Om 5u de wekker en ik word wakker met een gevoel dat ik niet goed kan plaatsen. Goed geslapen heb ik wel, maar ik ben moe en voel me raar. Een ochtendhumeur is het niet, het is leger. Spannend en eng vind ik het zeker, maar echt heel veel zin heb ik nu nog niet. In contrast met normaal zeg ik weinig. Papa en mama zitten bij ons aan het ontbijt, Janne gaat bijna naar haar werk en Lieuwe komt ook nog even naar beneden. Boven zeg ik Fenne alvast gedag en krijg beneden van iedereen een knuffel, goede reis- en succeswensen. We hebben het er allemaal wel moeilijk mee, maar ‘dat is maar voor even’.

Onderweg naar Schiphol zeggen we weer niet zoveel. Allebei voelen we ons niet helemaal lekker, maar dat zal de spanning wel zijn. De zenuwen spelen weer op bij het inchecken, maar zoals Joost mij al voorspelde, gaat alles prima. Hij kan nog maar even bij me blijven, dus gaan we wat drinken. Allebei een flesje water, stilzwijgend tegenover elkaar, de minuten zo langzaam mogelijk willen laten verlopen. En dan is het toch echt tijd om te gaan. Ik probeer het zo lang mogelijk te rekken, maar dat gaat niet meer. Het afscheid vinden we beiden moeilijk, maar ik moet mezelf groothouden, Joost wil geen verdrietig afscheid. Dan moet ik ‘m toch echt loslaten. Ik sta er nu alleen voor.

De douane en security duren lang, maar verlopen goed. Een verdwaalde schaar uit mijn etui moest toch wel nog even uit m’n koffertje.

Ik heb een plekje langs het gangpad, wat me prima bevalt. De vliegreis duurt lang, zeker zolang je nog niet over de helft bent. Ik ben niet zo lekker door alle spanning, de etenslucht en iemand die al snel niet goed geworden was. En wie mij kent; dan slaan de stoppen door. De eerste maaltijd sla ik dus over en ik ben blij dat ik van thuis nog wat brood had meegenomen.

Na wat slapen, muziek luisteren en bijna 3 films gezien te hebben kom ik dan eindelijk aan in Houston. Nog zo’n 6u moet ik wachten dus alles op ’t gemakske. In Houston eet ik m’n eerste Amerikaanse maaltijd: friet met een hamburger (wel de low-calory versie!). M’n ogen vallen bijna dicht, maar na het wachten is de vlucht maar 2,5u naar Salt Lake City.

Bij deze vlucht zitten we in een kleiner vliegtuigje met aan beide kanten maar twee stoelen. Ik slaap veel (denk ik), maar ik heb geen tijd bij de hand, dus heb geen idee hoe lang ik al onderweg ben. Plots zie ik uit het raam een landsoort wat ik niet helemaal kan plaatsten. Het kan een gebergte zijn met sneeuw, of water, of nog wat anders. Dan doemt de stad op. In het donker is dat toch zo mooi.

Op het vliegveld vind ik al snel mijn koffer, maar niet het busje dat mij naar mijn hotel zou brengen. Blijkbaar kan ik ze binnen bellen en 5min later zit ik er in. De hotelkamer is prima en ik ben blij dat ik er ben. Ik heb twee kingsize bedden, dus heb ruimte genoeg. Mijn ogen doen weer (nog steeds?) zeer dus ga ik snel slapen om 1:00 AM (‘snachts dus).

Geschreven door Robinopreis