Vanochtend na ons ontbijt vertrokken richting Bryce Canyon, zo'n 2,5 uur rijden. We kozen de route door Zion National Park en beseften onderweg dat we bijna beginnen te wennen aan de prachtige uitzichten.

Nadat we het park uit reden, draaiden we noordwaarts de State Route 89 op. Een tweebaansweg waar we lekker kunt door rijden maar uit moet kijken dat je geen hert omver rijdt. Ik heb er 5 geteld die dood langs de weg lagen (op 60 km).
Niet fijn, helemaal niet omdat we deze weg morgen zuidwaarts rijden...

We waren om iets over twaalf bij het hotel en we konden gelukkig al een early check-in doen. Daarna goed geluncht in het hotel en al een beetje gebrainstormd over de vakantieplannen voor volgend jaar. Allerlei opties besproken, ik moet nog even bijkomen en alle ideeën wat laten bezinken 😎.

Na de lunch zouden we de shuttle bus nemen voor een hike van 5km door Bryce Canyon maar het begon wat te rommelen in de verte en het begon te regenen. Even internet gecheckt: om 14:00 zou het droog zijn. Om 14:00 regende het echter zo hard dat het water in stromen hier van de parkeerplaats naar beneden liep !
Om 14:40 was het dan droog en zag de lucht er wat vriendelijker uit. Onze spullen gepakt en de shuttle service genomen. Ons hotel ligt ideaal, precies voor de ingang van het park en de park shuttle service stopt bij ons hotel voor de deur.

Eerste stop was Bryce Point, waar je een prachtig uitzicht hebt over de vallei.

Daarna door-geshuttled naar Sunset Point. De chauffeur van de bus vertelde dat er donder en bliksem in de buurt hing en dat hiken een slecht idee zou zijn. Dat bracht bij ons de gezelligheid niet echt op gang. Onze geplande hike zou 2 routes aan elkaar verbinden maar we hadden altijd de keuze om de eerste lus af te maken en de 2e lus te laten vervallen en met dit argument kreeg ik ook Maudy mee.

Milan had me vanochtend gevraagd of dit een zware hike zou zijn. Ik had hem gezegd dat in vergelijking met gisteren je deze hike wel op je badslippers kon doen. Ik had me niet zo verdiept in het hoogteprofiel.....De start van de hike bracht ons in 2 km, zo'n 200 meter lager. Dat is niet zo erg, maar als je op de bodem van de canyon staat en de bus stopt alleen aan de rand, dan moet je op enig moment toch ook deze 200m weer omhoog.

De Navajo Trail was erg mooi, eerst een stijle zig zag afdaling tussen de rode rotspartijen door, daarna een vlak deel en uiteindelijk weer op een andere plaats zigzaggend omhoog.

De rotsformaties hier zijn ontstaan doordat er 200 dagen per jaar (we zitten op 2500 meter hoogte) ijs en sneeuw overdag smelt, op haar plaats tussen de rotsen blijft en 's-nachts weer bevriest. Het ijs zet dan iets uit en vervormd zo in de loop van de tijd de rotsen. Ook de wind en de regen hebben de erosie veroorzaakt die deze Canyon vorm hebben gegeven.

We zijn echt blij dat we deze hike hebben kunnen doen vandaag, hij was prachtig en de uitzichten waren weer fenomenaal ! De verschillende parken die we tot nu toe hebben bezocht liggen relatief dicht bij elkaar maar zijn zo totaal verschillend dat je blijft genieten.

Uiteindelijk hebben we het bij de eerste lus gehouden omdat het onweer wel heel dicht bij kwam. Goede keuze bleek toen we net in ons hotel waren, barstte het hier los.

Vanavond in het hotel gegeten. Eten was lekker, bediening was 3x niets maar eigende zich wel 18% fooi toe (stond gewoon op de rekening en was ook al vooraf op de kaart aangegeven).

Morgen gaan we naar Page, we hebben er zin in !

Geschreven door Familie-van-uitert.roadtrip