Met de Tesla (co2-zero) naar Roermond. Eerst even naar de haven Nautilus vlak bij het centrum van Roermond. Daar gastvrij ontvangen door de havenmeester die enthousiast reageerde op ons verhaal. We kregen een mooie parkeerplek voor de auto en een kaartje met daarop de weg naar het station. Ongeveer 10/15 minuten liepen we met ons koffertjes. Onderweg kregen we ongevraagd advies hoe we het beste konden lopen. Limburgers zijn ook aardig.
Met de trein eerst naar Maastricht. In een volle trein kregen we ook nog gelegenheid om ons duurzame verhaal te vertellen!! Overstappen in een Belgische trein naar Luik. Toch weer in een andere wereld. Een stuk comfortabeler dan de drukke NS trein. In Luik weer een kwartiertje lopen naar de CO2-ZERO.
Omdat het voorraampje open stond waren we bang dat er vreemden in de boot waren geweest. Dat bleek waarschijnlijk niet het geval te zijn daar we niets kwijt waren en er alles opgeruimd uitzag.
Daar we de code vergeten waren werden we geholpen door Engelsen van de andere steiger die een andere code hadden, maar die bleek ook te werken op onze steiger.
Het was zeer warm weer en op verzoek van Leonie hebben we de achterkap naar beneden gedaan nadat we het zonnepaneel ervan hadden verwijderd. Dus vandaag minder zonne-energie maar wel een mooier zicht op de omgeving.
Na de imposante sluis aan het eind van het Albert kanaal (zie foto) voeren we de Maas weer op richting Maastricht. Daar was het spelevaren van speedboten die ervoor zorgden dat hun golven een en ander omviel in onze boot. Je moet er maar plezier in hebben. We spraken later een van de eigenaren van zo'n boot die vertelde dat zijn boot wel meer dan 60 km/u kon varen. Hij verbruikte dan ook 60 liter diesel per uur??
We belde de havenmeester van Het Bassin, een klein binnenhaventje in het centrum van Maastricht. Zij zei: ''Bel me even terug zodra je voor sluis 20 ligt". Dat bleek een sluisje te zijn die toegang geeft tot dat haventje. Een sluisje met sluisdeuren uit 1932! Het was wat krakkemikkig. Toen ze de volgende morgen zeiden dat er wat gerepareerd moest worden aan die sluis, kwamen natuurlijk de Franse sluizen in gedachte met als schrikbeeld 6 weken of langer in Maastricht te moeten blijven. Ofschoon Maastricht op zichzelf geen straf is. We hebben die avond dan ook gezellig zitten eten met zicht op de CO2-ZERO met open kap.

Geschreven door Co2-zero