Het is misschien typisch Nederlands om over het weer te zaniken, maar dat Noorwegen spant toch wel de kroon, zeg. We zitten als het ware midden in het schema ‘De kringloop van het water’ uit de schoolboeken. De wolken op, de watervallen neer, plus een enorme hoeveelheid regen die het landschap in een rijstveld verandert. De waterbak van de honden vult zichzelf, de camping ziet eruit als een motorcrosscircuit en het display van de zonnecollector geeft een foutmelding. We overwegen de aanschaf van regenlaarzen. Alleen de echte bikkels gaan hier in een tent op vakantie.

Na drie dagen doorrijden, gehypnotiseerd door eeuwig zwaaiende ruitenwissers, landen we klam en een beetje schimmelig aan op de Lofoten, ons noordelijkste doel. Het ziet er van afstand in ieder geval veelbelovend uit, enorme bergen rijzen in blauwtinten uit zee op, en we zijn het eens met de Duitsers op de ferry die het panorama ‘unglaublich schön’ vinden.

Op de camping in Myre zitten we zorgeloos in de zon en kijken uit over zee, de nattigheid alweer vergeten. ‘Tuurlijk’, denken we als de eigenaar een naderend koudefront voorspelt. Maar diezelfde avond komt de dikke koude mist als een witte muur aandrijven, en het leven verplaatst zich weer naar binnen. Ik vraag me af of ik een dekentje over de honden moet gooien. De volgende ochtend zitten we eerste rang als een paar bruinvissen een school vissen opjaagt in het fjord – hun vinnen steken boven het water uit. Ze draaien steeds kleinere rondjes om de school totdat die een bal van vis is, en slaan dan toe: met open bek zwemmen ze er doorheen. De zilveren visjes springen boven het wateroppervlak uit om te ontsnappen.
Later rijden we over het eiland Vesterålen, maar het had net zo goed Zandvoort in de winter kunnen zijn: grijs, saai en 11 graden. De vermoede kleine vissersdorpjes aan de voet van enorme bergen en in de zon schitterend water zijn verborgen achter een dikke nevel. Gedachten dwalen af naar zonniger oorden, wijn (‘wit graag, doet u meteen maar een fles’), getik van bestek tegen borden, terrassen onder platanen… Met een boot steken we over naar het zuidelijke eiland dat er zo mogelijk nog onheilspellender uitziet. We houden het voor gezien en stappen de volgende dag alweer op de boot naar het vasteland – zuidwaarts.

Op onze reis ontlopen we de realiteit niet. Het noodlot wijst Bess aan en volgens de Noorse dierenarts zal ze niet lang meer leven. We krijgen pijnstillers mee en letten goed op haar, want honden geven geen krimp - een erfenis uit het wolvenbestaan. We stoppen haar vol met lekkere hapjes. Toby wil nu uiteraard ook alleen nog hapjes en beziet van afstand de egel, die zijn bak met ordinaire hondenbrokjes leeg eet.

Geschreven door Holycanary