Het leek wel een dagje Toscane!

Het was gisteravond een dolle boel in ons appartementencomplex. Waarschijnlijk had de plaatselijke jeugd vandaag een dagje vrij want vanaf een uur of 10 tot pak 'm beet 12 werd er volgens ons tikkertje gespeeld in het complex met een hoop geschreeuw en gestamp tot gevolg....uiteindelijk keerde de rust terug en konden we na middernacht een oogje dichtknijpen.
De eigenaar was vanmorgen met stomheid geslagen dat zowat in zijn complex kon gebeuren. Helemaal te neergeslagen lieten wij hem achter en begonnen we aan de een na laatste etappe.
Na wat slalommen door de eenrichtingsstraten van Figueres zaten we na een kwartiertje op de route.
Het zou volgens het routeboek een vrij vlakke etappe worden met een behoorlijke beklimming, maar niets was minder waar.
Vanaf een kilometer of 5 begon de weg al flink te stijgen, we zijn natuurlijk al heel wat gewend maar het is toch anders als je er niet op voorbereid bent.
Een klein stuk van de route ging langs de AP7 (de snelweg naar Barcelona) we hebben nog even overwogen om via deze weg te rijden, maar eerdere ervaringen met rijden over snelwegen in Italië, hebben ons doen besluiten om toch maar de navigatie te volgen.
De omgeving begon steeds meer op de Toscane te lijken, niet alleen de enorme steile hellingen maar ook de Cipressen langs de weg.
Helaas was er van een fatsoenlijk dorp weer geen enkele sprake dus waren we weer aangewezen op een picknick. We vonden een mooi idyllisch plekje onder een mooie boom.....en vergezeld door een vlieg of duizend😟
De picknick werd dus maar tot een minimum beperkt. In de navolgende afdaling (even steil als de beklimmingen) moesten we een klein bruggetje over met wat minder asfalt.
Mijn achterband vond blijkbaar dat we te kort hadden gestopt want hij liep weer 'ns spontaan leeg.
Bij het vervangen van de band zagen we dat het profiel opeens wel heel erg versleten was en besloten we om de buitenband ook maar meteen te vervangen. Zonder reservebanden gingen we weer vrolijk verder🥴
Halverwege de route kwamen we zelfs een restaurant tegen wat open was, en lieten we ons de sandwiches met tonijn goed smaken.
Na nog een paar van die gemene steile rot bergjes werd het tijd voor de laatste serieuze klim op onze route; de col du Pellaia 12 km lang met een maximaal stijgingspercentage van 7% maar in het midden en op het einde was het maximaal 4%.
De benen voelde vandaag goed (na de papbenen van gisteren) dus kon ik Esther redelijk bijbenen op de minder steile stukken. Ze zei dat ze zich niet had ingehouden😃, en zo kon het gebeuren dat we samen over de top van de laatste berg kwamen. Uiteraard had dit verder geen consequenties meer voor de bergtrui want die was in Zwitserland al veilig gesteld door Esther😂
Na een rustige afdaling kwamen we uiteindelijk aan in Caldes de Malavella.....een kuuroord van vroeger, met warempel ook een thermen museum zoals wij in Heële hebben.
We slapen hier in een spa, en nadat ik tevergeefs een kwartier het grapje spa rood of spa blauw? heb proberen uit te leggen aan de receptioniste, kregen we uiteindelijk toch de sleutel van de kamer.
Het menu in ons hotel stond ons niet echt aan, en dan bied een pizzeria altijd uitkomst. Helaas was het niet de beste pizza van onze reis maar we kunnen weer met een gevulde maag naar bed.
Morgen de laatste 90 kilometer richting Barcelona, we hebben totaal geen idee wat we tegen komen want deze route staat negens beschreven. (De kustweg schijnt een heel slecht alternatief te zijn dus hebben we gekozen voor een andere route door het binnenland.
Aansluitend moeten we nog met de trein terug naar Gerona omdat daar onze fietsen worden opgehaald....maar daarover morgen meer.

Sabientjes weer update;
Het was vanmorgen licht bewolkt en 20'
Vanmiddag werd het zonnig met 26', en tegen de avond nam de bewolking weer toe.
De wind hadden we vanmorgen mee (Windkracht 2) en vanmiddag windkracht 3 tegen.

Tot morgen vanuit het eindpunt van dit geweldige avontuur.
Esther en Pascal

Geschreven door Esther-en-pascal.op.avontuur