Na ons vaartochtje langs de kloosters van Athos, zijn we op dinsdag 28 mei met de veerboot overgestoken naar het tegenover de camping liggende eiland Ammouliani. Na een klein stukje fietsen kwamen we bij een paradijselijk stukje strand, waar we heerlijk op de daar klaarstaande ligbedden een paar uurtjes van de zon genoten.
Woensdag 29 mei, de laatste dag in Griekenland. ‘s Morgens, na nog een wasmachine gedraaid te hebben, nog een kopje koffie gedronken op een terras in Ouranoupolis en daarna ‘s middags de camper ingeruimd voor de reis naar Skopje. Maar natuurlijk ‘s avonds (zowaar een klein beetje regen) lekker uit eten geweest in het uitstekende restaurant op de camping.
Op donderdag vertrokken naar Skopje, nadat we eerst de Lidl weer geplunderd hebben en de tank van de auto goed gevuld. We nemen met weemoed afscheid van Griekenland, een land wat ons hart qua cultuur, archeologie en natuur gestolen heeft.
Voor het eerst sinds jaren weer een een echte controle bij de grens tussen Griekenland en Noord Macedonië. Om half vier kwamen we aan op de camping bij Skopje, maar dat was niet zomaar gelukt. De navigatie liet ons een beetje in de steek, dus na enig omrijden en zweetdruppels kwamen we toch aan op onze bestemming, een bij nader inzien zeer matige camping achter een hotel. Plaatsen genoeg, maar zeer slecht sanitair. Maar ja, er was niet veel andere keuze en het kostte ook of eens €40,00 per nacht😏.
Op de camping stond nog een Nederlands stel, waarvan de mevrouw van Macedonische afkomst was en die raadden ons af om met de fiets naar Skopje te gaan, dus als alternatief een taxi besteld op vrijdag.
We werden midden in het centrum afgezet door de taxi en hebben eerst het linkerdeel van de stad belopen, o.a., wat we niet wisten, het geboortehuis bezocht van moeder Theresa. Wat in Skopje vooral opvalt zijn de enorme beelden van personen uit vroegere tijden. Meer dan levensgroot. Heel imponerend! Het rechterdeel van de stad is veel interessanter, de wijk de Oude Bazaar, een en al Turksachtige winkeltjes en restaurants, het leeft zoals we kennen van onze reis naar Marokko. Uiteraard heerlijk gegeten in een klein eettentje en als je dan afrekent zijn we net iets meer dan €10,= per persoon kwijt. Het was best een vermoeiende dag, maar alles waard.
Zaterdag 1 juni verder op reis en nu naar het meer van Ochrib, een aanrader van de eerder genoemde Nederlanders op de camping in Skopje. De route er naar toe was qua natuur prachtig, maar de weg was soms abominabel slecht. Dat was wel wennen.
Om 14.00 uur kwamen we al aan op een geweldig leuke camping aan het meer en niet onvermeld: het is prachtig weer, al 7 weken lang! En tot onze verbazing, op de camping zomaar alleen Nederlanders (oké, ook nog twee Duitsers), hebben we in weken niet meegemaakt.
Op zondag naar het plaatsje Ohrid, aan de overkant van het meer en natuurlijk op de fiets, was, ondanks waarschuwingen van de campingeigenaar, heel goed te doen.
Ohrid was in de tijd van Joegoslavië bekend voor de Nederlanders die daar vakantie gingen vieren, wat bij ons totaal onbekend was en van de schrijver A. Den Doolaard, die hier gewoond en gewerkt heeft.
Het is verdeeld in tweeën, het oude deel met een prachtige abdij en het nieuwe mondaine gedeelte met de vele restaurantjes. Alles bij elkaar de moeite waard om eens lekker naar toe te fietsen.
‘s Avonds in het restaurant naast de camping heerlijk gegeten en op maandag de reis door Albanië gemaakt.
En dat was weer een douanemomentje. Bijna drie kwartier in de rij om je paspoort te laten zien, het is me wat. Maar we mochten door en dat was het belangrijkste.
De wegen in Albanië waren eigenlijk prima, ondanks de waarschuwingen van andere kampeerders die voor de gaten in de wegen waarschuwden. Het enige probleem zijn de Albanese autobezitters die niet alleen te hard rijden, maar ook niet van plan zijn je enige voorrang te geven, nee, ze nemen het gewoon. Vooral de route door Tirana kostte toch wel wat zweetdruppeltjes. Maar na een lange, mooie rit door de Albanese natuur kwamen we om half zes aan op de camping aan de Adriatische zee in Ulchinj en dat is Montenegro, inmiddels het achtste land waar we door reizen.
Op deze camping konden we weer gebruik maken van het goede netwerk van de camping. We zijn een paar dagen “uit de lucht “ geweest omdat we bivakkeerden in niet-EU landen en dan is internet bijna onbetaalbaar, ook met onze verder uitstekende KPN-abonnement.
Morgen reizen we door via de kust naar Kroatië, speciaal voor een bezoek aan Dubrovnic. Daar lezen jullie over in een volgend bericht.

Geschreven door WijWonenWeerEensErgensAnders