Lieve familie, vrienden en andere geïnteresseerden,

Het is een tijdje geleden dat ik geschreven heb maar als je naar school gaat maak je nu eenmaal niet net zoveel mee als wanneer je op reis bent. Dit neemt niet weg dat ik een heel erg leuke eerste maand heb gehad hier in Bhutan, waar ik jullie graag over wil vertellen.

Nu ik hier 1 maand zit kan ik zeggen dat ik grotendeels gewend ben aan de omgeving, school, het eten en de meeste gewoontes hier. Nog steeds valt een paar keer per dag de elektriciteit en het water uit, maar daar maak ik me niet zo druk meer om. Wat nu niet komt, komt later wel.
Ook op school heb ik mijn draai gevonden, de klas waarbij ik de meeste vakken volg is een grote vriendengroep waar ik nu onderdeel van uitmaakt. Ik wordt dagelijks gebeld om te vragen of ik mee wil doen aan de activiteiten die zij gepland hebben. Erg leuk!
De kleren hier moet ik wel nog altijd aan wennen. Zoals ik in mijn vorige blog aangaf dragen ze hier een Kira, een lange rok en daarop een colbert jasje dat met verschillende spelden aan elkaar vast gemaakt moet worden. Iedere dag dat ik op school aan kom wordt er eerst wat aan me gefrunnikt zodat mijn kleding aan alle eisen voldoet voordat we daadwerkelijk de les binnen gaan, het heeft wel iets!

We eten vaak met grote groepen samen, iedereen zit dan in een kringetje op de grond in kleermakerszit, de laatste keer dat ik zo zat dat was op de kleuterschool. Zo lenig ben ik nu niet meer :O, maar ik oefen iedere dag en het gaat steeds een beetje beter. Waar ze me in het begin nog wel eens wilde uitlachen over mijn manier van eten, hebben ze me nu geleerd hoe ik het best met mijn handen eet, vooral niet te voorzichtig zijn was de tip. Iedereen kookt hier voortreffelijk, om zelf dezelfde gerechten te maken lukt steeds beter, maar toch ben ik elke keer blij als ik met hen kan eten. Ze koken nu eenmaal 37x beter. In Bhutan heerst heel erg de cultuur om bij elkaar binnen te lopen en jezelf uit te nodigen, dit is nog even wennen dat zijn wij als westerlingen minder gewoon. Toch zijn mijn klasgenootjes iedere keer weer blij als ik bel en vraag of ik langs mag komen, ik merk dat ik dit ook echt moet doen. Ze nodigen me niet uit maar vragen de volgende dag wel waarom ik niet langs was gekomen.

De temperatuur wordt hier iedere dag een beetje hoger, waar de gemiddelde temperatuur bij mijn vorige blog nog rond de -12 graden lag zitten we momenteel gemiddeld rond de 18 graden, en dit is stijgende! De sneeuw en regen maakt langzaam plaats voor de zon. Eind April/begin mei begint het regen seizoen dus nu nog maar even genieten van de zon.

Eventjes iets anders, als alle gebeurtenissen hier mij geen rollercoaster van emoties bezorgen dan doen mijn vriendinnetjes van basketbalclub Campinia dat thuis wel. Ik volg ze op de voet en van tijd tot tijd bezorgen ze me kippenvel. Op zaterdagnacht was ik wakker gebleven om uiteindelijk de kampioenswedstrijd verloren te zien gaan dat was niet fijn, op zondag liep dan ook alles mis. Een kort stukje uit mijn dagboek zal dat beschrijven:
“Vandaag ben ik met mijn verkeerde been uit bed gestapt,
waar ik hoopte te dromen, hebben mijn vriendinnetjes echt verloren.
Daarnaast heb ik ook nog eens geen internet om mijn schoolopdrachten te maken, ben ik uitgegleden in de badkamer, heb ik mijn eten laten verbranden, liet ik de pan met olie vallen en at ik teveel koekjes. Vandaag ga ik voor de veiligheid maar naar bed”
5 minuten later hoorde ik dat Antwerpen hun 2e wedstrijd verloren had en dat wij dinsdag een nieuwe kans hadden om kampioen te worden. Dinsdag dus nog een nachtje wakker. De droom werd werkelijkheid, dinsdag is ons team kampioen geworden! Ook al was ik er niet bij mijn team liet mij volledig mee feest vieren door middel van Facetime. Waar ik zondag nog een baaldag had was ik nu (om 5u ’s nachts) enorm gelukkig.
Voor het eerst miste ik thuis een beetje, ik had er graag bij geweest maar mijn klas hier maakte dat snel goed door me op zaterdag mee te nemen naar onze eerste hike.

De hike was zeer vermoeiend maar daarom niet minder leuk. Met 20 klasgenoten waren we om 06u30 onderweg naar de bergen. Het zou uiteindelijk 4uur duren voor we de top bereikte. De weg hier naar toe was geen normaal wandelpad maar echt klimmen en klauteren, ik genoot ervan! Het uitzicht op de top was echt fantastisch. Ook stond op de top een tempel, onderhouden door monniken. We namen een kijkje binnenin en mijn klasgenoten vertelde mij van alles over hun manier van bidden en over de geschiedenis van Boeddha. Op de weg terug kwamen we langs een meer en een grote waterval heel indrukwekkend.
’s Avonds om 8u waren we eindelijk weer terug op onze campus en ging ik moe maar voldaan mijn bedje in.

Wat ondertussen nog gebeurde was dat de vleesmarkt na een maand weer open is, en ik kan je vertellen ik ben echt een heel slechte vegetariër dus dat maakt me best wel blijf. Ook speelde we de voetbal finale van de 1e jaars met onze klas, helaas verloren maar als beste nummer 2 mogen we wel door naar het eindtoernooi. Daarnaast ben ik uitgenodigd voor het college basketbal team, we hebben nu 2x gespeeld. Het niveau is niet bijzonder maar het is heerlijk om na 2 maanden weer een balletje te gooien.

Ik hou jullie op de hoogte van alle bijzonderheden hier.

Liefs,

Olly

Geschreven door Olly.in.azie