Ik ben geen katholiek, maar bezoek graag katholieke kerken en kapellen, waar ik rust/bezinning zoek en vind. Ik brand er een kaarsje en ga er zitten. Noem het mediteren, noem het bidden... Ik wilde ook graag de noordelijkste bedevaartsplaats van Nederland bezoeken:
https://nl.wikipedia.org/wiki/KluizenarijOnzeLieveVrouwevandeBesloten_Tuin

In april was het zover en heb ik mijn eigen kleine bedevaart kunnen maken. Het was tevens mijn eerste ervaring met het meenemen van mijn ebike per trein en opende daarmee een heleboel nieuwe mogelijkheden om niet achter de geraniums te hoeven zitten :)
Ik stapte in Winsum uit en fietste de laatste 10 km. Door een stevige stortbui...

In de kapel is o.a. het mooie beeld van de Bedroefde Moeder...
https://nl.wikipedia.org/wiki/BedroefdeMoedervan_Warfhuizen
...dat ook wel "Het Wonder van Warfhuizen" wordt genoemd omdat het een bedevaartsplaats is geworden zónder dat er ooit een wonder is geweest - wat op zich weer een wonder is...! :) Vooral ouders die zich zorgen maken om hun kinderen brengen een bezoek aan deze plaats. Immers, Maria is zelf óók moeder en kent die zorgen als geen ander...! Het beeld van de Bedroefde Moeder geeft dat prachtig weer. De kapel hing vol zilverkleurige harten aan rode linten, dat waren exvoto's, ofwel "bedankjes" vanwege verhoorde gebeden. Van de opbrengsten van de exvoto's wordt de kapel onderhouden.

Bij de kapel is ook een kluis waar een kluizenaar woont. Vanzelfsprekend laat je die met rust, maar Broeder Hugo kwam op die middag eind april zelf naar me toe en vroeg of ik de getijde (de Noon om precies te zijn) wilde volgen vanuit een boekje. Dat aanbod nam ik graag aan! Ik vond het een mooie, indrukwekkende ervaring en een mooie afsluiting van een prachtig bezoek aan deze bijzondere plek. Toen ik weer wilde vertrekken kwam er opnieuw een stortbui omlaag. Blijkbaar moest ik nog even wat langer blijven en inderdaad! Broeder Hugo vertelde me dat er een (zeer zeldzame) besloten rondleiding was gepland en excuseerde zich voor deze verstoring, hij vroeg of ik mee wilde met de rondleiding. Daarbij werden we ook achter het hek toegelaten, wat echt zeer uitzonderlijk is. Voor mij was dit natuurlijk een geweldige ervaring! Broeder Hugo wist heel boeiend te vertellen over de lokatie en het kluizenaarschap en ik voelde me een enorm bevoorrecht mens dat ik hierbij mocht zijn! Dank je wel, stortbui!

Ik heb daar op die dag in april ook een noveenkaars gekocht en een zakdoek met een bidprentje (zie de 2e url hierboven), speciaal voor mijn zoon die in mei en juli examen ging doen, er op dat moment (eind april) twijfelachtig voorstond en daar erg onzeker over was. Toen ik hem later deze zakdoek aanbood accepteerde hij die wat lacherig, hij is zelf niet-gelovig, maar hij nam de zakdoek toch graag aan, want je weet maar nooit...! :)

Begin juli hoorden we dat hij was geslaagd! En toen wist ik meteen: ik ga terug voor een exvoto. Ik stelde dat aan hem voor en die zei meteen dat hij mee wilde.

Gisteren was het zover. Van tevoren had ik al per mail gevraagd hoe het aanschaffen en op laten hangen van een exvoto in zijn werk ging en daar had ik een uitgebreid antwoord op gekregen. Als we dat wilden kon Broeder Hugo het voor ons ophangen waar we bij waren. Toevallig was het ook Maria Tenhemelopneming, met eind van de middag (ik citeer van de site mariabroederschap.nl) "Sacramentsuitstelling met om 16.20 Plechtige vespers en 17.00 rozenkrans en Eucharistische zegen" en 's avonds "Plechtige Eucharistieviering en wijding van kruidwissen in de genadekapel", maar helaas konden we daar niet bij zijn omdat we anders te laat thuis zouden zijn en mijn zoon wilde ook nog langs de zeehondenopvang in Pieterburen. Ik denk ook niet dat het voor hem geschikt was geweest. Maar als de mogelijkheid zich weer voordoet wil ik er graag eens bij zijn.

Net als eind april waren er ook vandaag flinke regenbuien en op de heenweg leek het erop dat we niet droog in Warfhuizen zouden komen, maar als door een wonder trok de stevige bui nét langs en hadden we alleen wat licht gespetter over ons heen gekregen. En dat zou die dag vaker gebeuren!

Broeder Hugo was op de hoogte van onze komst en heeft de exvoto opgehangen op een mooi plekje naast de ingang. Dit is mijn dank voor die bijzondere dag in april, en voor het verhoren van een moedergebed.

Mijn zoon vond het ook heel indrukwekkend, maar hij werd ook in beslag genomen door de rode kat die kwam schuilen voor de bui, die inmiddels toch stevig omlaag kwam. Deze kat, die al eerder door Broeder Hugo werd beschreven in zijn blog http://www.beslotentuin.nl/2014/08/28/katten-in-de-kerk/ sprong meteen op schoot en liet zich zéér graag aanhalen. Waar mijn zoon absoluut geen probleem mee had :) want deze rode kat was net zo'n opdringerige claimerd als onze eigen zwartwitte ;-)
Ook de andere kat kwam schuilen, maar die was wat afstandelijker.

Ik wil Broeder Hugo bedanken voor de hartelijke ontvangst en de tijd die hij voor mijn zoon en mij heeft vrijgemaakt, ondanks de drukte van die dag!

Toen de bui stopte zijn we weer vertrokken. We gingen via Wehe-Den Hoorn (met mooie Art Decokerk en daarnaast een stukje urbex - een school of een fabriekje?) naar Pieterburen, de zeehondjesopvang. Eind 2011 hebben we op Terschelling Evie ontmoet, een jonge zeehond die enkele weken eerder door de opvang van Pieterburen was vrijgelaten en een half jaar later de landelijke media haalde omdat hij/zij bij vloed aan land kwam langs het fietspad ten oosten van de haven (http://nos.nl/artikel/380148-zeehond-zorgt-voor-commotie.html ). Waar Evie tegenwoordig uithangt weet niemand. Maar goed, de close encounter met Evie was voor mijn zoon een reden om de opvang eens te bezoeken en dat deden we dan ook.

De opvang is vrij klein. Er is een winkeltje en een kinderhoekje, maar het is vooral een zeehondenopvang en de entree is bedoeld voor de opvang zelf. De bezoeker kan goed zien hoe dat allemaal gaat. De "keuken" zit achter een groot raam, net als de quarantaine, waar men met bezig was met schoonmaken. Buiten zijn de bassins met de verschillende vormen (afhankelijk van het herstel van de zeehondjes) van opvang. Geen spektakel dus, maar wel een heel goede, duidelijke kijk op het opvangen van de zeehondjes. Ik heb nog een medewerker gevraagd of die wat wist van Evie. Dat wist hij niet, maar hij kon me wel algemene info geven over zeehondjes als Evie aan de hand van de foto die we destijds hadden gemaakt. De medewerker vertelde dat Evie een "gewone zeehond" is (je hebt grijze en gewone zeehonden). Evie was nog vrij jong en gezien zijn moment van vrijlating (volgens de Terschellingers die we destijds spraken eind november, begin december 2011) zal hij/zij waarschijnlijk longworm hebben gehad. Dat er na de media-aandacht in juni 2012 niets meer op internet is verschenen over het dier kan van alles betekenen. Het is heel goed mogelijk dat Evie gewoon naar elders is vertrokken, Noorwegen bijvoorbeeld, want ze kunnen flink reislustig zijn.

We aten nog wat in het zonnetje in Pieterburen en fietsten toen naar Baflo. Die route had ik enkele weken geleden al gemaakt, maar dan de andere kant op. Het meeste graan was inmiddels geoogst. De buien dreigden weer, maar ook nu ging alles ons nét voorbij. We fietsten soms zelfs in de zon terwijl we niet eens zo gek ver van ons vandaan de regen zagen vallen! Mijn zoon genoot net zo van de tocht als ik en met 30 km op de teller bereikten we het station van Baflo.
De terugreis ging redelijk. Er was net als op de heenreis genoeg plek in de trein voor de fietsen, alleen reed de sprinter van Zwolle naar huis maar eens in het uur wegens wisselstoring en moesten we drie kwartier op Zwolle doorbrengen. Gelukkig was het er opmerkelijk rustig, waardoor we die wachttijd ontspannen op een bankje op het perron konden doorbrengen. Inmiddels dreigde er vanuit het zuiden wel weer een nieuw regengebied en leek het er op dat we toch nog nat zouden worden als we naar huis zouden fietsen, maar opnieuw bleven we als door een wonder droog!

Geschreven door Marijke.onderweg