Hello!

Het is vandaag 100 dagen geleden dat ik in het vliegtuig stapte en mijn reis begon. Hoewel ik jullie in mijn eerste blog van dit jaar vertelde waarschijnlijk minder te gaan schrijven kan ik het toch niet laten om dag 100 over te slaan.

Dag 100, de dag waarop ik de rechterkant van m'n gezicht heb verbrand door de heerlijke Australische zon....Jep knapper dan dit ga ik niet worden denk ik. Maar ja dat krijg je ervan, even snel een kopje koffie drinken ( 1,5 uur later stonden we eindelijk eens op om verder te gaan ) en er 's ochtends niet aan denken om je gezicht in te smeren. Toch wel een beetje een luxe probleem zo op 24 januari. Geloof niet dat het me ooit eerder is gelukt om zo vroeg in het jaar te verbranden.
Dag 100 was een fijne dag. Ik lig/zit op dit moment in m'n bedje en kan gebruik maken van de MacBook Air die Lisanna voor mij heeft aangeschaft om op te werken( gezien ik tegenwoordig ook een iPhone heb en dit toch stiekem erg goed bevalt...toch meer over op Apple??#sorryandroid), dit typt echt een stuk fijner dan m'n tablet! Lisanna had vanochtend een afspraak waardoor ik heerlijk de hele ochtend alleen thuis was en ook alleen heb gewerkt. Eigenlijk ging dat prima. Het mooie aan Dutchies Travel is dat we 24 uur per dag bereikbaar zijn, dit kan omdat er ook nog een ander meisje voor Lisanna werkt die in Nederland verblijft. Gezien dit meisje van 's avonds/ 's nachts werken houdt en het tijdsverschil, is er dus altijd iemand bereikbaar als er vragen zijn. Ik denk dat dit een groot pluspunt is van het bedrijf.

Na een paar uur lekker te hebben gewerkt heb ik de middag doorgebracht met Chantal, ( 1 van de bijzonder leuke mensen die ik met oud en nieuw heb leren kennen) . De bedoeling was dat we een stukje zouden gaan wandelen en beide onze eigen kant op zouden gaan....binnen 5 minuten zaten we op een terras..inderdaad het terras waardoor ik er nu uit zie als duopenotti...Na zo'n 2 uur op dit terras te hebben gezeten, besloten we wat lekkere hapjes en drinken te halen om dit op een kleedje in het park lekker op te eten. het leven is hier echt bijzonder zwaar Zo'n 10 minuten voor ik begon met het schrijven van dit blog kwam ik pas weer thuis. (het is nu 23uur) Ik weet dat ik het al een paar keer heb geschreven, maar wat ben ik verschrikkelijk blij dat ik bepaalde mensen heb mogen ontmoeten in de afgelopen 100 dagen. Vandaag was weer zo'n dag dat ik mezelf een gelukkig mens voelde. Dag 100 was weer een dag met diepgaande, goede gesprekken. Dag 100 is ook wel de dag waarop ik me bedacht dat ik misschien wel alles geleerd heb wat deze reis mij zou kunnen leren. Dit betekend niet dat ik van plan ben om volgende week op het vliegtuig terug naar huis te stappen, maar het betekend wel dat het oké zou zijn als ik nu terug zou moeten. Ik kan niet wachten in april samen met mijn lieve vriendinnetje nog meer van dit prachtige land te ontdekken. Maar stiekem kan ik ook niet wachten om straks m'n leven in Nederland weer op te gaan bouwen. Deze reis heeft mij wel echt het geleerd dat Nederland mijn thuis is. Misschien maak ik Nederland op dit moment wel mooier dan dat het is. Maar ik denk dat wij in Nederland echt niet mogen klagen. ( al doen we dat natuurlijk wel want we zijn tenslotte Nederlanders.) Ik schrik hier nog steeds iedere dag van de hoeveelheid zwervers en dronken mensen op straat. Gisteren heb ik een cursus gehad hoe ik mensen moet vertellen wanneer ze genoeg hebben gedronken en ik ze niet meer alcohol ga/mag schenken.( deze cursus heb ik je nodig voor je hier in de horeca mag werken) Het feit dat deze cursus nodig is zegt wel iets over de hoeveelheid alcohol dit hier word gedronken. Hoe vriendelijk en gezellig de gemiddelde Australier ook is, volgens mij zijn ze net iets minder intelligent dan de gemiddelde Nederlander. (mag ik dat schrijven, ja dat mag ik schrijven #ikhebhetalgeschreven) Aankomende donderdag is het Australia day en moet ik voor het eerst werken als barmeisje. #netalsvroeger Ik ben al door verschillende mensen gewaarschuwd dat dit vooral in de bar waar ik moet werken een groot drink festijn gaat worden...Ik ben benieuwd. Ook mogen we in Nederland niet klagen over de staat van onze gehouden/wegen. Het gebouw waar ik gisteren de cursus in had was in Nederland waarschijnlijk allang gesloopt. Ook is gemiddeld restaurant/eettentje hier niet is minder schoon dat wij gewend zijn. Al moet ik eerlijk zeggen dat de meeste straten hier, vooral in Sydney, weer een stuk schoner zijn. Dit laatste heeft denk ik meer te maken met de mentaliteit van de mensen. Mensen zijn zich hier naar mijn gevoel veel meer bewust, bewust van zichzelf en bewust van hun omgeving. De mensen hier lijken minder egoïstisch. Naar mijn gevoel hechten mensen hier meer waarde aan normen en waarden. Het is eigenlijk niet mogelijk om te omschrijven wat ik hier precies mee bedoel. Het minder intelligent zijn/simpeler zijn heeft denk ik ook zo z'n voordelen. Dit laatste stukje over normen en waarden is het stukje wat mij angstig maakt dat Nederland mij straks weer tegen gaat staan. Ergens in mij is een heel klein stukje dat bang is dat ik spijt ga krijgen van deze reis.
Iets wat mijn moeder vaak zegt, iets waar ik in geloof. Door deze reis heb ik mijn wereld groter gemaakt, mijn zicht verbreed, maar het vervelende van de mens, en ik denk vooral de Nederlandse mens, is dat wij altijd meer willen. Nu ik heb gezien hoe mensen met elkaar om kunnen gaan, hoe de sfeer in een land kan zijn, ben ik bang dat dit mij in Nederland tegen gaat staan. Maar ja dit is weer zo'n kwestie; 'geen zorgen voor morgen'. (nu ik dit schrijf besef ik me opeens dat ik misschien wel helemaal niet veranderd ben door deze reis, dat ik me nog steeds druk kan maken om dingen waar ik geen invloed op heb...iets over de aard van het beestje...)

Gisteren ben ik de stad in geweest voor de cursus (waar ik trouwens voor geslaagd ben, ik ben vanaf nu 3 jaar lang bevoegd om mensen te vertellen wanneer ze te dronken zijn om nog een drankje te drinken. weer wat bereikt, die kunnen we ook weer afstrepen) Ik weet niet of jullie het in Nederland hebben meegekregen, maar afgelopen weekend is er iemand hier in het centrum van Melbourne met zijn auto op wat mensen ingereden. Het dodental staat op dit moment op 5, en er liggen nog een paar mensen in kritieke toestand in het ziekenhuis. De bloemenzee naast de H&M waar ik een paar dagen daarvoor ook nog was geweest deed me er wel even bij stilstaan hoe snel je leven opeens kan veranderen. Het leven is niet vanzelfsprekend.

Iedere keer aan het begin van een blog neem ik mezelf voor om het luchtig te houden en jullie te vertellen wat ik hier doe en mee maakt. Iedere keer draait het er toch weer op uit dat ik jullie vertel hoe blij je moet zijn dat je leeft en hoe blij je moet zijn als je gezond bent. Het begint wel een beetje saai te worden is het niet...?

Hoewel ik het mezelf nog zo had voorgenomen het wel te doen, meerdere mensen mij al hadden gewaarschuwd dat ik het niet ging volhouden....schrijf ik tegenwoordig helemaal niets meer in m'n reis-/dagboekje. Best wel een beetje jammer gezien ik over een paar jaar graag nog terug zou willen lezen wat ik heb meegemaakt. Als afsluiting dus maar even een korte samenvatting van de dingen die ik heb gedaan afgelopen tijd en vergeten ben om eerder op te schrijven. Afgelopen weekend heb ik 2 nachten doorgebracht in een gezellig huisje midden in de bossen een uurtje van Melbourne af met de groep lieve oud&nieuw-vrienden. Vorige week ben ik samen met Lisanna en haar zusje naar een drive-in bios geweest. Iets wat eigenlijk ook wel op m'n bucket list stond...als je ooit de kans krijgt zeker doen!
Verder heb ik nog ook een keer een stukje gefietst ( Als Calimero,met helm! )
Ik denk dat ik mezelf toch weer moet gaan aanleren dit wel op te schrijven want ben bang dat ik de helft alweer vergeten ben.

Lieve mensen ondertussen is het dag 101 00.33 en is het tijd om te gaan slapen. Morgen moet ik langs de bar waar ik donderdag ga werken voor een training, ben benieuwd of ik nog een beetje biertjes kan tappen....

Tot snel!