Op dinsdag 4 juni kwamen we na een prachtige route langs de Adriatische kust en na weer een, dit keer heel korte douanecontrole om 14.30 uur aan op de camping in Sebreno , 10 kilometer van Dubrovnic. De reis verliep eigenlijk heel voorspoedig totdat we een onverwachte keuze konden maken tussen de weg volgen of afsteken met een veerboot . We kozen in eerste instantie voor de weg, maar die werd zo enorm smal in het dorp langs het water dat elke tegenligger er een te veel zou zijn. Dus toch maar na 1 kilometer met moeite keren en terug, om de veerboot te nemen. Achteraf een heel goede beslissing. De camping die we op het oog hadden was helaas al vol, dus anderhalve kilometer doorgereden naar een kleine camping die nog juist twee kleine plaatsjes had, maar voor ons inmiddels geen probleem. De zeer aardige eigenaresse verkocht ons (op onze vraag) direct een retourtje Dubrovnic met de veerboot voor de dag van morgen.
En dat hebben we op woensdag gedaan. Dubrovnik is in de oorlog van de beginjaren ‘90 bijna compleet plat gebombardeerd, maar direct na de vrede in 1998 is men begonnen met de herbouw van deze oude stad. En dat hebben ze naar onze mening fantastisch gedaan, met als gevolg dat met ons duizenden toeristen deze prachtige stad komen bezoeken. Zodra je de muur van de stad passeert kom je eerst bij een zeer indrukwekkend herdenkingscentrum over die afschuwelijke oorlog.
Beetje jammer dat je, om de diverse musea en de belangrijke muur rond de stad te willen bezoeken een dagkaart moet kopen van €35,00 en dat vonden we toch een beetje veel. Zonder die kaart hebben we evengoed veel kunnen bekijken, o.a. twee prachtige kerken. En, zowaar een kerstartikelenwinkel die ons even haarfijn duidelijk maakte dat het over 203 dagen alweer kerstmis is.
Detail: de aai over de neus van het standbeeld zou volgens hen die daar in geloven geluk brengen😏😊.
Uiteraard tussen de middag in een van de zeer vele restaurantjes lekker gegeten en om 16.00 uur waren we terug met de boot op de camping. Boodschapje gedaan in een enorme supermarkt op 50 meter van de camping en ons weer klaar gemaakt voor de reisdag van morgen.
En dat werd een mooie rit richting Split, langs de Kroatische kust met veel hotels en appartementen voor de toerist. Om 14.00 uur kwamen we aan op camping Sirena, een prachtige terrassencamping met uitzicht op de zee en vooral een eigen strandje voor een paar uur zon.
Na een zeer stille en warme nacht waren we om 09.45 uur weer op reis naar het natuurgebied Plivici, nadat we eerst alweer de Lidl een bezoekje hadden gebracht. Via een prachtige natuur, met onderweg plotseling een afsluiting van de weg, we mochten eigenlijk niet verder maar er was geen alternatief, dus door, dus laveren tussen de manschappen en werktuigen die een nieuwe weg aan het asfalteren waren en toen we alles hadden getrotseerd stond daar toch een politieman die ons vroeg of we het verbodsbord niet hadden gezien, hij niet begrijpen, wij niet begrijpen, dus rijd maar door, kwamen we ongeschonden aan op de camping Big Bear, een bijna nieuwe prachtige camping.
Kleine teleurstelling, we wilden de volgende dag met de fiets naar het park ( beroemd om zijn watervallen) om daar te wandelen, maar de ingang blijkt 30 kilometer verder te liggen. Dus besloten om die reis met de camper van Andries en Henriette te ondernemen.
Het natuurgebied is het meest toeristische bezienswaardigheid van Slovenië en dat was al duidelijk toen we er aan kwamen. Ook weer duizenden toeristen stonden klaar de watervallen te aanschouwen. Door een natuurlijk afzettingsproces gedurende duizenden jaren door het stromende water van de Koranarivier zijn er in dit gebied dammen van travertijn ontstaan. Deze dammen hebben op hun beurt weer een aantal meren, grotten en watervallen gevormd. Het park bezit 16 meren met daartussen 90 watervallen. En het moet gezegd, het is prachtig en naarmate je het park verder in liep, verdwenen de massa’s toeristen vanzelf. We hebben een prachtige wandeling van bijna 14 kilometer gemaakt en zagen de prachtigste kleuren van de meren en watervallen in de gelukkig volop aanwezige zon.
Moe maar zeker voldaan waren we om 17.00 uur weer thuis, om ons op te maken voor de laatste gezamenlijke rit, naar de grotten van Postonja.
En ook dat werd weer een geweldige belevenis. Dit keer konden we op de fiets van de camping even buiten Postonja naar de grotten. Met een lengte van 20.570 m is het de langste grot van Slovenië en de op een na grootste druipsteengrot ter wereld. De grotten werden gevormd door de rivier de Pivka. 5,3 km van de grotten zijn toegankelijk voor het publiek en je wordt via een treintje een paar kilometer de grot ingereden, waarna we ons wandelend vergaapten aan de prachtige vormen en kleuren van stalagmieten en stalactieten. We hebben best wel meer grotten bezocht, maar opvallend hier was dat je niet geattendeerd werd op de gelijkenissen van Maria’s of bekende kathedralen.
Er leeft zelfs in het donker van de grot een beestje (wordt dragon genoemd) die nooit verder komt dan zijn babystadium, maar kan toch wel 100 jaar oud worden, super bijzonder.
Ja, en toen werd het gisteren (zoals we wel wisten via alle weerkanalen) minder mooi weer. Behoorlijke regen- en onweersbuien teisterden onze campers, maar gelukkig bleef binnen alles droog.
Op de camping hebben we heerlijk onze laatste gezamenlijke maaltijd genoten, want vandaag eindigde onze rondreis met ons vieren.
Andries en Henriette blijven nog even op een naturistencamping in Slovenië en wij proberen langzaam aan terug te gaan naar huis.
Vandaag aangekomen op een camping bij Grado, een plaatsje tussen Triest en Venetië in Italië dus. Hier willen we een weekje blijven om alle geweldige belevenissen en indrukken van de afgelopen 8 weken te verwerken.

Geschreven door WijWonenWeerEensErgensAnders