Na 3 uur op de luchthaven van Hongkong te zijn geweest, ben ik met een half uur vertraging doorgereisd naar Phnom Penh. In het vliegtuig waren weinig licht gekleurde mensen en al helemaal weinig mensen > 180. Het blijft grappig hoe sommigen dan naar je kijken (of is dat vanwege mijn looks?). Voor het verkrijgen van een visum mocht ik langs 4 loketjes. Goed voor de werkverschaffing zullen we maar zeggen. Zoals afgesproken stond mijn chauffeur, Paul, met mijn naambordje in zijn hand op mij te wachten en heeft hij mij met zijn tuktuk door de enorme verkeersdrukte geleid. Het blijft geweldig om door Aziatische steden in een tuktuk te worden vervoerd. Alles rijdt door elkaar en toch rijdt niemand op elkaar. Tegen de richting inrijden is niet echt een uitzondering en voorrang heeft iedereen en niemand. Uiteraard overal langs de weg bedrijvigheid met wat je maar kan bedenken. Het hostel is erg basic. Een kleine kamer met een bed, een tv van voor de oorlog en een ventilator. Voor de wc heb ik toch maar gelijk wc-papier geregeld, want aan het idee om met een slang mijn derrière af te spuiten moet ik eerst nog wat wennen.

Om 15:00 uur kwam Kimlay langs, mijn contactpersoon. Hij stelde voor om gelijk maar achter op zijn scooter Phnom Penh te verkennen. Dat was nog leuker dan met de tuktuk. Kimlay weet zich, net als Paul overigens, geweldig tussen het verkeer te manoeuvreren. Ik heb geen enkel moment gedacht dat het onveilig was. Hij heeft me van alles laten zien en honderduit verteld. Onderweg nog even gestopt om een kokosnoot leeg te drinken. Zondag om 16:00 uur vertelt hij mij meer over het vrijwilligerswerk dat ik ga doen. Wel weet ik al dat ik toch veel voor de klas zal staan. Ze komen namelijk een leraar tekort. En zo ervaar ik al gelijk dat dingen anders gaan dan verwacht. Maakt niet uit. Ik heb er zin in. Hij gaf aan dat de spelletjes (domino, memory en bingo) die ik heb meegebracht om Engels spelenderwijs te leren, zeker blij ontvangen zullen worden. Ze schijnen er gek op te zijn. Heb ik toch niet voor niks zoveel geknipt en gelamineerd.

Vanavond bij het Olympisch stadion (er zijn hier nooit olympische spelen geweest) gaan kijken. Ik wilde kaartjes voor de interland Cambodja-Irak kopen. Maar er was geen kassa te bekennen. Wel honderden mensen die in en rondom het stadion aan het bewegen zijn. Geweldig om te zien. Vooral de groepen die aan het dansen zijn en oefeningen doen (met tientallen tegelijk). Daarna gegeten bij een restaurant waar niemand Engels sprak en de kaart enkel in het Khmer was. Gelukkig stonden er plaatjes bij. Voor de zekerheid de groenteschotel (of wat er op leek) maar genomen. Was best te eten. Bij terugkomst in het hostel zijn ze zowaar bezig om te kijken of ze de (oude) airco, die op mijn kamertje hangt, aan de gang kunnen krijgen. Ik hoop het, want het is best blommig in mijn bezemkast (veel groter is mijn kamer niet).

Geschreven door Marco.goovers.op.reis