Weinig bijzonderheden vandaag. Op het schooltje uitspraak geoefend en wat les gegeven (I am, he/she/it is, they/we are). Wat anders was dan andere keren is dat ik een uur heb meegedraaid op de daycare Was leuk om te doen. De kinderen spelen veel en zo af en toe worden er Engelse woordspelletjes gedaan. Ze moeten dan kleuren in het Engels benoemen, tellen en bijvoorbeeld aangeven of het balletje in de beker zit of er buiten (in/out) en of het balletje op de (omgekeerde) beker ligt of eronder (up/down). Ik heb vooral wat 'rekenwerk' met ze gedaan met behulp van de flashkaarten die ik heb meegenomen. Vonden ze best leuk.

In de pauze heb ik lang met de headteacher gesproken over zaken zoals sociale zekerheid en toekomstkansen. Ze wilde graag weten hoe zaken in Nederland geregeld zijn. Ze was flabbergasted toen ze hoorde welke financiële vangnetten (zoals WW en AOW) wij hebben. Het is ook wel een enorm verschil met hoe zaken in Cambodja (niet) zijn geregeld. Ik voelde me eigenlijk wel een beetje schuldig dat het bij ons zo goed is geregeld (en dan nog lopen we te klagen en te protesteren tegen van alles) en hier zo slecht.

Voordat ik het vergeet, ik heb nog wat eindjes open staan. Ten eerste vonden de kinderen vrijdag de Engelse drop geweldig lekker. Ze smekten er naar hartenlust op los en de 2 zakken waren dan ook zo leeg. Ten tweede is mijn vrees over mijn sokken bewaarheid geworden. Ze heeft ze niet kunnen vinden. Ze vond het heel erg vervelend, streek over mijn arm en wenste mij een prettige avond. Halverwege deze week breng ik mijn laatste wasje. Ik ben benieuwd of ik dan überhaupt iets terug ga krijgen. Het laatste puntje dat nog open staat is de Israëli. Zij zou nog laten weten of ze kwam helpen bij het schooltje. Helaas, ik heb van haar een berichtje gehad dat haar energieniveau in Phnom Penh steeds lager wordt en dat ze verder moet. Ze is inmiddels op weg naar Laos. Het was overigens wel iemand die al een heel leven achter zich had, telkens net de verkeerde personen was tegen gekomen en dus vooral de slechte kanten van het leven had gezien. En dat op 22 jarige leeftijd. Ik hoop dat ze in Laos vindt wat ze zoekt.

Geschreven door Marco.goovers.op.reis