Stel, je houdt van fotograferen. Je houdt ook van lekker koken en eten, met name de Aziatische keuken. Wat zeg je dan als je FB-vriendin Caroline Wimmers, die in de Rotterdamse Markthal werkt, je vraagt of je foto's wil komen maken tijdens het foodbloggersevent "Kom op stoom" in restaurant Wah Nam Hong, gelegen boven de gelijknamige supermarkt in diezelfde Markthal?

Dat je daarvoor ruim twee uur moet treinen in een trein vol uitgeputte Lowlanders (héérlijk rustige reizigers, ze slapen allemaal :) ) is ook helemaal geen probleem, ik vond het een eer en een genoegen om erbij te mogen zijn!

Ook de Indonesische ambassadeur, Zijne Excellentie I Gusti Agung Wesaka Puja, had te kennen gegeven graag aanwezig te willen zijn op deze middag. De planning: een rondleiding door de Markthal en de supermarkt gingen doen, een workshop dimsum/stomen/rijstnoedels maken en nog meer.

Na het welkomswoord van Caroline arriveerde de ambassadeur, een vriendelijke man die het helemaal geen probleem vond om met iedereen op de foto te gaan.

We werden opgesplitst in drie groepen. Mijn groep ging eerst met Caroline de supermarkt Wah Nam Hong in voor wat info over stomen en diverse ingrediënten. En al meteen leerde ik dat ik het altijd helemaal fout heb gedaan!

Ja, ik heb zo'n bamboe stoommandje maar ik dacht dat je die, net als de metalen stoomdingen, op een pan water moest zetten... Mis!
Je gebruikt daarvoor een wok, zo'n echte, daarin zet je een metalen rekje/onderzetter of een metalen ring en daarop zet je dat mandje. Dan doe je er water in en een deksel op. Nooit geweten! Ik dacht: een wok is om te wokken, maar hij blijkt veelzijdiger dan ik dacht!

En geen geklier meer met het op maat knippen van een bakpapiertje, ze zijn er kant en klaar!

En dan kun je je gang gaan met je dimsummetjes, of rijst, of een stukje vis. Of zelfgemaakte rijstnoodles, maar daarover straks meer!

Een bekende dimsum is Ha Kouw (dit kan op veel manieren geschreven worden). Een witte, halfbolle dimsum met wit, wat kleverig deeg en een goddelijke garnalenvulling. Caroline vertelde dat de echte Chinese kok, als die uit eten gaat, eerst deze dimsum bestelt. Bevalt die niet, dan is de rest ook niet goed en vertrekt hij.

Verder kent iedereen wel de broodjes Ba Pao. Die vind je tegenwoordig in elke supermarkt in de diepvries. Gestoomde broodjes met een vulling, meestal hartig, maar zoet kan ook. Nou woon ik in de binnenlanden van de polder met de dichtstbijzijnde toko op 20 km afstand, dus ik ren wat achter de trends aan, maar het schijnt tegenwoordig helemaal "hot" te zijn om ongevulde dimsumbroodjes te kopen en die zelf te vullen! Net als een pitabroodje.

Na deze rondleiding, die Caroline met zowel veel info als veel humor heeft gebracht, gingen we naar chefkok Tim Kan van het restaurant Wah Nam Hong. Deze Tim Kan, zelf van Chinese afkomst, kun je zonder overdrijven de ambassadeur van de Aziatische keuken noemen. Het klinkt misschien gek, maar het is lastig om goede Aziatische koks te vinden. Ja, een nasi rames maken met een goedgekruide babi pangang kunnen we met wat goede wil allemaal, maar écht Aziatisch koken is een kunst waar de Franse cuisine bij verbleekt! Zowel de warenkennis als de techniek leer je niet zomaar even. Hij is dan ook enorm blij dat vanaf dit jaar een echte Aziatische koksopleiding wordt gegeven op het MBO! Eentje die serieus verder gaat dan afhaalchinees De Blauwe Lotus, waar ze al vijftig jaar bekend staan om de enorme porties en de gratis kroepoek bij elke bestelling vanaf 20 euro. Want het is moeilijk écht goed geschoolde Aziatische koks te vinden als je een serieus restaurant wil openen.

Tim liet ons vanmiddag zien hoe we zelf rijstnoedels kunnen maken. En dat zag er verrassend eenvoudig uit! De precieze hoeveelheden krijg ik nog, maar je maakt wat aardappelzetmeel, maïzena, Chinees meel en Chinees rijstmeel aan met wat water tot het er uit ziet als melk.
Nou had hij zelf een grote stomer dus hij kon een groot blad gebruiken. Dat blad vette hij in met bakspray en daarop deed hij een laagje van het aangemaakte meelmengsel. Dat ging 3-4 minuten de stomer in. Wij zouden het wat kleinschaliger moeten aanpakken, maar dat moet wel haalbaar zijn.

Tijdens het stomen was het tijd voor de sausjes. De rijstnoedels zouden geserveerd worden met shiracha (soort chilisaus, waar de supermarkt onder het restaurant overigens diverse variaties van had), hoisinsaus en een eigengemaakte pindasaus.

Maar dan geen satésaus zoals wij die kennen. Nee, het was een pindasaus uit Hong Kong met een zoetzurige smaak!

Na een paar minuten kwamen de noedels uit de stomer: dikgestold, glimmend, spierwit! Ze werden handig opgerold en vervolgens in stukken gesneden. Daarna werden de drie sauzen er overheen gedaan, garnering van gestampte pinda's en was lemoncress voor de garnering (in de Markthal staat Koppert Cress die die cress, te vergelijken met tuinkers, verkoopt, waaronder ook honeycress, kleine kiemplantjes van stevia! Over dit standje straks meer).

Alles was maar een paar minuten werk maar we vielen achterover! De noedels waren heerlijk, wat zoetig, een fijne bite! De combinatie van de zoutige hoisinsaus, de pittige shiracha en de zoetzurige pindasaus was een schot in de roos! Hier wil je van dooreten tot ze je de Markthal uit moeten rollen!

Daarna gingen we de Markthal in, langs diverse verkopers. De ambassadeur was nu met ons mee en kreeg van alles aangeboden. Ook nu poseerde hij geduldig en relaxed voor de foto's!

We begonnen bij de fruitstand waar ook Koppert Cress deel van uitmaakt. Die cress zijn dus kleine kiemplantjes, het staan ontzettend leuk als garnering, maar niet het soort standaardgarnering dat je op de rand van je bord legt, want het is nog eens ontzettend lekker ook!
Ze hadden ook nog iets anders, om na het proeven je mond weer smaak-neutraal te krijgen: szechuan buttons! Dat zijn de bloemknoppen van de Szechuanpeper. Ze zien er uit als de gele hartjes van kamille. Je moet er een klein stukje van nemen en dan is het alsof er een aantal citroenkogels (jeweetwel, die van Napoleon) in je mond ontploffen! Het is zo bizar, dat zo'n klein kruimpje zoiets kan veroorzaken! Het tintelt, je hebt het gevoel dat je kwijlt als een boxer (dat valt in werkelijkheid mee), dat je mond vol zit met citroenkogelpoeder, je weet niet wat je overkomt! En dat blijf je nog minutenlang voelen en proeven! Ik vond het geweldig, dit zou best wel eens een verslaving kunnen worden, maar de prijs (een tientje voor een doosje) weerhield me van een junkiebestaan ;-)

Bij de patissier (die ook De Patissier heet) zagen we gebakjes en taartjes die werkelijk zonde om op te eten waren. Net als bij Fauchon op de Place de la Madeleine in Parijs werd gebruik gemaakt van bladgoud. Alleen waren de taartjes meer dan de helft goedkoper dan bij Fauchon (maar die was dan ook écht erg qua prijs!). We werden hier getrakteerd op bladerdeegkoekjes met maanzaad.

Hoogtepunt van dit gebeuren was het "ontleden" van een half varken bij biologische slagerij De Groene Weg. Ik had écht een half varken met alles erop en eraan verwacht (zoals de Cooking Highlander ze rechtstreeks op de BBQ gooit tijdens Zomerfolk), en sommige mensen hadden al aangegeven dat ze dit stukje liever over wilden slaan, maar het viel mee. Het halve varken beperkte zich tot de romp. Het was er niet minder interessant om.
Het mes ging als boter door alles heen. Ik zag de diverse karbonades, ik weet nu waarom de haas zo duur is (er zit maar weinig haas in een varken), zag het buikspek en we kregen ook nog een stuk bereid vlees te proeven. Zónder zout en kruiderij om te smaak van het varken zélf te kunnen ervaren. We waren er stil van!

Van elk dier waarvan het vlees in de vitrine lag had de slager de afkomst opgeschreven. Dit staat overigens ook op de zakken waarin het vlees wordt aangeleverd en de stempel op het vlees. Dit varken kwam uit Heino ('t Condé). En zo te proeven had hij een goed leven gehad!

Toen was deze leerzame middag alweer afgelopen, maar niet voordat we een rijkgevulde goodiebag hadden gekregen. Ik kocht in de toko nog de Chinese meelsoorten voor de rijstnoedels (recept komt er aan) en heb ik de Markthal nog wat rondgesnuffeld, voor ik bij Blaak de trein terug naar de polder nam.

Geschreven door Marijke.onderweg