Hier ben ik terug met een nieuw stadsverhaal 😃 . Dag drie in Istanboel . Na het ontbijt wandelen we via de Süleymaniye-moskee naar de Galatatoren . Eerste stop , de Süleymaniye-moskee waar we op 12 juli arriveerde en het eindpunt van de Sultantrail is . Toen zijn we niet in de moskee geweest en we willen er toch nog even naar terug . Er is niemand als we toekomen , zalig .
De Süleymaniye-moskee is één van de bekendste bezienswaardigheden van Istanbul en vanaf de locatie op de Derde Heuvel biedt het een uitgebreid uitzicht over de stad rond de Gouden Hoorn . Het wordt beschouwd als een meesterwerk van de Ottomaanse architectuur en een van de grootste werken van Mimar Sinan. Het is de grootste moskee uit het Ottomaanse tijdperk in de stad.

Net als andere Ottomaanse keizerlijke stichtingen is de moskee onderdeel van een grotere religieus en liefdadigheidscomplex die onder andere madrassa's , een openbare keuken en een ziekenhuis omvatte. Achter de qibla- muur van de moskee bevindt zich een afgesloten begraafplaats met de afzonderlijke achthoekige mausoleums van Suleiman de Grote en zijn vrouw Hurrem Sultan (Roxelana).
De moskee werd gebouwd op de plaats van het oude Ottomaanse paleis ( Eski Saray ) dat destijds nog in gebruik was en moest worden afgebroken. Het Arabische opschrift boven de ingang van de gebedsruimte geeft een stichtingsdatum van 1550 en een inauguratiedatum van 1557. In werkelijkheid begon de planning van de moskee vóór 1550 en werden delen van het complex pas na 1557 voltooid. De laatste bouwkosten werden in 1559 geregistreerd, met betrekking tot enkele van de madrassa's en het mausoleum van Suleimans vrouw, Hürrem Sultan (gest. 1558). Het mausoleum voor Suleiman zelf werd na zijn dood gebouwd in opdracht van zijn zoon en opvolger, Selim II , tussen 1566 en 1568.

Daarna gaan we verder naar de Galatatoren, we wandelen er via de metrobrug naartoe . Het is een pittige klim om er te geraken maar we zijn al erger gewend 😉

De Galatatoren is een oude toren in het Europese deel van Istanboel aan de noordkant van de Gouden Hoorn. Tegenwoordig is het mede door het uitzicht over de stad een toeristische trekpleister.
De eerste Galatatoren werd gebouwd in 528 ten tijde van het Byzantijnse Rijk. Deze werd tijdens de Kruistochten verwoest, maar in 1348 bouwden de Genuezen een nieuwe, die het hart van de wijk Galata werd. In 1453 werd de toren veroverd door de Turken.

De toren is gemeten vanaf de grond 61 meter hoog (gemeten vanaf het zeeniveau 140 meter). De diameter van de toren is 16,45 meter (waarvan 3,75 meter muur). We worden met de lift tot de zevende verdieping gebracht . Van daaruit kan men buiten via een omloop het uitzicht op de stad van alle kanten bewonderen . Het is wel de moeite , vervolgens gaan we via de trap terug naar beneden .

Na het bezoek aan de toren en op terugweg gaan we nog even bij de Spicy bazaar binnen . Hier wordt je steeds aangesproken om te kopen , daar hou ik dus echt niet van . Het is wel een heel mooi verzorgde en kleurrijke bazaar en het is zeker de moeite .

Als laatste bezoeken we het Topkapıpaleis of "kanonnenpoortpaleis" . Het was lange tijd de residentie van de Osmaanse sultan in Istanboel en vormt het bekendste voorbeeld van een serail (oosters paleis).

Sultan Mehmet II gaf in 1459 de opdracht tot het bouwen van het paleis, waarna het van 1465 tot 1853 het centrum van de Osmaanse heerschappij was. Het paleis is gelegen op de oude akropolis van Byzantion op het Seraglio-punt tussen de Gouden Hoorn en de Zee van Marmara, met uitzicht over de Bosporus.

Het paleis bestaat uit vier verschillende hoven. Het eerste hof beslaat het gehele Seraglio-punt en wordt omringd door hoge muren. Toegang is mogelijk via de Keizerlijke Poort. De Poort van de Groet leidt naar het tweede hof met gebouwen als de bakkerij, een hospitaal, paardenstallen, een Divan en de kwartieren van de Janitsaren. Door de Poort van Geluk komt men vervolgens in het derde hof, dat het centrum van het paleis vormt, een tuin omgeven door de Zaal van de Privékamer gebruikt door personeel, de schatkamer, de harem, enkele paviljoens en de bibliotheek van Ahmed II in het midden. Het vierde hof ten slotte was een wat meer private tuin van de sultan met een aantal paviljoens, kiosken en terrasjes.

Het paleis doet tegenwoordig dienst als museum.

We hebben er weer een goedgevulde dag opzitten maar raken de drukte en warmte van de immense stad niet echt gewoon . Geef ons toch maar de rust van de natuur . We missen het al . Ook merk je hier dat alles om geld draait en de opdringerigheid van de verkopers vinden we echt niet fijn , maar begrijpen hun situatie wel . We denken weer terug aan de gezellige theehuisjes en de behulpzame locale bevolking met hun verhalen . Herinneringen voor het leven 😉
Het begint stilaan op zijn einde te geraken , morgen hebben we nog een volledige dag hier te spenderen en woensdag is onze vlucht naar België . De afspraken bij de kapper ( voor mij 😉) en de pedicure zijn al vastgelegd, die gaan hun werk hebben 😃 . Het zal een echte aanpassing worden , maar we zijn natuurlijk ook weer blij om familie en vrienden terug te zien 🤗.

Groetjes uit het warme Istanboel en tot een voorlaatste verslag 😒🙋‍♂️🙋‍♀️ Doei !!!

Geschreven door Carine-en-thieus.reisdagboek