Ja en nu we toch in deze buurt zijn gaan we ook maar even kijken bij de camperplaats van de familie Rutten in Casarones.
Gewoon uit nieuwsgierigheid omdat we naar
het programma Polopos hebben gekeken.
Het is nog erger dan we dachten. Het enige dat ze gedaan hebben is een bord en hek plaatsen. Het ziet er slordig uit, is erg klein en de toegang erheen is krap. Vanwege dat hek, is keren bijna onmogelijk. Gelukkig komt er een vriendelijk Spanjaard zeggen hoe we het beste kunnen rijden.


Ze vragen € 10 euro en er is helemaal niks en in de buurt is ook niks. We zitten hier nog steeds aan de Costa del Plastic, dus de omgeving is ook tien keer niks. Er is zelfs geen losplek, een van de eerste dingen die er horen te zijn.
Naar Polopos rijden we al helemaal niet. Dit is net zo’n weg als naar de smurfen.

En nee de familie Rutten organiseert ook geen tripjes naar Polopos, zoals ik destijds op Instagram heb voorgesteld. Jammer toch, we hadden hier best voor willen betalen. Maar helaas. We gaan dus rap verder.

We slaan af richting Almerimar waar we naar de camperplaats willen. Hier is de weg overal afgesloten. Met een omweg zullen we er wel kunnen komen maar ook hier zien we nog overal plastic. We rijden door naar Almeria en parkeren op dezelfde plek aan de boulevard als 12 jaar geleden. Het is nu wel een stuk drukker. Het is markt, daar gaan we eerst heen, daarna fietsen we over de lange boulevard en zoeken naar het standbeeld van Jonh Lennon, die hier ‘strawberry fields for ever’ heeft geschreven.

Aan het eind van de middag rijden we naar de parkeerplaats aan de rand van Almeria, waar het rustiger is,
Een camperaar heeft een jong poesje, dat dartel rondhuppelt. Yara en Luna worden helaas geen vriendjes.

Geschreven door Camperikelen