Kirsten is jarig, we spreken elkaar kort. Terwijl wij wakker worden zitten zij aan het verjaardagsdiner.

Joost en Julian gaan naar de supermarkt voor het ontbijt en de lunch. Om 9;45 zitten we in de auto en op weg naar de falls. Wauw, hoe indrukwekkend. We besluiten met een boot het water op te gaan. Dat gaat snel. Eerst met de kabelbaan naar beneden. In onze rode poncho (de Canadese kant: de Amerikanen aan de overkant hebben blauwe) gaan we de boot op. Dan beseffen we pas hoe groot en breed ze zijn. Het bekendste deel van de Niagarawatervallen zijn de Horseshoe Falls, deze staan ook bekend als Canadian Falls. Ongeveer 90% van het neerstortende water van de rivier de Niagara keldert naar beneden over de Horseshoe Falls, de resterende 10% over de American Falls stroomt. De naam ‘hoefijzerwaterval’ komt van het uiterlijk die deze waterval heeft. De Horsshoe Falls liggen op de grens van de Verenigde Staten en Canada, voor het grootste deel op Canadees grondgebied. De Horseshoe Falls is 671 meter breed en 53 meter hoog. Het water passeert de rand van de waterval met 32 km/h. Fantastisch, we worden lekker nat, maar het is warm, we zijn zo weer droog. In het park genieten we even na met wat fruit en een lunch.

We lopen nog verder naar de horseshoe waterval die we nog van boven kunnen bewonderen. Feline en Pepijn haken af: te warm. Ze wachten in het park totdat we weer terug zijn. Een ijsje (nou ja, mega softijs) doet wonderen. De straat achter het park is net mini las Vegas: wat een entertainment, eeterijen, muziek... gauw weg hier.

Lekker het zwembad in. Er is een gebrek aan onderbroeken aan het ontstaan.... een wasje tussendoor dan maar. Het zwemfestijn is uitgebreid, Pepijn eindigt met twee pijnlijke en bloederige grote tenen. We besluiten tijdens het diner om morgen niet naar Toronto te gaan en de omgeving verder te verkennen. Joost en ik drinken nog wat op het terras buiten, daarna verhaaltje en slapen!

Geschreven door Sagittas.reisverhalen