Een diepe zucht. Een diepe zucht van opluchting. Dat is mijn reactie als ik mijn laatste appel in de bin leg. Vooraf leken achtentachtig dagen fruit plukken een flinke opgave. Halverwege dacht ik "dit gaan we wel even flikken" en nu, nu het voorbij is, denk ik "nóóit meer!". Je zou verwachten dat het het eentonige werk is wat je na een bepaalde tijd nekt, maar dat is niet eens de reden waarom ik er na achtentachtig dagen helemaal klaar mee ben. Ik weet dat ik niet de meest sterke persoon ben die er rond loopt, anders zou ik wel armpje drukken met Hafthor Björnsson (google hem voor de grap even zou ik zeggen, op z'n zachts gezegd imposant), maar achtentachtig dagen nagenoeg elke dag een aantal uur met een zak van twintig-dertig kilo om je nek en rug lopen is me niet in de koude kleren gaan zitten. Eigenlijk al vóór de helft begon in last te krijgen van mijn nek en rug, dus ben ik het rustiger aan gaan doen. Dan maar wat minder geld, het halen van de dagen en daarmee een tweede jaar in Australië is het doel wat gehaald moet worden. En dat is dus een feit.

Dan rijst de vraag: wat hierna? Het antwoord is voor mij simpeler en voor jullie verrassender dan je zou vermoeden, zeker gezien de eindeloze mogelijkheden: werken. Maar waarom dan Martijn? Je zegt net dat je helemaal klaar bent met werken! Klopt, maar doordat ik niet gemaakt bleek te zijn voor het fysieke fruit plukken is het sparen tegen gevallen. Ik had gehoopt na dit uitstapje genoeg geld te hebben om verder te kunnen met reizen, maar dat heeft anders uitgepakt dan gedacht. Dat is misschien jammer, maar daardoor komen er weer andere dingen op mijn pad dan ik vooraf had bedacht. Ik zou
voor de veilige, vertrouwde weg kunnen kiezen en weer intrek kunnen nemen in het hostel in Sydney waar ik mijn oude baantje op kan pakken, maar ik heb besloten voor een nieuw avontuur te gaan en uit mijn comfortzone te treden; Melbourne it is! Nieuw hostel, nieuwe mensen. nieuwe omgeving: ik kijk er ontzettend naar uit! De afgelopen vier-en-een-halve maand op dezelfde plek, met dezelfde mensen en constant hetzelfde ritme heeft mentaal zijn aanslag gehad. Het zijn vier-en-een-halve leuke, interessante, maar bij vlagen ook moeilijke maanden geweest. Doordat ik vanaf ongeveer de helft heb geworsteld om toch maar zo veel als mijn nek en rug toe lieten te plukken, was ik weinig gemotiveerd en vooral teleurgesteld dat wederom een fysieke klacht roet in het eten gooide. Dit had bij tijd en wijlen een behoorlijke weerslag op mijn humeur, en ik merkte aan mijzelf dat vooral de laatste maand ik simpelweg geen zin meer had om vrolijk en sociaal te zijn. Nu is het niet dat ik dan de enige was die maar wat in een hoekje weg zat te mokken. Geloof me, als de rest mij geprobeerd had op te beuren of wél nog
energiek en vrolijk was geweest dan was ik absoluut niet zo onbeschaafd geweest om dit te negeren. Maar met mij waren de andere vier er ook klaar mee. Beth is met vriendinnen de oostkust bereizen, Sven en Arno zijn eind mei terug gevlogen naar Nederland, en Britt is weer naar Sydney gevlogen om te werken en
na een maandje naar Bali te reizen en vervolgens naar Nepal om daar vrijwilligerswerk te gaan doen.

En Martijn? Martijn is ondertussen al een weekje of vier aan het werk als keukenhulpje in één van de drukste restaurants in Melbourne. Weer een nieuwe ervaring
die ik op doe tijdens deze reis. Nog nooit heb ik in een restaurant gewerkt, maar mede dankzij een ontzettend relaxte en behulpzame mede-keukenhulp vind ik al moeiteloos mijn weg tussen alle pannen en potten. Waar ik in het begin nog wat moeite had om mij staande te houden in de chaos tijdens de spitsuren, is
het nu al nagenoeg de automatische piloot die ik op dat moment aan zet. Zoals ik al zo vaak heb gezegd: het ontmoeten van mensen vind ik by far het leukste aan reizen. En ook nu, doordat ik in dit restaurant terecht ben gekomen, leer ik weer een hoop super aardige en leuke mensen kennen. Het maakt het werk heel gemakkelijk en ik kijk bijna uit om weer te gaan werken. Vanaf volgende week krijg ik er aardig wat uren bij, dus kan ik nog mooi even flink sparen. En het hostel-leven! Dat hoort bij reizen als Ernie bij Bert. Je kunt het gemak opzoeken van een eigen appartementje met eigen badkamer en keuken, maar ik zou me geen raad met mezelf weten als ik niet aan het werk was. Hier in het hostel ga ik vanaf de eerste avond om met Chris en Connor, twee bekakte britten, en Sabrina, een dolle duitse. Dit klikt vanaf het begin super goed en hoewel zij elkaar al geruime tijd kennen van vrijwilligerswerk in Nepal, hebben ze me, zo
goed als dat mogelijk is met mij, geaccepteerd in hun groepje. Daarnaast is er de argentijnse voetbalgod Juan, de duitse hulk Kilian, de dutchies Reinier en Nick, de duitsers Alex en Alex (nee het is niet een of ander komisch duo, meer een spontane halve canadees en een schone blonde Heidi) en een groep erg
vriendelijke zuid-amerikanen en duitsers die nu al geruime tijd in het hostel verblijven en waar vooral mee gedronken wordt en pool mee gespeeld wordt.

Van de precies negen maanden die ik nu in Australië ben, zijn de afgelopen vier-en-een-halve maand verreweg de meest uitdagende geweest. Er zijn dagen geweest dat ik boos op mezelf was, dagen dat ik me af heb gevraagd of reizen nog wel is wat ik wil of dat ik aan mijn toekomst wil werken, dagen dat ik thuis miste, dagen dat ik hélemaal klaar was met de anderen.. zoals ik zei: een uitdagende tijd. Een periode waarin ik veel over mezelf te weten ben gekomen. Wat me misschien nog wel het meest op is gevallen is dat ik zo nu en dan echt even qualitytime voor mezelf nodig had. Het is leuk om mensen om je heen te hebben, maar dag in dag uit dezelfde gezichten zien.. Na een tijd heb je elkaar ook weinig meer te vertellen aangezien je dag exact hetzelfde is. Op de momenten dat ik even alleen wilde zijn ging ik er op uit voor een workout of gewoon een wandeling. Muziekje in en de gedachten dwalen vanzelf af. Wat wil ik op korte termijn? Blijven reizen of mij toch focussen op mijn carrière? Wat wil ik op de lange termijn? Welke kant wil ik op qua werk? Wat zijn mijn doelen voor de komende jaren. En uiteraard: hoe zou het thuis zijn? Negen maanden op een mensenleven klinkt als een schijntje, maar als je de mensen om wie je onvoorwaardelijk geeft en die je normaal toch minimaal eens per week ziet in eens negen maanden moet missen dan is dat pittig. Tegelijkertijd brengt dat ook een mooie gewaarwording met
zich mee: datgene wat je anders als zo vanzelfsprekend ziet is eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Ik heb het geluk dat ik thuis een groep van hele fijne en lieve mensen om me heen heb, en hoewel ik me daar absoluut al bewust van was, als je ze zo lang moet missen realiseer je je het des te meer.

Daarnaast heeft het reizen me ook veel beter leren relativeren. Waar ik thuis nog wel eens van een mug een olifant kon maken, flinke beren op de weg zag en oude koeien uit de sloot kon halen zie ik hier pas een probleem als er brand is, iemand aangevallen wordt door een haai of het leger uit moet rukken.
Bij wijze van spreken dan. Ik heb tot nu toe het geluk dat mijn reis nog heel voorspoedig verlopen is (afkloppen, ja ja), dus tot het moment dat ik inderdaad aangevallen wordt door een haai of in de middle of nowhere stand zie ik geen reden om me zorgen te maken. Of het komt doordat je totaal geen andere factoren hebt om je druk over te maken of dat de australische mentaliteit aanstekelijk werkt.. ik weet het niet, maar ik betrap mezelf er op dat ik gelijk in oplossingen
denk waar dit voorheen vooral de spreekwoordelijke beren waren die ik zag. Zelfs toen ik laatst met drie anderen met een lekke band langs de weg belande kon ik me geen moment druk maken. Scheelde wel dat het vlak bij een redelijk druk bezocht natuurgebied was en er om de haverklap auto's langs kwamen maar toch.. Zo leer ik gaandeweg mijn reis steeds beter waar
ik mij prettig bij voel en waarbij niet, waar ik me wel druk om zou moeten maken en waarom niet, en waar ik wel energie in wil steken en waarin niet. Ik merk dat dit me een hoop zorgen scheelt en dat ik meer tijd
en energie overhoud voor de dingen die ik wél graag doe. Ik besef me dat reizen niet alleen jezelf van a naar b slepen is en zo veel mogelijk moois zien, reizen is leren. Je weg zien te vinden in een onbekend land met daarbij behorende taal, geld, gebruiken en wetten, jezelf voorzien in voeding en accommodatie, hoe primitief soms ook. Reizen is compromissen sluiten, voor datgene kiezen wat tegen je principe in gaat, maar waarvan je weet dat het je uiteindelijk het meest op gaat leveren. Reizen is voor jezelf kiezen: het is jóuw avontuur, en jij bepaalt nú hoe je later op dat avontuur terug kunt kijken. Leerpunt nummer drie van mijn reis! Assertief
zijn. Iets wat tot misschien een jaar terug niet bepaald mijn sterkste punt was en wat me soms nog wel eens enorme kopzorgen op kon leveren. Maar zoals ik al zei: ik leer mezelf week bij week beter kennen en vind zo gaandeweg wat voor mij werkt en wat niet.

Al met al heeft deze reis mij al zo veel opgeleverd en sterker gemaakt, en ik weet dat ik mij daar gelukkig mee moet prijzen. Ik besef dat het niet iedereen gegeven is om dit te doen en dat het waarschijnlijk een van de weinige momenten in mijn leven is dat het mogelijk is, dus probeer ik elke dag te laten tellen en er uit te halen wat er in zit. Lekker cliché, ik weet het, maar dat is hoe ik het zie. Ik wil me deze reis de rest van mijn leven herinneren als de reis waarin ik de meest verbluffende uitzichten heb gezien, de meest avontuurlijke activiteiten heb ondernomen, de leukste mensen heb leren kennen, het meest dronken met ze ben geworden en de meeste lol met ze heb gehad, mij het meest vrij heb gevoeld en mezelf beter heb leren kennen dan ik thuis ooit had gekund. Hoewel je je het op het moment zelf niet zo beseft, als ik nu terug kijk op de afgelopen periode heb ik als persoon een aantal stappen kunnen zetten op vlakken waar de nodige winst te behalen valt. En daar ben ik zowel blij als trots op! The best part: it's not done yet!!

Geschreven door Martijn.downunder