Stelviopas
Vandaag word een wens van mij een waarheid, een belevenis en een groot genoegen.
We gaan de Stelviopas (Stilfserjoch op zijn Duits) op. Voor velen onbekend maar voor de liefhebbers van fietsen, motoren, en auto's een must en uitdaging!

We hadden de camping in Zuid Tirol speciaal geboekt voor deze rit. Het werd nog wel even spannend want op het moment dat wij richting Italië gingen was de pas nog gesloten en een week daarvoor zelfs uit de Giro de Italia gehaald. Tot onze opluchting ging hij afgelopen week open.

Het weer zag er goed uit dus op weg naar, volgens velen de mooiste pas om te rijden. Hij is 2748 meter hoog en daarmee een van de hoogste passen in Europa. De klim is ongeveer 22 km. Hij heeft maar liefsts 48 haarspeldbochten tot aan de top.

De klim
De klim begon een kilometer of zeven van de camping bij de plaats Prad am Stilfserjoch. We merkten het gelijk aan de weg die in het dal gelijk begon te klimmen. Na een kilometer of vijf kwamen er wat meer bochten waarna wij de eerste haarspeldbocht naderden.
Elke haarspeld was voorzien van een bordje met een nummer en deze had dus heel toepasselijk het nummer 48. Voor mij begon de pas nu echt.
Het was vandaag voor wat betreft de Stelvio een rustige dag. Er reden wel fietsers die we redelijk konden passeren en ook motoren die ik ons redelijk liet passeren.

Met nog 47 van deze heerlijke bochten voor de boeg ging ik er goed voor zitten en Marja zat klaar met haar camera om een en ander vast te leggen. Veel parkeer plaatsen waren er niet dus moest zij het veelal rijdend en soms met het raam open doen.
Na de boomgrens werd de weg iets smaller en werden de bochten ook iets krapper. Veel schakelen dus omhoog, maar verder dan de eerste twee versnellingen kwam ik niet. De motoren kwamen ons bij bosjes voorbij maar wij genoten meer en meer van het uitzicht om ons heen. Na een goede drie kwartier kwamen wij boven op de Stelvio en daar was het een gezellige boel. Er waren hier wat souveniers winkels, hotels en restaurants.
Er waren goede parkeer plaatsen waar we de auto konden neerzetten. Al lopend richting de winkels keken wij vol bewondering naar de omgeving waar veel sneeuw lag op de bergtoppen.

Een feest op de top
De gezelligheid op de top werd voornamelijk veroorzaakt door wielrenners en mountainbikers die solo, met zijn tweeën of hele groepen de top hadden bedwongen en dat juichend, zingend, huilend of klappend voor zichzelf of anderen deden.
Ook achterblijvers werden hier met gejuich en applaus verwelkomd. Dit gebeurde gewoon midden op de weg. Dat boeide niemand.
Ook motor rijders stopten hier om het bedwingen van deze reus te vieren.
Om aan te geven hoe beroemd deze pas is werd bevestigd door het aantal nationaliteiten die wij boven zagen en niet alleen uit Europa. Marja vroeg een wielrenner die ook net boven was om een foto van ons te maken en hij bleek uit Australië gekomen te zijn speciaal voor deze klim. Nog een beetje trillende van de kou (het was boven 7 graden) maar heel tevreden nam hij enkele foto's van ons.

Nog enkele souveniers gekocht, wat gedronken, gewandeld en terug naar de parkeerplaats. We hadden al enkele Porche's, Ferrari's en Lamborghini's gezien maar op onze parkeerplaats was er ook een club Engelse Ford Mustangs neergestreken de in groepje van vijf of zes naar boven waren gereden. Even later was onze parkeerplaats al snel te klein.

Na een uurtje boven moesten wij ook weer naar beneden en terug naar de camping om vanavond de EK voetbalwedstrijd van Nederland tegen Oostenrijk te kijken.

Deze prachtige dag ga ik niet snel vergeten.

Geschreven door Vrieling.reis