis zijn op die datum. Daarom stelde Abayneh voor om al eerder naar de immigratiedienst te gaan. De reis was toen al wel begonnen, maar vond nog plaats in Addis. Vlak daarvoor had Abayneh me verteld dat de immigratiedienst nog een gelegaliseerd diploma van mij nodig heeft met spoed. Ik kon zoiets natuurlijk nooit in een dag geregeld hebben. Hij vroeg me of het eventueel mogelijk was dat ik, in het ergste geval, even terug kon vliegen naar Nederland om mijn diploma op te halen. Dat ging ik dus echt niet doen...

De immigratiedienst vond ik een vreselijke plek en helaas zou ik daar nog wel een aantal keren gaan komen...
Het was mega druk, ook met veel vluchtelingen uit Soedan en Somalië. Later kon ik me voorstellen dat het hier een stuk rustiger zou kunnen zijn, als ze iets zouden doen aan de efficiency en effectiviteit van de procedures.
Hoewel er weinig faciliteiten zijn voor gehandicapten in het land zijn en er weinig naar omgekeken wordt, verbaasde het me dat mensen met een beperking bij de immigratiedienst overal voorrang krijgen. Meterslange rijen en overvolle gangen, maar wij konden overal meteen doorlopen. Abayneh loopt namelijk zelf op krukken door twee beenprotheses.
Eerst kwamen we bij de “gewone” balie, maar werden we ergens anders naartoe gestuurd. We liepen die kamer binnen en die man keek amper op of om en gunde ons geen blik waardig.
Abayneh bleef heel rustig en probeerde uit te leggen waarom we al eerder om een verlenging komen vragen en dat er al een andere aanvraag loopt, maar dat deze niet op tijd afgehandeld zal zijn. Die man had er totaal geen boodschap aan, luisterde niet, praatte er volledig doorheen, nam geen seconde de tijd om in de documenten te kijken die Abayneh had gegeven en we werden weer de kamer uitgestuurd.
Hhmm, wat een omgang met mensen. Ondanks dat alles in het Amhaars was, kon ik wel begrijpen dat het geen goed nieuws was. We moesten naar iemand anders toe, een hogere baas. Wel kregen we 10 dagen extra de tijd om mijn diploma naar Ethiopië te halen. Dat zou al krap worden, want in Nederland dien je eerst naar DUO in Groningen te gaan voor een stempel. Vervolgens naar het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag voor een 2e stempel en daarna naar de Ambassade van Ethiopië in Brussel voor een 3e stempel. Dan moet het diploma nog in Ethiopië zien te komen om vervolgens daar ook nog een stempel te halen. Pas dan kan het ingeleverd worden...
We liepen weer de kamer binnen en er kon geen goedemiddag van af. Abayneh probeerde wederom op een rustige manier het verhaal uit te leggen, maar die man schreeuwde er alleen maar doorheen en maakte wilde handgebaren. Voor ons neus verscheurde hij alle papieren die nodig zijn voor de aanvraag van de werkvergunning en we konden weer gaan.
Dat ik geen verlenging zou krijgen, was me wel duidelijk. Ongelooflijk, wat een gasten dacht ik. Vol ongeloof sprak ik naar Abayneh uit dat ik dit geen normale manier van doen vind. Abayneh moest een beetje lachen en legde me uit dat het hier normaal is. Die mensen hebben hier hoge posities en macht en laten dat op die manier blijken. Autoritair en hiërarchie... Dat soort dingen kunnen er bij mij moeilijk in, maar zo gaat het hier nou eenmaal...
Abayneh legde uit dat we volgende week terug moeten komen. Gewoon netjes twee dagen van te voren. Dit zou betekenen dat ik mijn reis moest onderbreken en een deel daarvan zou missen. Ik baalde, maar ik had geen keuze. De andere optie zou zijn om alsnog eerder uit de reis te stappen en het land te moeten verlaten...
Abayneh maakte zich verder niet zo druk. Zoals zovelen dat hier niet zo snel doen. Chickerjellem is wat de Ethiopiërs de hele dag door en op alles zeggen. Wat betekent ‘geen probleem’ / ‘geen zorgen’.

Een week later onderbrak ik de reis en keerde terug naar Addis. De volgende dag gingen Jos en ik naar de immigratiedienst. Jos had namelijk ook een verlenging nodig, maar anders dan mijn case. Ik had verwacht Abayneh daar te zien, maar hij was er helemaal niet. Vele malen probeerde ik hem te bellen, maar hij nam niet op. Ik had geen idee bij welk gedeelte ik moest zijn en waar onze papieren zouden liggen. Jos stelde voor om gewoon weer opnieuw het aanvraagformulier in te vullen. Het leek mij erg onzinnig, maar aangezien ik ook niet veel beter wist, ben ik het maar gaan invullen en uiteindelijk werden we geholpen. Jos kreeg toestemming om naar een ander gedeelte te gaan om de verlenging te krijgen en ik kreeg het niet. Het businessvisum kon niet verlengd worden. Een toeristenvisum was niet mogelijk als verlenging op een businessvisum. Aangezien het 21 juli was en mijn visum de 23e verliep, werd me totaal niet vriendelijk medegedeeld dat ik het land morgen moest verlaten. Zonder maar een blik naar me te werpen, ging hij weer verder om een ander te helpen.

Jos stelde voor om die middag maar een ticket te boeken naar Kenia of Djibouti. Gezellig om daar in mijn eentje mijn verjaardag te vieren, dacht ik nog, aangezien dat de 24e is.
Toch kon ik mij niet voorstellen dat het zo ver moest komen, en ik was boos op Abayneh dat hij er niet was, terwijl hij er zou zijn. Uiteindelijk belde hij me terug en vertelde me doodleuk dat ie in een meeting zat en dat hij er ongeveer met een uur zou zijn. Dat wordt hier dan sowieso op zijn minst 1,5 uur. Ik liet hem duidelijk blijken dat ik hier niet blij mee was en kon het moeilijk begrijpen. Al wist ik ook dat hij een mega drukke agenda heeft. Toen we hadden opgehangen, besefte ik ook wel meteen dat het geen zin heeft om me hier verder druk om te maken. Ik had geen andere keuze dan wachten. Jos moest naar een ander gedeelte voor zijn visum en ging alvast in de rij staan, aangezien die mega lang was. Ik besloot buiten bij de ingang te wachten. Dat was ook voor korte duur, aangezien al de mensen die daar stonden agressief werden weggedreven door de bewakers en politie. Ik besloot maar een stukje verder op straat te gaan staan in de regen en de kou.

Uiteindelijk arriveerde Abayneh en gingen we weer naar het kantoor van die meneer waar we er de laatste keer uit werden gestuurd. Zoals gebruikelijk hier, konden we weer direct binnen lopen. Dit keer was hij een stuk rustiger. In eerste instantie wilde hij ons weer wegsturen, maar Abayneh maakte hem duidelijk dat het dossier op zijn bureau lag. Onder op de grote stapel op zijn bureau viste hij de documenten er tussenuit. De papieren die hij de vorige keer verscheurde waren gelukkig kopieën. Dit keer was hij bereid te luisteren. Echter vertelde hij ons toch dat ik morgen het land moest verlaten als de documentatie nog niet volledig was. We konden weer gaan...
Abayneh had een uitstekend idee. We gingen naar het Ministerie van Sociale Zaken. Hij legde me namelijk uit dat, voor het verkrijgen van een werkvergunning voor een jaar, Sociale Zaken de partij is die hiervoor goedkeuring dient te geven. Pas dan geeft de Immigratiedienst deze vergunning af.

We kwamen daar binnen en het was glad door de nattigheid van de regen en er stond een grote tafel in het midden van de ruimte met de stoelen chaotisch verspreid. De kruk van Abayneh gleed hierdoor weg en hij viel voorover. Ik, en een stoel die daar stond, en gelukkig iemand anders die in de buurt was, konden nog net voorkomen dat hij volledig op de grond zou vallen. Abayneh heeft gelukkig veel humor en zelfspot, dus we konden er wel hard om lachen. Het was een opvallende binnenkomer...
Aan een tafel zat een vrouw, de secretaresse / receptioniste. Abayneh legde het hele verhaal weer opnieuw uit. Ze vertelde ons dat zij ons niet kon helpen en dat degene die we moesten hebben nu niet bereikbaar was. We kregen een bonnetje om morgenochtend terug te komen. Ik baalde daarvan, want ik zag het alweer gebeuren dat we de volgende dag net zo hard weer van het kasje naar de muur zouden worden gestuurd, en de tijd begon te dringen. Inmiddels had ik namelijk al wel wat opgestoken van de manier van het reilen en zeilen in dit land... Daarnaast had ik stiekem gehoopt me ook weer bij de reisgroep te kunnen voegen.
We liepen naar buiten en stapte in de auto. Vlak voordat we het terrein afreden, riep hij ‘stop’ en wilde daar toch nog een ander kantoor binnenlopen van iemand die er wel over zou kunnen gaan. We kwamen daar binnen en de man zat aan zijn bureau en aan het bureau stond een lange tafel waar nog twee mannen zaten. Ze zaten met zijn drieën gezellig te kletsen. We werden hartelijk gegroet en ik kon het niet laten om mijn geleerde Amhaarse woordjes te gebruiken. Dit vond hij erg leuk en moest lachen.
Abayneh legde weer het hele verhaal uit en hier kwam er een sprankje hoop. Hij gaf toestemming voor mijn werkvergunning mits ik binnen een maand mijn gewaarmerkte diploma kon laten zien. Dit was echt een hoge uitzondering en doen ze normaal zeker niet. De reden waarom hij dit toch deed, had te maken met het feit dat hij het doel van de organisatie uitstekend vindt en dat het tijd wordt dat het probleem voor invalide mensen in dit land eens wordt opgelost. Zou mijn goed geleerde Amhaars er ook iets mee te maken hebben gehad?! ;-)
We moesten direct in actie, want we moesten een brief schrijven en dat dezelfde middag nog bij hem inleveren, aangezien ze morgen met zijn allen een vergadering zouden hebben op een andere locatie. Was ik blij dat Abayneh de ingeving kreeg om nog naar binnen te lopen, want anders hadden we hier de volgende ochtend dus inderdaad voor niets geweest...
Om de hoek was een straatje met iets wat doorgaat als printshop. Een open stalletje van ca. 3x3m waar o.a. een printer, computer en een kopieerapparaat ingepropt staat. De vrouw die daar werkt, schreef de brief uit op de computer en printte deze uit. In de tussentijd kregen we koffie in onze handen van een vrouwtje die de koffie op traditionele wijze buiten aan het bereiden was. Vervolgens liepen we terug en leverden de brief in. Vanaf dat moment moesten we wachten op de getekende versie. Het duurde vrij lang. Abayneh vroeg me, als grapje, dat ik me nu vast wel beter zou voelen vanaf het moment dat hij viel. Dat dat mijn hoofdpijn deed verdwijnen. Ik was namelijk deze hele dag al ziek. Ik had een vreselijke nacht gehad met hevige pijnen, misselijkheid en koorts. Ik had geen oog dicht gedaan en voelde me nog steeds niet honderd procent. Deze dag duurde voor mij dus wel extra lang en wilde heel graag in mijn bed liggen.
Uiteindelijk ontvingen we de getekende brief en mijn boekje als Program Officer voor Dires, en moest er ook direct afgerekend worden. Mulugeta, die op dat moment nog in Ethiopië was, hadden we de opdracht gegeven zo snel mogelijk geld naar ons te brengen. Dat was nog best wel spannend, omdat het hier met gemak nog wel een halve dag kan duren voordat je uiteindelijk je geld hebt en de klok al op kwart over vier stond. Om 5 uur zou het kantoor sluiten. De medewerkers waren ondertussen al de boel aan het afsluiten en ik probeerde goede hoop te houden dat Mulugeta nog op tijd zou zijn. Om 3 over 5 stapte hij het kantoor binnen. We konden het geld geven, maar we konden geen bon meer krijgen, omdat ze de kassa al hadden afgesloten. Deze konden we morgen ophalen en dan was het in orde. Er werd ons een paar keer duidelijk medegedeeld dat het diploma er echt binnen een maand moest zijn, anders zouden ze de toestemming alsnog terugtrekken. Een maand... dat zou wel gaan lukken.
Na een lange intensieve dag, gingen we uiteindelijk met een bevredigend gevoel naar huis. Ik complimenteerde en bedankte Abayneh nog voor zijn inzet, doorzettingsvermogen en vasthoudendheid. Daarin is hij echt anders dan de gemiddelde Ethiopiër.

De volgende ochtend op vrijdag gingen we met deze brief naar de immigratiedienst. Weer moesten we langs allerlei kantoren en uiteindelijk kwamen we weer bij diezelfde man uit en gaven hem de goedkeuring van Sociale Zaken af. Ik dacht dat ik nu mijn werkvergunning zou krijgen, maar dat was iets te enthousiast gedacht. Daarvoor moesten we maandag terugkomen.
Die maandag moest ik een foto laten maken voor op de vergunning en afrekenen. Gedacht dat ik die dag dan mijn vergunning zou krijgen, werd medegedeeld dat ik over 2 dagen terug kon komen om het op te halen. Ik werd daar even niet vrolijk van, want ik wilde gewoon niet meer terugkomen bij deze vreselijke instantie. Abayneh legde uit dat hij al had geregeld dat we het eerder op konden halen, aangezien het normaliter ruim een week duurt. Ik besefte me dat ik ontzettend blij en dankbaar mag zijn dat ik een vergunning voor een jaar heb gekregen wat ze hier namelijk echt niet snel geven. En dit door grote inzet van Abayneh. Met een grote glimlach gaf ik hem dan ook een dikke kus en knuffel. Daarnaast ben ik een hele ervaring rijker.
Met het diploma is het uiteindelijk ook goed gekomen. We hadden gelukkig een maand uitstel gekregen om het originele te laten zien. Dit lukte digitaal. Vervolgens kregen we weer een maand uitstel om het originele daadwerkelijk hard copy te kunnen laten zien en de gewaarmerkte kopie in te leveren. In Ethiopië moesten we nog een laatste stempel halen en dan inleveren. Helaas kwam dit ook weer op het laatste moment. Ze wilden dat gerust op de laatste dag doen. Daar ging ik niet mee akkoord. Gelukkig maar, want toen we bij Sociale Zaken aankwamen, bleken ze allemaal de hele dag in vergadering te zijn, dus we kregen het verzoek om de volgende dag terug te komen. Gelukkig konden we al wel de stempel krijgen bij een ander bureau. De volgende dag hebben we het ingeleverd, op 22 september. Het heeft even geduurd, maar dan heb ik ook wat: zorgeloos mag ik hier een jaar mijn werk doen. Ik ben heel dankbaar :-D

Geschreven door Laura-hogervorst.op.pad