Volgend museum dat hóóg op mijn lijst staat voor mijn nieuwe Museumkaart: het Kröller Müller. Dit ligt in het Nationaal Park De Hoge Veluwe, waarvoor entree moet worden betaald (iets meer dan 9 euro). Dat leek me wat veel, maar goed, de entree van het museum was toch gratis voor me en je moet alles een keer meegemaakt hebben, toch?

De dag begon mistig en bewolkt, maar de vooruitzichten waren goed en 's middags was het warm en zonnig.

Ik ben per trein in Arnhem genomen, had de ebike mee. Eerst langs Sonsbeek, de Zijpendaalse weg op, die stuwwal opklimmen (wat de ebike prima lukt). Daarna richting Schaarsbergen, waar net ten noorden de zuidelijke entree van het park ligt. Voor fietsers was de weg niet bepaald duidelijk aangegeven, in de omgeving van het weggetje dat naar het park leidde stonden verspreid meerdere fietsers peinzend naar kaarten en het bord van de knooproutes te kijken (er lopen overigens geen fietsknooproutes door het park). Ik had de navigatie bij me en een kaart, en de navigatie wees de goede weg. Ik heb de fietsers een beetje geholpen, wel met de kanttekening "ik ben hier ook maar voor het eerst". Maar gelukkig had de navigatie gelijk. Jammer, die onduidelijke fietswegwijzers.

Maar we hebben het gered.

Ik wil niet opscheppen over mijn bijna manische controledrang voor ik op pad ga, maar eenmaal bij de slagboom en de kassa bleek het voor het gros van de mensen een verrassing dat je er moest betalen. Ik ben eerlijk gezegd toch wel blij dat ik van tevoren huiswerk heb gedaan qua prijzen, openingstijden en zo, en zowel kaarten als navigatie meesleep...! Ik betaalde en reed het park in, verwachtend dat het wel vooral "bos en wat hei" zou zijn.

Nou, dat was een lelijke onderschatting! Het eerste stuk was inderdaad "gewoon bos", maar al gauw zag ik de volle glorie van de Hoge Veluwe! Bos, ja, maar ook eindeloze velden heide. Afwisselend, heuvelachtig (soms waande ik me in de duinen), en het perfect onderhouden fietspad zonder ook maar één gaatje of hobbeltje maakte de dure entreeprijs meer dan goed!

Ergens halverwege zag ik midden in de heidevelden een weerstation. Is dat Deelen? Ik zou niet weten wat anders!

Er was ook een zandverstuiving, daar voelde je de temperatuur meteen enkele graden stijgen (microklimaat). Er waren afgestorven dennen, wat het geheel prachtig afmaakte. De kleur van het zand was van een prachtig goudgeel wat weer mooi afstak tegen de blauwe hemel.

Op verschillende plaatsen kun je witte fietsen pakken, ook kinderfietsen. De volwassen fietsen hebben allemaal grijze kinderzitjes. Je pakt hem en zet hem ergens in één van de stallingen terug. Er werd veel gebruik van gemaakt, er stonden op verschillende plaatsen ook pompen. Wel jammer, dat er nergens is gedacht aan laadpunten voor ebikes, want het terrein vraagt wat van je accu. En ik was zeker niet de enige met een ebike!

In het park zelf is prima bewegwijzering door paddenstoelen. Ik heb mijn navigatie, die niet helemaal goed geladen was, dan ook uitgezet om stroom te besparen voor de terugweg. Zelfs een controlfreak als ik durfde dat wel aan!

Het Kröller Müller museum lag bij een witte fietsenstalling, waar ik ook de ebike kwijt kon. Het gebouw ligt midden in het bos, de beroemde beeldentuin ligt achter het gebouw, maar de oprijlaan, sorry, oplooplaan heeft ook beelden die me al bekend voorkwamen van diverse media (o.a. de brandweerautorode "K").

Er waren meerdere bezoekers, maar het was niet druk. Ik kon zo doorlopen nadat mijn Museumkaart gescand was. Eén deel van het museum was afgesloten wegens een naderende expositie, maar ik kwam voor de vaste collectie, waarbij het accent lag op eind 19e, begin 20e eeuw en vooral Van Gogh. Bij binnenkomst was er een oudere diapresentatie met nogal vage foto's uit Schotland, maar de zacht gespeelde doedelzakmuziek vond ik wel weer erg prettig.

De basisverzameling is bij elkaar gebracht door de van oorsprong Duitse Helene Müller (1869-1939). In 1888 trouwde ze met de zakenman Anton Kröller, met wie ze vier kinderen kreeg. In 1906 ging ze lessen kunstbeschouwing volgen, waarna ze besloot zelf kunst te gaan verzamelen (als één van de eerste vrouwen). Zo kocht zij o.a. werk van Picasso en Mondriaan (hoewel die op een gegeven moment een beetje te abstract werd naar haar zin, zo ving ik op van een gids), maar zij was ook één van de mensen die Van Gogh postuum aan zijn roem heeft geholpen en er is een aparte Van Gogh afdeling.

Ik heb genoten van de collectie van het museum! Ik ben niet zo heel erg van de abstracte kunst (gewoon niet zo mijn ding), maar wát er hing, sprak me juist weer heel erg aan. Ook was er veel aandacht voor het pointillisme uit eind 19e eeuw. Dat is een stijl waarmee Van Gogh ook heeft geëxperimenteerd, de verf wordt dan niet gemengd tot de gewenste kleur, maar ongemengd in stippels aangebracht op het doek, waarna "het oog" het vanzelf mengt. Eigenlijk een soort pixels!

Veel schilderijen vielen me op vanwege het levendige kleurgebruik of de lichtval. Een op het eerste gezicht somber, grijs schilderij met een naderende stoomtrein (te zien als rookpluim) bleek al snel méér te hebben, vooral in de lucht: in de hoek een vaag oranje van lage zon, en hoger wat vage plekken blauw waar de bewolking wat dunner was. Ik heb er lang naar staan kijken!

Ik heb ook door de beeldentuin gelopen, maar beelden boeien me wat minder. Hoewel ik er best wel leuke dingen heb gezien, eerlijk is eerlijk! Ik voel me wat meer aangetrokken tot de realistischer beelden. Maar het "grote witte drijvende object" op het water, met de mooie spiegeling in het water, vond ik ook interessant!

Daarna was het tijd om verder te fietsen, 5 km, richting het stulpje waar de Kröller-Müllers een aantal jaar hebben gewoond: jachthuis Sint Hubertus. Daar bestaan schilderachtige foto's van. En ja, de werkelijkheid is nog mooier dan de foto's!
Het is ontworpen en gerealiseerd door Berlage, die eerder de Beurs aan het Amsterdamse Damrak (en nog veel meer) heeft gerealiseerd. Het werd gebouwd in de periode 1914-1920 en er worden rondleidingen gedaan, maar ik had besloten dat later eens te doen. Nota bene: het valt niet onder de Museumkaart. Maar de periode is qua design/architectuur erg interessant, dus wie weet, in de toekomst!

Ik heb mogen smullen van de buitenkant, maar toen was het echt tijd om terug te gaan om nog ergens een hapje te kunnen eten en op tijd de trein te kunnen halen. Ik zocht op Google Maps een eetplekje in Schaarsbergen en gaf het adres aan de navigatie. Na opnieuw een spectaculaire rit over de heide- en grasvelden en door de bossen, heuvel op heuvel af, bereikte ik het restaurant, dat deel bleek uit te maken van een vakantiepark. Ik heb gesmuld van een vissalade en ondertussen mijn aardig lege accu aan het infuus gelegd. Daarna was het nog een kleine 8 km naar Arnhem en kon ik eenmaal in de trein terugkijken op een drukke maar vooral heel erg mooie, indrukwekkende en leerzame dag! O.a. dat dat Nationale Park die 9 euro nog iets echt wel waard was...! :)

Geschreven door Marijke.onderweg