Nou... daar ging ik dan. Met een kapotte kleine tas precies helemaal vol, met zakjes aan de zijkant met dingen die niet paste, m'n nike sneakers aan, een plasticzak als regenjas en een 'ik' die niet wist waar ze aan begon. Maar ik moest beginnen, anders kon ik heel lang blijven chillen in Pokhara haha. Samen met Erik ben ik begonnen aan de tocht en tot in de bus heb ik getwijfeld over welke trek ik zou willen doen. De Annapurna basecamp (a.b.c.) of de Mardi treck. De laatste is nog maar een paar jaar open en veel minder toeristisch. Hij duurt ook korter en ik wilde juist mijn uithoudingsvermogen testen. Dus uiteindelijk gewoon de bus gepakt naar nayarpul samen met Erik om aan de a.b.c. te beginnen. De eerste dag twee uurtjes kunnen lopen, daarna begon het afzien. Wat een trappen!! Dat had niemand mij verteld. Ik had in mijn hoofd gewoon een bospaatje dat zigzaggend omhoog zou gaan. De tweede dag was voor mij echt afzien. Ik had het zwaar en dacht echt, waar ben ik aan begonnen?? Hoe zwaar de tweede dag voor mij was hoe goed de derde dag ging. Ik had mn knop omgeschakeld. Ik ga dit gewoon doen. Dit is waarom ik meerdere dagen wilde lopen, omdat ik wilde zien of ik uithoudingsvermogen had en of ik mezelf kon pushen om door te wandelen. Nou na de derde dag vloog ik naar de top. Er waren ook minder trappen haha, maar je komt helemaal in het ritme van het lopen. Helemaal in contact gekomen met de berg op mijn blote voeten. Heerlijke voetmassage en voor mij een enorme vrijheid. Het was fijn om het samen te lopen met iemand en mensen onderweg tegen te komen. De eerste 2 dagen dachten we nog dat we de enige waren. Wij hadden namelijk een route genomen die weinig mensen namen. We moesten namelijk helemaal van het puntje van de berg, naar beneden om de rivier over te gaan om vervolgens enorm veel trappen weer omhoog te lopen naar het andere puntje van de berg. Dit gebeurde vaker, maar niet met zoveel afstand van beneden naar boven. De meeste hadden om deze reden een andere route genomen. Uiteindelijk in Chomrong zagen we de toerisme. Nee we waren toch niet de enige haha. Allhoewel de hoeveelheid mensen meeviel, als ik het vergelijk met de hoeveelheid mensen die op de berg waren toen wij naar beneden liepen. Wij waren net vier dagen eerder begonnen voordat echt iedereen begon aan de trek en het hoogseizoen begonnen was. Tijdens het wandelen zat ik te bedenken dat ik jullie heel graag wilde vertellen dat ik helemaal geen last had van mijn rug. Ik was daar namelijk een beetje bang voor, maar dat is ontzettend goed gegaan! :) Alleen helaas iets te vroeg gejuiged om te zeggen dat ik zonder pijn de berg ben afgegaan. Het eerste stuk naar beneden ging goed, maar na een paar uurtje begon mijn linker knie toch wel erg pijn te doen. Mijn hele been dik na een dag lopen, maar gelukkig was er een verplegster uit Spanje in de buurt die al haar verband uit haar grote rugzak heeft gepakt om mij vervolgens in te tapen. Dat hielp heel erg goed. Mijn tempo was alleen wel wat trager, dus toen heb ik Erik door laten huppelen van de berg en heb ik mijn tempo gevonden met een aardige Duitse man van 46. Zo makkelijk als dat gaat. We zijn naar Landruk gelopen om daar een jeep terug te nemen naar Pokhara. Ik maar klagen dat ik nog niks van Nepal heb gezien, door al het toerisme. Nou ze hebben me een show gegeven. Wij hadden via iemand een Jeep geboekt, maar zo gaan de regels blijkbaar niet. Zodra een andere bestuurder doorhad dat wij iemand geboekt hadden, heeft hij zijn Jeep op de weg gezet om de weg te blokeren. Nou toen begon de discussie met het hele dorp voor 2 uur lang. Iedereen bemoeide zich ermee en niemand maakte een beslissing. Ik heb handig gebruik gemaakt om portret foto's te maken van de mensen. Uiteindelijk moeten instappen bij de man die z'n jeep ervoor had geparkeerd. We hebben er mee ingestemd, maar ik wilde wel voor een goedkopere prijs. Dat lukte! Uiteindelijk konden we de auto alweer verlaten na een paar km doordat er iets mis was met de auto.. Dan toch maar lopen naar de grote weg inplaats van wachten. Elke keer als ik meer geld uitgeef voor iets dan gaat het mis haha. De bus naar Pokhara was een gewone locale bus waar we veels te veel voor hadden betaald via een bureau en nu de Jeep ook. Ik hou van het goedkope locale vervoer dat je zelf regeld. Uiteindelijk terug in Pokhara. Terwijl ik binnenkwam met het gevoel dat ik hier snel weg moest, doordat er zoveel buitenlanders waren, is het me uiteindelijk heel goed bevallen om lekker lang te blijven hangen in Pokhara. Toch wel even lekker relaxed zoveel buitenlanders om je heen, westers eten, elke avond filmavonden waar je heen kan en vooral even lekker hangen en de weg kennen. Ik was eigenlijk een beetje aan het wachten tot er weer iets op mijn pad kwam. Na drie dagen niet zo veel doen, kwamen alle opties aanwaaien. Vrijwilligers werk in een buddhistische ashram, paragliding, yoga teacher training course doen, met iemand naar Katmandu reizen. Uiteindelijk een schilderproject gestart om mezelf even de tijd te geven om te bedenken wat ik wil ga doen. Van geen plan naar heel veel plannen. Dus eerst maar even starten met het schilderproject. Ik had een vast kliekje in een falafal restaurant gevonden en dat restaurant was net 3 weken open. Het zag er al leuk uit, maar wel een te witte muur. Wij wilde die beschilderen. De avond daarvoor hadden we met vier meiden in het appartement gegeten een van hun. Een andere meid had dieren tarrot kaarten mee. Wij hebben allemaal een ronde gedaan. Je moet het zelf de kaarten leggen en dan kan je een vraag stellen of je kan vragen naar je mind, body en soul. De volgende de begonnen we dus aan ons project en het leek ons een goed idee om met de tarrot kaarten te bedenken wat we gingen maken. Met z'n allen, 4 meiden en een gast, hebben we al onze energieen in de kaarten gelegd. De mooie dragonfly (libelle, nieuw engels woord geleerd haha) kwam eruit. Het was heel bijzonder, want de naam of het restaurant was flying spirit. Dat wisten wij niet, want er was nog geen naam gemaakt, maar dat was de naam van zijn restaurant dat hij hiervoor had. Nou dat was een perfect symbool bij de naam. Het meisje van de tarrot kaarten heeft een grof design gemaakt en daarna konden wij beginnen op de muur. Terwijl wij druk bezig waren met schilderen, kwamen er af en toe mensen binnen om te kijken. Twee daarvan wilde de kaarten ook uitproberen. Beide trokken ze een dragonfly uit alle kaarten. Iets van 50 kaarten. Heel bijzonder. Dus nog enthousiaster over ons ontwerp zijn we verder aan de slag gegaan. In twee dagen was het af en ik ben er ontzettend trotsop. Het was mooi hoe ieder zijn eigen rol had. Voor twee daggen heerlijk zoet hiermee geweest. Toen het af was werd het druk in het restaurant met al onz vrienden, dus ben ik ook nog in de keuken beland om te helpen. Of naja ik nam de bestellingen op, maar dit klonk leuker haha. Het was leuk om een dagje te doen. Erg genoten van dit project. Ik had besloten om nog wat langer te blijven en de Ashram af te zeggen en een goede Yoga teacher course (TTC) te vinden. Maar eerst Paragliden nu er goede deals waren voordat het hoogseizoen echt begon. WAUW! Wat was dat vet. Het gevoel van vliegen heb ik nog nooit zo ervaren. Heel relaxend en ontspannend zweef je door de lucht. Ik kwam er ook achter dat Pokkhara grote was dan alleen die ene straat vol met buitenlanders haha. Het was geweldig! Op het laatste maakte hij nog salto bewegingen voordat we landde, dat maakte de rit mooi af. Mijn volgende plan was om meer te weten te komen over de full moon gathering wat ging komen. Uiteindelijk een groep verzameld om samen daarheen te gaan. Daar stonden we dan met ongeveer 15 mensen op een te overvolle bus te wachten die 1 keer in het uur gaat. Nee wij wilde mee. Op het dak was nog plek zat.... Dus daar zaten we dan als stelletje hippies op het dak van de bus te lachen, drinken, roken en af en toe bukken voor de elektricititeits kabels. Wat een avontuur haha. Heel erg gelachen. Daarna wel 2 uur kunnen lopen in de stort regen met heel veel bloedzuigers om vervolgens in een veels te klein huisje met veels te veel mensen aan te komen. De gathering was een flop haha, maar de erarving van de dak rit, mijn eerste ervaring met bloedzuigers en een mooie nachtwandeling terug na een paar uur daar te zijn, was het voor mij toch een mooie avond. Ik was trouwens wel blij dat ik de bloedzuigers pas ontdekte toen we boven waren. Ik had er ongeveer 10 waarvan er een paar zich al hadden volgezogen met mijn bloed en mij hadden achtergelaten met een bleodwond. Wat een viezen beestjes. Ik weet wel dat zout je beste vriend is met deze beestjes in de buurt. Op de gathering heb ik Farah ontmoet. We hadden een goede klik en besloten om samen naar Kathmandu te liften. Een hele fijne lange lift gevonden in een vrachtwagen, waar een Indiaase familie ook mee meelifte. Drie lieve meiden van 2 tot 8 jaar oud. Het eerste stuk van de lift zij niemand wat of alleen een beetje tegen elkaar. Na de eerste stop veranderde dat. Heel grappig om te zien. De kinderen durfde wat meer contact te leggen en uiteindelijk hebben wel veel spelletjes gespeeld en zijn ze in slaap op onze schoot gevallen. In Kathmandu aangekomen in het leukste backpackers hostel. Meteen een leuke groep ontmoet met veel skaters. Dus wij gingen mee naar het skatepark wat alleen bestond uit een halfpipe die veels de stijl was. Een overhiedsmeneertje had ons gezien en die wilde ons cement geven als wij de halfpipe beter konden maken. Dit blijft zo leuk aan reizen dat je dingen doet die je normaal nooit zou doen. Ik ben helemaal niet zo thuis in het wereldje van skaten. Nu kan ik toch echt zeggen dat ik een hhalfpipe heb gemaakt of naja verbeterd hebt. Uiteindelijk heb ik nog mijn bijdrage als juf een ovale vorm gemaakt met cement boven op de pipe en ik heb alle kinderen van de buurt hun hand erin laten drukken. Nu voelt het skatepark van hun. Voelde goed om deze bijdrage te leveren aan het einde van de dag. Kathmandu was een fijne stad om te zijn na Pokhara. Het is meer een mix van Nepalese mensen en buitenlanders. Ook misschien doordat ik het meer opzocht. In Pokhara kan je het ook opzoeken als je verder gaat dan de straat langs de lake, maar dat heb ik weinig gedaan. Na een paar dagen Kathmandu zijn we met de hele groep naar een Psy-trance festival gegaan in Gorka. Tussen Kathmandu en Pokhara. Dat was ontzettend relaxed. We hadden een prive strandje en we hebben heerlijk kunnen kamperen en genieten van het lekkere weer. Het was een fijn clubje mensen bij elkaar. Wel veels te veel betaald voor het verblijf daar, maar het was het dubbel en dwars waardt. Ik had geen tent of iets dus ik heb elke dag heerlijk op het strand geslapen. Hier heb ik drie nachten geslapen en daarna ben ik van de groep gesplitst en van Farah, want ik ging terug naar Pokhara en de rest ging terug naar Kathmandu. Ik moest terug, omdat mijn visa bijna afgelopen was en ik de TTC wilde starten in Rishikesh (India). Uiteindelijk heel erg veel gechilled in Nepal en niet genoeg gezien van de cultuur voor mij gevoel. Dus ik kom zeker nog een keertje terug. Het chillen was wel wat ik nodig had en het voelde een beetje meer als thuis, omdat je de mensen elke keer weer tegen komt. Zo kwam ik de Franse Max ook weer tegen en wij hadden hetzelfde plan om op dezelfde dag naar Rishikesh te gaan. Heel erg fijn om een 17 uur durende busrit, naar de grens, samen met iemand te doen. Hij had zijn motor daar staan bij een Indiaase vriend. Vanaf daar ging hij met de motor en ik met de bus. Ik bleef langer bij die vriend. Ik was meteen weer terug in India. Er kwam een familie op bezoek en daar zat ik dan weer met starende mensen om me heen die Indiaas tegen me praatte. Welkom terug! Het was een fijn welkom eigenlijk haha. Ik had deze interactie gemist tussen de locale mensen en mij. Met de locale nachtbus naar Rishikesh gegaan en inplaats van de aankomsttijd rond 5 a 6 uur, kwam ik om 2 uur aan. Dat was wel even een verassing, want die Indiaase vriend had mij verteldt dat ik dus in de ochtend zou aankomen. Ik had helemaal niks gepland. dus daar stond ik dan, in een stad die ik nog niet kende. Op zoek naar een Tuk Tuk driver om me naar een goedkoop hostel te brengen. Het duurde een half uur voor er open werd gedaan, maar ze hadden gelukkig een bed in een dorm voor me. Hoe gastvrij de Indiaase mensen zijn, het tegenovergestelde is met rekening houden met andere. De gast doet het licht aan in de dorm om mij de weg te wijzen om 3 uur snachts. Ik zeg dat hij het me buiten kan vertellen en dat het licht uit mag. Nee dat hoefde niet. Hij blijft mij gewoon alles uitleggen op normaal volume in het midden van de kamer. Zoeits gebeurdt niet voor de eerste keer in India. Wat dat betreft denken ze dus helemaal niet aan een ander. 3 uurtjes geslapen en daarna een Indiaase gast ontmoet met wie ik via via in contact ben gekomen. Hij heeft mij geholpen een goedkope kamer te vinden en me een beetje wegwijs gemaakt hier. Heel relaxed om zo een nieuwe stad binnen te komen. Nu heb ik mijn eigen kamer met hoog plafon en eigen badkamer. Ik heb de vrijheid gemist om alles voor mezelf te hebben. In pokhara heb ik vaak op het dak geslapen op een bed wat daar stond. Ook heerlijk, maar je waardeerd een eigen plekje daarna. Nu inmiddels alweer een week in Rishikesh. Ik heb de tijd genomen om een goede TTC te vinden. Ik wilde gehaast starten, omdat ik een bruiloft heb in Agra 19 nov van een vriend. De course is een maand, dus ik moest optijd klaar zijn. Daarna kwam ik op het idee om een dag vrij te nemen en dan de vrije zondag erbij te gebruiken om een uitstapje naar de bruiloft te nemen. Dat voelde veel beter dan het gehaast. Nu had ik de tijd om goed rond te kijken naar de verschillende scholen. En ik heb een goede gevonden! Na het aanmelden, meteen het gevoel van settelen gekregen. Ik blijf hier dus bijna anderhalve maand. Tijd voor een fiets :) Dat was een avontuur. Een vriend had zijn fiets ongeveer 2 uur van Rishikesh in Dhanpura gekocht. Wij kwamen daar aan en de fiets was 1500 irp. Ik wilde hem voor 1000 hebben. Hier werkt het zo dat je gewoon een tijdje blijft zitten. Je wordt meegenomen van de ene familie naar de andere familie om thee en koekjes te krijgen. Daarna ga je weer terug en de fiets is inderdaad voor 1000 van mij. Ik heb er nog een mandje bij gekocht en een mooie bel. De tocht op onze fietsen terug kon beginnen. Het werd donker tijdens het fietsen naar Haridwar. Zonder licht tussen het verkeer bracht meteen de adreline hoog haha. Iedereen blijft naast je rijden om een praatje te maken of om zelf voor een selfie te vragen. Zo bleef er een blauwe Tuk Tuk mannetje naast ons rijden. hem afgecshut na een tijdje. Toen moest Flo die vriend even naar binnen ergens, dus ik stond te wachten op hem. Het blauwe mannetje kwam nu naast me staan en vroeg ' what happend?' Ik zei dat er niks was en dat hij door kon rijden. Vervolgens vroeg het nog een keer, dus ik reageerde niet meer. Vervolgens voor ik het weet is er een enorme knal naast me en het glas springt in de ronte. Een andere tuk tuk is op hem ingereden en het blauwe mannetje knalde op een geparkeerde auto. shakend stond ik er naast en ben ik uit de situatie gevlucht. Gelukkig was niemand gewond. Van een afstandje zag ik hoe er steeds meer mensen zich ermee kwamen bemoeien en hoe er een discussie ontstond. Flo kwam uit de winkel en toen zijn we er vandoor gegaan. Vanaf Haridwar nam hij de bus naar Nepalese grens. Hij gaat fietsend door nepal reizen. Geweldig! Ik heb de fiets op een bus naar Rishikesh gezet. Daarna in Rishikesh mijn eerste lifter al meegnomen op mn bagage drager. Met haar backpack en haarzelf de berg op proberen te fietsen was toch iets te zwaar. Dus ik stopte een scooter om haar op de scooter te zetten naar de plek waar ze moest zijn. Ik voelde me helemaal thuis, hoe vloeiend dat ging haha. Zij kwam namelijk net uit Nepal en wist de weg niet. Het fijne om geholpen te worden in een nieuwe stad, kon ik nu terug geven aan haar. Uiteindelijk ben ik haar nog tegen gekomen hier en ze bedankte me er heel erg voor. Een fijn moment. Het is voor mij bizar hoe goed het gaat hier. Ik heb echt elke dag een goede fantastische dag. De een net wat meer bijzonder dan de ander, maar ik heb me nog weinig alleen gevoelt of kut gevoelt. Daar ben ik ontzettend blij mee, want ik had dat toch wel verwacht eigenlijk. Een heel mooi compliment gekregen ook. Iemand vertelde me dat ik, als ik praat, altijd een lachje heb. Of ik dat altijd heb of alleen hier. Dat was een leuke vraag om bewust over na te denken. De lach is hier denk ik nog meer aanwezig. Ik ben hier nog steeds zo volop aan het genieten, tijdens het reizen, maar ook hier in Rishikesh. Bijvoorbeeld mijn geniet momentje op mijn eigen geverfde fiets. Ja ik heb hem geverfd. Het voelt als een baby haha. Ik voel me heel erg trots als ik erop rondrij. Er is hier een goede combinatie van Indiaase mensen en buitenlanders en ontzettend veel energie. Veel yoga, meditatie, spiritualiteit en artietsen. Lekker relaxen aan het strand en zwemmen in de schone Ganga rivier. In de avond altijd aan het genieten van de jam sessies met ongeloofelijk veel muzikanten. Zelfs saxofoons en dwarsfluiten komen tevoorschijn. Iets anders dan de djembe en de gitaar. Ja genieten, genieten, genieten! Nog vijf dagen en dan begint mijn maand course op 2 nov. Dat wordt weer een andere bijzondere ervaring. Maar eerst nog even vier dagen de vrijheid ervaren van een eigen opvulling van mijn dagen.

Namaste lieve vrienden en familie! xxxxxxxxxxxxxxxx

Geschreven door Het.avontuur.van.Tjitske