Kaart is tijdelijk niet beschikbaar. Probeer later opnieuw.

"If you're wasting time having fun, you're not wasting time"

Australië & Nieuw Zeeland 2016 18 sep 2016 - 18 sep 2017

maandag 10 april 2017, Shepparton, Australië

Op het moment van schrijven hebben Arno, Sven, Britt, Beth en ik er precies vijftig dagen farmwork op zitten. Ruimschoots over de helft, dat is toch wel een heel lekkere gewaarwording kan ik je vertellen. Het werk is en blijft eentonig, maar het is een uitdaging om per dag toch zo veel mogelijk bins met fruit te vullen aangezien er per bin betaald wordt. Mijn doel, naast een tweede jaar verdienen, is zo veel mogelijk geld verdienen. Vooraf dacht ik dat tijd mijn grootste vijand zou zijn, maar het blijkt wel dat een jaar erg lang is en dat het vooral het geld is wat me tot keuzes dwingt. Van wel of niet uitgaan tot een nieuwe zonnebril kopen: als backpacker betekent elke niet-noodzakelijke uitgave weer een dilemma. Want als je ook alle kleine uitgaven bij elkaar optelt, kan het aan het eind van de rit toch weer een weekje verblijf in een hostel zijn of zelfs een binnenlandse vlucht. Op zich gaat het sparen aardig, maar als je dan een weekendje naar de formule 1 in Melbourne gaat dan geef je toch weer een binnetje of tien uit. Voor de rekenkundigen onder jullie: aan een bin houden we gemiddeld 28 tot 35 dollar over, afhankelijk van het soort fruit dat we plukken. You do the math! Maar inderdaad, de formule 1! Het geluid van jankende motoren, één grote in oranje gehulde massa en natuurlijk onze Max!

Het was al een tijdje geleden dat we wat leuks met z'n allen hebben gedaan, en door het vele werken en constant op elkaars lip zitten begonnen er onderling wat irritaties te ontstaan. Een week of drie geleden besloten we dan ook om naar Melbourne te gaan. De boys naar de formule 1, de dames shoppen: zodra we op vrijdag klaar waren met werken waren de anders altijd vermoeide gezichten vrolijk gestemd. Je kon merken dat we toe waren aan een uitje. Zaterdagmorgen zijn we om tien uur vertrokken. Muziekje aan, raampjes open en karren maar; ver weg van de appels. Twee uurtjes later kwamen we aan in Melbourne, en terwijl we stil stonden bij het stoplicht hoorden we het gejank van de auto's. Blijkbaar stonden we pal naast het circuit. Kippenvelmomentje! Sven had al een tijdje in Melbourne verbleven, en wist dat het hostel in St. Kilda een goede keuze was. Mooi hostel en bovendien vlakbij het circuit (wat tot een opstand van de dames leidde: "waarom moet het wéér in jullie voordeel?! Wij willen dicht bij het centrum zitten!"). Uncle Eddie suste de discussie door te verzekeren dat je vanuit St. Kilda met de tram binnen tien minuten in het centrum zou staan. Aangekomen bij het hostel reden we de gratis en beveiligde parkeerplaats op, ook geen overbodige luxe. Snel inchecken en een "goedkoop" biertje bij de bar halen. Een verkennisrondje door het leuke stadsdeel volgde, en het terras compleet met een héle goede straatartiest kon natuurlijk niet geweigerd worden. Heerlijk om even weg te zijn! We waren allemaal in een topstemming, en alsof we het nooit verleerd zijn won de backpacker in ons het van de farmer en hadden we bij het inchecken gelijk vrienden gemaakt. "Gaan jullie vanavond ook uit? Mooi, dan zien we jullie straks wel in de tuin voor we gaan". Zo gezegd zo gedaan, en onder het genot van een overvliegende straaljager op zo'n honderd meter hoogte (kanonne kunnen ze geen geluidsdemper op zo'n ding zetten??) werden er met onze nederlandse, duitse en britse vrienden wat alcoholische versnaperingen genuttigd. Rond een uurtje of negen/tien werd er koers gezet naar de stad. Ja zo vroeg gaan ze hier meestal naar de stad ja. Voordeel is dat je vaak ook al rond een of twee uur weer in je mand ligt. Áls je nog weet hoe laat het was tenminste. Van deze avond weet ik het niet meer namelijk.

De volgende dag om tien uur uitchecken bleek een minder groot probleem dan gedacht. Even fris douchen, oranje shirt aan en na een Subway-ontbijt op de tram naar het circuit. Bij elke halte werd aangegeven bij welke ingang van het circuit je je bevind, super geregeld! Via een groepapp waren alle nederlanders verzocht zich in bocht acht te verzamelen. Na een kwartier in de rij te hebben gestaan waren we, veel sneller dan verwacht, binnen op het terrein. Het oogde nog rustig, en er was nog meer dan genoeg plek met goed zicht op de baan. Behalve in bocht acht. Daar had zich, een half uur na het openen van de hekken, al een goede oranje-menigte verzameld. Schitterend dat ons kleine landje zich toch weer zo massaal vertegenwoordigt met die alom bekende kleur. De klapstoeltjes uit, Sven naar de Heineken (jawel!) tap en de boys zitten eersterangs hoor! Nu nog vijf uur wachten op de start. Gelukkig zagen we ook vrienden van Sydney, dus met een biertje en een zonnetje erbij vliegen vijf uren zo voorbij. Kort voor de start werden alle coureurs in cabrio's over het circuit gereden, en nummer drieëndertig sprong precies vóór de oranje mierenhoop uit de auto om een interview te geven met als gevolg dat zo'n zestig man het als één op een brullen zetten. "Max Verstappen, Max Verstappen, Max Verstappen!". De interviewer was ook niet doof en besteedde één van zijn vragen aan "the dutch fans". Misschien al wel het hoogtepunt van de dag, maar hopelijk wordt het nog overtroffen... Helaas vonden sommige zielige figuren het nodig om de lokale bevolking uit te dagen in een potje "kijken-hoe-lang-ik-kan-blijven-staan-terwijl-er-geroepen-wordt-te-gaan-zitten" waardoor er bijna klappen vielen, maar alles suste terwijl onze Max en zijn collega's van start gingen. Zesenvijfig ronden voordat we hopelijk kunnen juichen voor een podiumplek voor Max. Al vroeg in de race viel hij door een pitstop helaas in een groot gat tussen twee andere coureurs, waardoor er weinig aanleiding was voor het oranjelegioen om te juichen. Dan maar een paar keer bij het voorbij komen roepen, misschien hoort 'ie het ;). Uiteindelijk wordt Max vijfde. Jammer genoeg geem podium en een weinig spannende race, maar de beleving zo samen met zo'n zestig tot tachtig andere nederlanders aan de andere kant van de wereld was uniek. Al met al een topweekend waar ik voor de resterende dagen hier nog met plezier aan terug denk.

We hebben het onderling al vaak genoemd: het is héél bijzonder hoe Eddie en Janene ons met open armen ontvangen en omarmd hebben. In het begin wilden we niet te lang profiteren van de goedheid van deze mensen en na het vinden van farmwork zo snel mogelijk een andere accommodatie zoeken, maar na ze dagenlang geprobeerd te hebben te overtuigen dat zoveel man over de vloer (en vooral nederlanders) toch écht zal gaan vervelen, hebben we ons gewonnen moeten geven en hebben we intrek genomen in de schuur en de logeerkamer. De schuur is ondertussen omgebouwd tot ons eigen appartementje op de begane grond compleet met koelkast, de oude hoekbank en tv, en zeker nu het kouder wordt (jawel, nachten van zes graden!) is een jacuzzi-kuur geen uitzondering. Nee, we zijn het er over eens dat we enorm geluk hebben gehad hoe dit gelopen is. Dank aan Beth met haar oom die in Shepparton woont, maar misschien nog wel meer aan Janene die in eerste instantie eigenlijk geen enkele band met geen van ons allen heeft. Toch stelt zij, samen met uncle Eddie, haar thuis open voor ons en mogen we echt van nagenoeg alles gebruik maken. Auto, keuken, badkamer, restjes die op moeten, een maandelijkse knipbeurt voor de heren (jawel, ze is vijfentwintig jaar kapper geweest!); niks is deze mensen te gek. Ik vind het oprecht heel bijzonder hoe ongelooflijk lief deze mensen zijn, en ik merk dat hoe beter we elkaar leren kennen hoe makkelijker het samen leven gaat. We doen dan ook ons uiterste best om geen sporen achter ons na te laten en waar het kan wat huishoudelijke klusjes op ons te nemen. Janene heeft haar eigen bedrijf en werkt, op één weekend per maand na, van 's ochtends tot tien uur 's avonds. Het minste wat we dan kunnen doen is wat werk van haar weg nemen door de vaat, was of schoonmaak te doen. Ik merk dat ze dit erg op prijs stellen en we langzamerhand bijna één gelukkige familie worden. Nu we wat meer vrije dagen krijgen omdat het werk afneemt worden hele dagen met z'n allen op de gigantisch comfortabele banken in de woonkamer gesleten met films kijken, en rond etenstijd is het één grote gezellige drukte in de woonkamer/keuken. En dan heb ik Buddy nog niet eens genoemd! Nog nooit heb je zó'n leuke, lieve, speelse cocker spaniel gezien! Al acht jaartjes oud maar geen stoeipartij is te wild of tennisbal te ver. En tijdens de verjaardag van Beth en Britt kwamen we er achter dat "happy birthday" zijn favoriete liedje is. Elke noot wist onze Elton John te raken hoor! Sindsdien zingen we het zo nu en dan spontaan en hij stelt ons nooit teleur. Nee, het zal moeilijk worden over een ruime maand afscheid te nemen van deze fantastische mensen. We hebben het geluk gehad om de australische gastvrijheid te mogen ervaren; iets wat mijn reis nóg completer heeft gemaakt dan hij al was.

Al 6 reacties bij dit reisverslag

Klinkt heerlijk Martijn! Heb je weer mooi voor elkaar! Nog een maandje bikkelen (al ziet het er allemaal heel relaxed uit op de foto's ;-)) en dan weer verder. Ben benieuwd...Groetjes Fransje en van alle mannen hier.

Fransje 10 apr 2017

Het was inderdaad vast geweldig om eens zo'n race bij te wonen en vooral te beleven! En zo te horen ga je er nog wel een tijdje blijven of niet? Nog lang niet alles gezien daar dus. Geniet er maar van. Groetjes!

Birgit 10 apr 2017

Nou, was weer tranen met tuiten ( van't lachen)
Weer heel leuk verslag, dacht al waar zijn de foto's en ploep daar zijn ze.
Gaaf hoor.
Zijn allemaal heel gastvrij daar ja, wat lief dat jullie dat doen voor Janene...Nou nog ff volhouden dat werk, hup schouders eronder.
Liefs en dikke knuffel je Moetie

Mama Annelies 10 apr 2017

Fijn weer eens wat meer van je te horen Martijn! Voor morgen vast gefeliciteerd met de 60e verjaardag van je vader . Groetjes Ria

Ria 10 apr 2017

Klinkt weer prima Martijn! Mooie avonturen, geweldige mensen ontmoeten, beetje werken! Keep up the good work! Knuffel van je neptante!🏻

Irene 11 apr 2017

Hey Martijn, wat een avontuur, lijk mij geweldig om "onze Max" te zien scheuren op het circuit, bijna net zo vet als Rossi bij de MotoGP ;-) Mooie verhalen en foto's, ik zie dat je volop geniet, super man!!!

Marja Jacobi 11 apr 2017

Plaats een reactie

 

Australië & Nieuw Zeeland 2016
Aantal reisverslagen:11
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:323
Laatste verslag:16 aug 2017
Reisduur:365 dagen
Reisperiode:van 18 sep 2016 t/m 18 sep 2017
Bestel een album van deze reis

De reisverhalen van Martijn.downunder volgen

Ontvang een email zodra Martijn.downunder een nieuw reisverslag schrijft.