Na een grensovergang waar niemand te bespeuren was – Nico voor niets een zenuwkuch ontwikkeld vanwege overschrijding van het wijnquotum - zijn we dan eindelijk aangeland in Noorwegen, op een half uurtje rijden vanaf Oslo, havenstad.

Voor de musea moet je zijn op het schiereiland BigdØy, meteen ook het dure deel van Oslo: landelijk, oude houten villa’s en vreemd genoeg neemt ook een oude boerderij een groot deel in beslag. Met de honden - een lichte handicap op z’n tijd - kunnen we slechts een voor een het museum in. Maar buiten zitten en alle bezoekers zien passeren van over de hele wereld is ook een attractie. Je vraagt je af waarom je je überhaupt nog druk maakt over kleding dan wel omvang.

Het Vikingskipshuset bevat drie Vikingschepen uit de 9de eeuw die eind 19de/begin 20ste eeuw zijn opgediept uit grafheuvels, en samen met enkele voorwerpen (veel was al geroofd) zijn tentoongesteld in een speciaal hiervoor ontworpen museum. Het Osebergschip is een Vikingschip zoals je het zou tekenen, met een krul voor en achter. Ik zie Japanse toeristen aandachtig kijken naar een stukje geblokte Vikingdeken uit de 9de eeuw, en bedenk dat ze dat mogelijk niet zo’n heel grote prestatie zullen vinden. Ze laten het in ieder geval niet blijken.

Eveneens op BigdØy staat het openluchtmuseum Norsk Folkemuseum met 150 karakteristieke gebouwen uit heel Noorwegen. Veel houten, een enkel bakstenen gebouw. We denken dat Tolkien is geïnspireerd is door de oude Noorse schuren voor de beschrijving van een Hobbit-huis. Zelfs het deurtje is op hun formaat. Na een paar mislukte pogingen (merendeel bestrating, onscherp, geen hoofd) heeft Nico ‘het ligt aan het toestel’ een foto van mij gemaakt voor een kruidenierswinkel.

De Noorse held Thor Heyerdahl heeft er ook een eigen museum, vanwege zijn expedities en vooral ook omdat het gewoon een hele stoere knappe voorbeeld-Noor was. Hoewel meer avonturier dan wetenschapper, was hij officieel op reis om de wetenschappers in hun hemd te zetten wat betreft hun theorie dat oude volken met een oceaan ertussen geen contact met elkaar hadden. Zowel het balsahouten Kon Tiki-vlot (1947, van Peru naar Polynesië) als de papyrusboot Ra II (1970, van Marokko naar Barbados - Ra I was eerder halverwege de oversteek gezonken) bereikten hun bestemming, onder grote publiciteit en tot Heyerdahls eeuwige roem.

Place to be in het centrum van Oslo is de Karl Johans Gate, waaraan Oslo’s belangrijkste gebouwen liggen, en de Aker Brygge, de voormalige scheepswerf. We blijven er niet lang, het is zaterdag en je kan over de hoofden lopen.

Het verblijf hier heeft gelijk ook nog een morbide aspect. We zien pas later dat het eilandje waar we de eerste dag naar zaten te kijken vanaf een bankje - op zwemafstand van de camping - UtØya heet. Dat is het eiland waar Anders Breivik vijf jaar geleden - naast een bomaanslag in Oslo - een bloedbad aanrichtte onder jongeren van de Noorse socialistische partij, die daar bijeen waren. Wij zijn nu in ieder geval blij dat we niet hebben gevraagd ons met het pontje over te zetten. Het eiland zal nog lang worden gemeden.

Met uitzondering van Nico’s haar schiet het met de verwildering nog niet zo op. We komen nu wel in een dunbevolkter deel van Noorwegen als we oversteken naar de westkust richting Stavanger.
Niek mokt omdat de wijn op rantsoen is. Troost: ze hebben hier – vanaf Denemarken al - drop, terwijl we dachten dat dat iets typisch Nederlands was. Mijn favoriet, Heksehyl (Heksengehuil?), is zelfs Deens. Wat je toch al niet opsteekt tijdens zo’n reis.

Geschreven door Holycanary