Vandaag vertrekken we weer uit Kyoto en reizen met het openbaar vervoer naar Koyosan, een klein plaatsje op zo’n 900 meter hoogte in de bergen.
De grote bagage wordt weer met een bagagevervoerder vooruit naar Osaka gestuurd. Wij nemen alleen wat handbagage mee naar Koyasan.
Het is prachtig weer, onbewolkt en boven de 20 graden.
Vanuit Kyoto nemen we eerst de trein naar Sin-Osaka. Het is een drukte van belang op het station. Enorme mensenmassa’s, die hun weg zoeken naar trein en metro. Vanwege de drukte verspreiden we ons een beetje over het perron om met de hele groep mee te kunnen. De rit naar Osaka-Sin duurt ongeveer 50 minuten. Van daar rijden we met de metro naar een ander station om daar de trein naar Koyasan te pakken. In deze trein hebben we gelukkig gereserveerde zitplaatsen. De reis naar Koyasan duurt bijna 2 uur. We rijden weer de bergen in en de omgeving wordt steeds mooier. Het eindstation ligt op 850 meter hoogte en dat is te voelen. Het is hier een stuk frisser dan in Kyoto.
Met een bergtreintje klimmen we nog een extra 150 meter om vervolgens met een bus hel laatste stuk naar het stadjr Koyasan af te leggen. Deze ochtend dus zo’n beetje alle vormen van vervoer gehad.

We verblijven komende nacht in een “shokubo”, een logement in een tempelcomplex.
De kamers zijn voorzien van de inmiddels bekende Japanse tatami matten met daarop futons (dunne matrassen), waarop geslapen wordt. De wanden van de kamer hebben beschilderde verschuifbare panelen, die overigens vrij dun zijn, dus gehorig. We krijgen 2- persoons kamers, voorzien van toilet en wasgelegenheid.
Omdat we pas later in de middag de kamers in kunnen, gaat eenieder alvast Koyasan bekijken.

Koyasan is vooral bekend om de vele prachtige boedistische kloosters en om de enorme grote begraafplaats, waar o.a. het mausoleum staat van Kobo Daishi, ook wel bekend als Kukai.
Hij leefde in de 9e eeuw en was de stichter van het Shingon boedisme. Hij heeft o.a. de 88 tempels gesticht op het eiland Shikoku, waar een pelgrimsroute langs loopt. De pelgrims, die deze pelgrimstocht lopen bezoeken vaak het mausoleum voor of na de pelgrimstocht.

Omdat ik dit in de toekomst wellicht ook nog wil gaan doen, koop ik een stempelboek (nōkyōchō) waarin voor iedere tempel een blad aanwezig is. Hierin kunnen de stempels van alle tempels verzameld worden.
Ook hier in Koyasan is dit voor een paar tempels mogelijk.

Ik besluit vervolgens eerst naar de begraafplaats te lopen, die prachtig is gelegen in de bossen met bomen tot wel 50 meter hoog en meer dan 50 jaar oud. Er loopt een pad van meer dan 2 km over de begraafplaats naar het mausoleum. Het ligt hier bezaaid met zeer oude graven, tombes en beelden. Dit geeft een heel bijzondere sfeer. Een deel van het bos heeft prachtige herfstkleuren.
Aan het eind van het pad geeft een bruggetje toegang tot het heiligdom “Okuno-in”, waar het mausoleum staat.
De hal wordt verlicht door meer dan 10000 lantaarns en is zeer indrukwekkend.
Ik laat hier ook mijn eerste stempels plaatsen, want je weer maar nooit. De naam van de tempel wordt met zwarte inkt gekalligrafeerd.

Terug bij ons tempelcomplex neem ik een bad in de “Onsen”, een Japans badhuis. Er zijn gescheiden ruimtes voor mannen en vrouwen en het is de bedoeling dat je je eerst op een krukje uitgebreid wast en dan plaats neemt in het warme bad. Japanners zijn zeer gesteld op een schoon lichaam en zijn rustig een kwartier bezig met hun wasbeurt voor het bad te betreden.

Daarna is het tijd voor het avondeten. De vegetarische maaltijd wordt opgediend in verschillende kleine schaaltjes op kleine tafeltjes. Hier zit je in hurkzit voor. Voor de sfeer heeft iedereen zijn “huisjas” aangedaan.
Naast wat soep en Japanse groene thee zijn de schaaltjes gevuld met voor de meesten vreemd voedsel. Ik moet zeggen dat ik er niet echt enthousiast van werd. Daarbij was de hoeveelheid ook zeer bescheiden. Maar het was verder wel geslaagd door de typisch Japanse sfeer.

Na het eten maak ik nog met een reisgenoot een avondwandeling naar het mausoleum. De volle maan en de brandende lantaarns langs het pad door het bos en rondom het mausoleum geven het een bijzondere sfeer.

Rond 21:00 uur zijn we weer terug bij onze shokubo om te gaan slapen.

Geschreven door Jan.zijdewind