Dan ben je als eerste in de kerk, heb je de slaapzakken in je bed gelegd en denk je ik heb een plek. Ga je daarna boodschappen doen , waarna je gaat eten. Toch wel lekker, komkommer tomaatje en broodjes met Philadelphia . Een bakje rauwkost erbij en een vette (pittige) worst vult prima. Je lippen verbranden ervan.
Kom je daarna terug in je hok is je bed weg. Boos, en je bed terug. Dan komt er rond 22 uur een ouwe man aanlopen, hij wilde graag beneden. De boosheid is gelijk weg en de krom gebogen man mag in mijn bed. Een drempel was voor hem al een hele opgave, laat staan de trapjes van het stapelbed. Hoe de man in Santiago wil komen is mij een raadsel. Misschien dat hij dan tot bezinnen komt om het nooit meer te doen.
Op onze kamer liggen ook drie spaghetti vreters. Die komen we te vaak tegen.
Het naar bed gaan is ook een heel spektakel. De ene Italiaan deed er een uur over. Je zult zijn vrouw maar zijn. Ben je helemaal opgedroogd voordat hij bij je ligt.
De pittige klim ging ons prima af. Onderweg haalden we er veel in, ook die drie Italianen. Die konden dat blijkbaar niet goed verteren, want op 2 km voor de top ( met veel minder bagage) kwamen ze ons weer langzaam voorbij. Watsina bloed begon toen te gloeien en Pantani ging op de pedalen staan. Zij haalde ze allemaal in, ik kon niet helemaal mee in dat tempo maar kwam er vlak achteraan.
Nu zitten ze ook weer in dezelfde Auberge als ons. Duits is hier de voertaal en het is lekker rustig. Drie Italianen, twee Brazilianen en wij. Nog ruim 180 km te gaan, schiet mooi op.

Geschreven door Bart.watsina.travels