Namaste lieve vrienden en familie,

Jeetje wat is er al weer veel gebeurd. Deze maand heb ik veel gereisd en dus ook ontzettend veel meegemaakt. Allepey was heel erg fijn met Fanny. Een couchsurfadresje dicht bij het strand. Ontbijten aan het strand en dolfijnen zien springen in de zee. Wauw wat een mooi welkom in Allepey. Ook nog eens de mooiste zonsondergang gezien hier in India. Heerlijk kunnen zwemmen voor het eerst in een kalme zee. Met Justin onze couchsurfer in zijn Kajak langs de kust gevaren en eerder uit de boot gesprongen om een lang stuk te zwemmen. Hier had ik op gewacht. De warmte zorgt ervoor dat ik wil zwemmen, maar er zijn weinig goede plekken om te zwemmen hier in India. De meeste Indiaase mensen kunnen niet zwemmen en als ze het water in gaan dan is het vaak met al hun kleren. De vrouwen zelfs met sari's aan. Dus dat betekent met 8 meter lange stof het water in. Het lijkt me niet heel comfortable. Terwijl Fanny aan het varen was in de Kajak, ontmoete ik een Indiaase moeder met twee kinderen op het strand. Ze wonen in Dubai maar komen uit Allepey. Ze waren hier voor de bruiloft van haar nicht. Zo makkelijk als het gaat hier wordt je meteen uitgenodigd voor het bruidsdiner. Dus samen met fanny deelgenomen aan het bruidsdiner, de avond voor de bruiloft. Het deed me best veel om hier aanwezig te zijn. De bruid leek erg overweldigend door alles wat er om haar heen gebeurde en ze zag er ook niet heel erg blij uit. Af en toe moest ze ook huilen. Ik vroeg aan iemand naast me hoe het kwam dat ze huilde. Hij zij dat ze waarschijnlijk verdrietig was, omdat ze een vriendje had die ze vanaf nu niet meer gaat zien. Met pijn in mijn hart, zag ik een verdrietige bruid voor me die haar leven door haar vingers zag glippen. Ik was uitgnodigd voor haar bruiloft, maar mijn trein was al geboekt. Ik had er ook eigenlijk niet echt bij willen zijn. Het is de cultuur van India om op deze manier te trouwen en iedereen van de familiie is daar hardstikke blij. Misschien zag ik het anders dan het eingelijk voelde voor de bruid, doordat ik me niet kan voorstellen om een arranged mariage te hebben, maar ik voelde me daar niet comfortable. De gesprekken die ik met de kinderen en de moeders had waren ook erg interessant. De moeder had geen liefde en had dat wel gewild. De kinderen willen ook een love wedding. Alleen ze zeggen allemaal dat het niet gaat gebeuren. De moeder zegt dat haar kinderen een arranged marriege zullen krijgen en de kinderen zeggen hetzelfde, dat ze zullen doen wat hun ouders zeggen. Het blijft een bijzonder gespreksonderwerp en ik hou ervan om dit onderwerp bij veel mensen op tafel te gooien. Na Allepey ben ik door gegaan naar Ooty. Hier ontmoete ik Danish de gast waar ik heb couchgesurfd in Kodaikanal. In Ooty mijn eerste kookles bijgewoond bij een vriend van Danish waar wij sliepen. Ik wist het al, maar jeetje wat gebruiken ze hier veel olie. Waarschijnlijk is het vandaar altijd zo ontzettend lekker. Ze letten totaal niet op wat ze in de pan gooien kwa calorieen of vetten. Olie en suiker dat zijn de basisingrediënten die ze hier gebruiken voor alles. Overal zit suiker of olie in. Het is ook erg opvallend dat de meeste vrouwen en mannen een flinke buik hebben. Waarschijnlijk door deze eetstijl zijn er ook veel ziektes bij mensen vanaf 40 jaar. De volgende dag zijn Danish en ik samen op de motor naar Bangalore gegaan. Wauw wat was dat fantastisch! Mijn eerste lange tocht van 10 uur op een motor door een tijgerreservaat en andere natuurreservaten. Je ziet zoveel meer dan in een bus of in een auto en voor het eerst meer vrijheid voor mij tijdens het reizen. Mijn kont begon het wel vervelend te vinden na een paar uur. Dus het laatste deel veel gestopt voor wat rek en strek oefeningen haha. Ook moeten schuilen onder een zijltje met de motor en bagage of onder een truck tegen de monsoenbuien. Een heel avontuur! In Bangalore heeft hij mij afgezet bij een Indiaase vriendin Swathi die ik heb ontmoet in de Ashram. Ik mocht bij haar en haar ouders slapen. Wat een luxe had ik daar. Mijn eigen slaapkamer en ook nog eens een eigen badkamer met een fantastische douche. Een heerlijke plek om te relaxen en meer van de Indiaase cultuur op te snuiven. Zo heb ik hier de kast kunnen openen van de sari's. Ze hadden er ontzettend veel. Zo wil ik ook wel dat mijn kast eruit ziet. Zoveel mooie kleuren en patronen. De moeder heeft me een prachtige sari aangedaan, die zij normaal op bruiloften draagt. Ik was heel benieuwd hoe ze naar de wc gingen met zoveel stof aan je lichaam. Dat gaat dus eigenlijk heel makkelijk doordat je een onderrok hebt en die trek je omhoog zodat alle stof daar in valt. Nu ik kon plassen ermee, durfde ik het ook aan om er mee naar buiten te gaan. Me omgekleedt in een andere Sari en naar buiten gegaan met Swathi. Een Indiaase met westerse kleding en een westerse met Indiaase kleding. Een gek gezicht en zo voelde het ook haha. Ik heb er wel van genoten! Toch ook weer blij dat hij uit mocht bij thuiskomst. Erg comfortable lopen is het niet. Ik voelde me een prinses die niet te veel gekke bewegingen kon maken en erg stijf en beschaafd moest bewegen. Het was wel heel fijn om weer in Bangalore te zijn. Ik kende het al een beetje en de temperatuur is daar erg aangenaam. Samen met Swathi heb ik Danish en een vriend van hem opgezocht. Hij had een zwembad in zijn appartemente complex, dus ik moest daarheen haha. Na al wat zwemlessen gegeven te hebben aan Danish en Swathi en anderen. Kon ik ook hier weer wat leren aan ze. Er waren kinderen aan het zwemmen als hondjes in het zwembad. Ik kan het dan niet helpen om ze een beetje te helpen door de schoolslag aan te leren. Ik voelde ook de plicht om te helpen, doordat ik mij zo gezegend voel met mijn zwemlessen in mijn jeugd. Voor de vrienden die ik heb leren zwemmen die tussen de 20 en 30 zijn, was het erg moeiljk om te leren. En nog steeds kunnen ze het nog niet heel goed. Vandaar dat ik deze kinderen het goed wilde aanleren, want de vrijheid dat zwemmen geeft en het gevoel van in het water zijn vind ik ontzettend fijn. Dat gun ik ieder ander ook. Het was ontzettend schattig hoe ze me om hulp vroegen door "aunti, aunti, come" te roepen. Na de schoolslag zijn we een stapje verder gegaan, duiken. Voor zowel de kinderen als de volwassenen. Het was erg leuk om te doen en ik was een erg trotse leerkracht. Aan het einde konden ze het allemaal en we hebben heel erg veel lol gehad. Ja ik heb erg genoten van deze dag. Vanuit Bangelore heb ik een vlucht genomen naar Armitsar. Nou als je mijn stem kan horen en mijn gezicht kan zien dan hoor je alleen en hele erge enthousiaste hoge stem en een grote lach op mijn gezicht. Jeetje wat is dat een bijzondere plek. Ontzettend moe van de reis met vertragingen kwam ik daar aan in een stad waar veel kleuren zijn. Nu zijn het niet alleen de vrouwen in de kleurrijke jurken, maar ook alle mannen dragen een gekleurde tullband. De stad met de sikhs. Warme open mensen die ontzettend goed zijn in geven. Zo heb ik hier gratis geslapen en kon ik op elk moment van de dag een gratis organische en vegatarische maaltijd krijgen. Iedereen kan dat hier krijgen en je kan zo vaak gaan als je wilt. Ik was er op een feestdag en de ervaring van de eetzaal was ongelofelijk. Deze dag zullen er 2 miljoen mensen hebben gegeten daar. Idere andere dag zijn er 1 miljoen mensen die er komen eten. Het is elke dag 24 uur open en 365 dagen lang. Tijdelijk geadopteerd door twee jonge heren. Zij hebben mij meegenomen in de chaos naar het eten. Zoveel vrijwilligers die er werken en zoveel mensen die er komen eten. Een ontzettend bijzondere ervaring die ik niet goed in woorden kan uitleggen. Een hele fijne sfeer en ik vond het fantastisch! Helaas maar 1 nacht geweest, maar ik kom daar zeker nog een keer terug. Oh en nu vergeet ik te benoemen dat het bij de Golden Temple was. Die is ook ontzettend mooi om te zien en zeker de moeite waardt, maar ik zou terug gaan voor de hele sfeer die er hangt. De sikhs hebben meerdere plekken in India waar je dus gratis eten krijgt en waarschijnlijk ook gratis kan slapen. Dit vind je in elke Gurdwara dat is hun place of worship. Die heb ik ook bezocht in de Himalaya. Jaaa want na Amritsar begon mijn Himalaya motortocht vanuit New Delhi. Danish zou en guide zijn voor een groep toeristen uit Maleisie en ik wilde heel graag mee. De verhalen over de schoonheid van het gebergte, hebben mij ontzettend nieuwsgierig gemaakt. Danish was eigenlijk gedumpt door de organisatoren van de groep uit Maleisie, dus ik kon kiezen om met de groep mee te gaan of met hem. De keuze om met hem te gaan of een groep van 28 was voor mij snel gemaakt. Wij gingen samen. Uiteindelijk zijn we toch aangesloten bij hun vanaf Delhi doordat er een protest was waardoor de weg naar Manali niet veilig was. Danish heeft geholpen om ander vervoer te zoeken voor hun. Hij heeft ze geholpen en vanaf toen hebben we toch met hen mee gereisd. Het protest was trouwens erg bijzonder. Een bekende swami had gevangenis straf gekregen doordat hij meiden had verkracht en vermoord. Hier waren zijn volgers het niet mee eens en besloten om bussen en treinen in brand te zetten en andere gekke dingen. Dus het was erg onrustig in het gebied. Het voeld alsof mensen gewoon wachten op een goed moment om gekke stomme dingen te doen. Het ging helemaal niet meer om het protest, maar meer om het doen van geweldadige dingen. Hierdoor hebben we moeten omrijden en heeft onze rit in de taxi bijna 30 uur geduurt in plaats van 12 uur. Ook was er maar 1 taxichaffeur in elke auto en lieten ze ons niet rijden, dus we hebben vaak korte stops gehad om hen rust te geven. Ook had iemand de wacht in de auto om wakker te blijven en tegen hen aan te blijven praten, heel typisch haha. Nou uiteindelijk aangekomen in Manali. De tocht van 2 weken kon beginnen, motor huren vlaggetjes kopen om de zwarte motor wat eer kleur te geven en klaarmaken om de volgende dag te gaan. Op weg naar de 'most dangerous road of India'. De start ging niet erg goed. De tweede dag werd de groep al gesplitst was door wegwerkzaamheden. Ze hadden net dynamite afgstoken om de rotsen veiliger te maken. Vijf mensen waren aan de andere kant en wij zaten vast. Een halve dag gewacht en uiteindelijk konden we terug rijden naar het dichtsbijzijnde dorpje om daar te slapen. De volgende middag zouden ze de weg vrij van rotsen hebben. Daarna begon de dangerous road. Het was waanzinnig het uitzicht en de watervallen en de weg was echt survivallen, maar dat was niet perse op het 'gevaarlijkste stuk'. Het rijden van erg modderige en gladde wegen was voor mij het engst. Ook vaak door riveren van watervallen moeten rijden. De ervaring was fantastisch. Ik heb me geen moment verveeld. Na een week met de groep, zijn we toch alleen verder gegaan. Het is grappig hoe ik in india kan vertellen dat ik niet alleen de indiaase cultuur heb leren kennen maar ook die van Maleisie. Elke dag vlees eten is erg belangrijk. Dit moet Halal zijn, dus ze hadden voor elke dag, voor alle drie de maaltijden op een dag, vlees mee. Veel van het Indiaas eten hebben ze niet geproefd. De groep was te groot om mee te reizen vond ik en ze gebruikte Danish voor alles, maar gaven niks terug. Het was heel vermoeiend om altijd te wachten en niet te doen wat ik of we zelfde wilde. De keuze om alleen verder te gaan was zo ongelooflijk goed. Zo erg beloond met heel veel mooie ervaringen. Het Eid festival meegemaakt in een moslims dorp met een politicus. Uitenodigd voor lucnh daar. Daarna zijn we doorgereden naar Kasjmir Valley. Hier hebben we geslapen bij een locale familie ergens in een heel klein dorpje ver van ht centrum. Wauw wat was dat bijzonder. Ze hebben geen geld, maar je wordt behhandeld als een prins en prinses. Bij binnenkomst kregen we beide een thee en drie eigen schoteltjes vol met verschillende koekjes. De kamer zat vol met andere mensen, maar alleen wij kregen. Ze spraken geen Engels dus ik kon alleen communiceren door mijn handen en voeten te gebruiken en het kleine beetje Hindi dat ik heb geleerd. Ze sliepen in het huis met twee families en totaal 10 mensen. Het is ongeloofelijk hoe ze hun gasten behandelen. Ik begin het nu een beetje te accepteren hoe het gaat. Ik moet me er aan overgeven. Het is lastig om voor hen te betalen. Het is een beetje mijn zelfstanidgheid opzij zetten. Ze betalen voor je en bestellen ook heel makkelijk meer eten voor je of scheppen het op. Ze zijn erg bepalend voor de vrouwen. Je merkt het ook met dingen alleen doen of het onderwaarderen van je kunnen. Als ik help met koffers sjouwen of uberhaubt ergens mee wil helpen dan moeten ze daar even aan wennen. Deels geef ik me er aan over vanaf nu. ik vond, en nu nog steeds wel, lastig om alles te krijgen zonder iets terug te geven, maar sommigen geef ik al heel veel terug door mee water te gaan halen bij de pomp, zodat ze zien dat er een buitenlander bij hun op bezoek is. Ze pronken een beetje met me en dat vind ik helemaal prima. Het was trouwens grappig bij de waterput. Ik ging met de twee dochters van 14 en 15 mee naar de pomp. Twee flinke emmers met water gevuld. Ik wilde helpen door er een te tillen. Jeetje wat was het zwaar.. en na een paar meter hoor ik alleen maar gelach achter me. Na al veel water uit de emmer te hebben geklotst en stuntelig te doen, nam een van hen de emmer van me over. Zo makkelijk als het gaat tillen ze hem op hun hoofd. Vandaar dat ze zo moesten lachen. Die kans om dat te oefenen heb ik nog niet gehad haha. Wat ik hier wel heb meegemaakt is hoe een koe geslacht wordt op een halalse manier. Nou jeetje ik had in mijn hoofd dat het op een goede en liefdevolle manier zou gebeuren. Ik heb alleen af en toe durven spieken, want het was vrij heftig. Ik had al een beetje een band met de jonge koe van drie jaar. Hij stond in de tuin en ik dacht dat ze voor de melk was. Dus na wat geaai en geknuffel, vroegen ze weet je waarvoor ze hier is. "Ze is voor het Eid festival en wordt zometeen halal geslacht voor het avondeten en om het vees te delen met de buren. Nou de slachting was met veel pijn en lijden voor de lieve koe. Ik dacht dat ze hem snel zouden doodmaken maar het was lang lijden. Het idee wat ik had van halal vlees is zeker veranderd. Het is ook trouwens illegaal in India, het land van de 'Holy Cow', maar toch eten veel moslimen het hier heb ik al gemerkt. Ons plan was om niet te wachten tot het avondeten dus ik was ontzettend blij. Wij gingen verder met onze tocht. Na een lange rit heerlijk gekampeerd naast een rivier met puur ijskoud bergwater. Wel de tent in de regen en het donker moeten opzetten, maar het was het dubbel en dwars waard. Daarna hebben we meerdere dagen kunnen wild kamperen. Het perfecte plekje voor mij was bij een oud militair terrein met bunkers. Ergens in het hoekje en afgeschermd van de weg was een perfect plekje met zand in plaats van stenen naast de rivier met bergwater. Kunnen wassen in he ijskoude water en daarna kunnen koken op ons eigen gemaakte kampvuur. Het plekje waar ik al een paar jaar naar opzoek ben na te hebben wildgekampeerd in Noorwegen met het gezin toen ik jong was. Ik wilde me kunnen wassen in ijskoud water en de vrijheid van de natuur willen voelen. Daarna ook nog wakker worden met een fijne warme zon, maakte het echt helemaal compleet. Hier heb ik ook voor het eerst vuur kunnen fotograferen. Ik was en ben nog steeds zo trots en blij met de foto en dat ik de instellingen meer heb uitgevonden op mijn camera. Ik vind stromend water en branden vuur ontzettend mooi en rustgevig om te zien. Water kan je alleen met een filmpje vastleggen, maar vuur is altijd lastig. En het is me gelukt! Haha ik ben blij. Naast gave plekken in de natuur hebben we ook in een homestay hostel geslapen, doordat het te koud was. Dit was op 4500 meter hoogte. In een kleine restaurantjes langs de weg, waar ze bedden achterin hebben. Heel knus en leuk om dat te ervaren. Ik ben hier alleen wel mijn oogbal verloren .. haha. Ik had van mijn tante een oogbal gekregen dat licht geeft en die je makkelijk met magneet op een hoofdband vestigd. Ik liep naar de wc (gat in de grond) en bij mijn eerste stap probeerde ik goed te schijnen dus ik zat eraan en opeens rolde hij over de grond het hoekje om langs het gat tegen de muur en daarna tollend in het gat tussen de poep. Nog geprobeerd er achteraan te rennen, maar hij was me te snel af. Daar stond ik dan in een schaterlach te kijken in het donker naar het lichtegevende wc gat. De vrouw van het huisje heeft hem er met een stok uitproberen te vissen, maar het ligt ging al snel uit toen ie werd ondergedompelt. Dus tot zover mijn prachtige vel schijnende hoodlamp.. De volgende ochtend het sneeuw van de motor moeten halen en we gingen door. Jeetje wat was de route prachtig! Elke keer als je denkt dat het niet meer mooier kan of anders, dan ga je toch het hoekje om en zie je een totaal ander gebergte dan die je daarvoor hebt gezien. Gekleurde bergen, sneeuwbergen, woestijnbergen en dan op 4800 meter hoogte opeens in over een vlakte rijden van zand of stenen. ke verder naar onze route. We hebben op 5328m en 5260m gereden, wat de tweede Taglang La en derde Himank hoogste punten zijn van de wereld waar rje met de motorvoertuigen kan rijden. Dat is een leuk feitje erbij, maar de uitzichten, de natuur en omgeving waren fantastisch mooi. Onbeschrijfelijk en iets wat ik iedereen zou aanraden om te zien. Ik was zo afgeleid door de schoonheid om mij heen dat ik soms mijn harde kont van de motor vergat. Heb volop genoten en ik ben heel blij dat ik de kans heb gehad om dit op de motor te beleven. Een volgende keer zou ik langer op een plek willen blijven. Deze kans hebben we niet gehad. We hebben elke dag gereden deze twee weken. Terug in Manali zouden we een lift naar Agra krijgen vvan de groep Maleisische mensen. Dit ging helaas toch niet door, maar dat vond ik geen probleem. Ik had al bedacht dat we konden liften naar Delhi. Ik heb straks bijna niets meer over van mijn checklist in mijn hoofd van dingen die ik wil doen. Het liften was mega leuk en luxe. Altans de eerste lift. 150 km mee met een vrachtwagen. De buitenkant is prachtig kleurrijk om te zien. Toen ik onze lift van binnen zag, maakte ik een sprongetje van blijdschap. De hele kabine is een bed behallve de stoel iin het bed voor de bestuurder. Ik heb het me al snel heel erg comfortable gemaakt. Heerlijk relaxed kunnen liggen en kunnen uitkijken over het verkeer. Meteen uitgenodigd voor het avondeten thuis bij de bestuurder, maar op het laatste werd dat helaas ging dat niet door, door een neiuwe werkopdracht. Dus om 11 uur in het donker weer op straat op zoek naar de volgende lift. Die vonden we snel. Het tegenovergestelde kwa de comfort van de truc, hebben we wel de hele nacht met deze man kunnen meerijden naar Chandigarh. Vermoeid vanaf daar toch maar de trein genomen om 5 uur 's ochtends naar Delhi. De reistijd is bijna altijd 5 keer langzamer dan google maps zegt door de slechte wegen. In Delhi twee nachten even bijgekomen van de tocht. Ook de twee laatste dagen dat Danish en ik samen zouden reizen. Het reizeen gaat weer anders worden zonder motor en zonder Indiaas sprekende reismaatje, maar ik kijk er ook naar uit om weer op avontuur te gaan in mijn eentje. Agra it is! De bekende Taj Mahal moet ik toch even van dichtbij zien. Na een vrij duur, voor Indiaase begrippen, ticket gekocht te hebben, kon ik in de snik hete benauwde hitte de Taj Mahal zien. Het was inderdaad ontzettend prachtig. Het was grappig dat ik bijna net zo beroemd was als de Taj Mahal zelf. Na elke meter die ik zette wilde iemand met mij op de foto. Eerst een foto van ver af, maar daarna moet er sowieso nog een selfie gemaakt worden. India is een perfect land om te zorgen dat je, je een beroemdheid voelt. Grappig om een keer mee te maken, maar ik ben toch heel blij dat ik geen beroemdheid ben op andere plekken van de wereld. Ik heb zelfs handtekenigen uitgedeeld in Agra. Ik heb het geluk gehad dat mijn nachttrein 6 uur vertraging had, waardoor ik mijn trein heb geannuleerd en ik bij een jeugdvriend Sid van Danish kon slapen. Het mooiste en nieuwst huis dat ik gezien heb in India. Een erg rijke familie. Hij is een engineer school begonnen en ik heb twee dagen veel tijd gespendeerd in zijn airconditioning office. Dat heb je nodig in Agra. Een hele toffe gast en ik heb ontzettend veel lol met hem gehad en goede gesprekken. Hij woont met zijn tante en oom en hier komt het verhaal over de handtekeningen. Zijn tante is principal op een middelbare school op een overheidsschool in een dorpje naast Agra. Zij nodigde me uit om mee te gaan en natuurlijkwilde ik dat al voordat ze voorstelde. Het was een hele bijzondere ervaring en ook zeker het totaal tegenovergestelde van de scholen die wij hebben. Het is heel strikt en streng en het voelde heel erg militair. De ochtend beginnen ze altijd met ht staan in rijen. De jongens aan de ene kant en de meisjes aan de andere kant. Eerst bidden ze en zingen ze mantra's, daarna hebben ze hun sport moment door stil te blijven staan op hun plaats en hun armen op commando te bewegen, daarna moesten ze 20 minuten wachten op de hurken, omdat de meesters en twee juffen met mij op de foto moesten. Dat gaat toch wel even anders dan bij ons. Ik was de eerste buitenlander die op deze school kwam. Ik heb iedereen, 1000 kinderen, proberen aan te kijken en een glimlach geschonken of een zwaai. Het was voor hun een hele bijzondere ervaring. Hetzelfde voor mij. Aan het einde van de dag kwamen de vragen om handtekeningen. Ik heb altijd gezegd dat ik hier het leven van een beroemdheid ervaar, maar dan op een leuke manier zonder handtekeningen te geven. Nou vanaf dit moment ben ik gewoon een beroemdheid, zelfs met het geven van handtekeningen haha. Nee ik maak er nu een grapje over, maar ik gunde het ze enorm. Het was voor beide kanten erg speciaal. Om dit soort redenen hou ik ervan om veel met locale mensen op te schieten. De activiteiten die je doet zijn anders en je leert ontzettend veel. Sid heeft mij uitgenodigd om naar zijn bruiloft te komen. Voor het eerst een uitnodiging die ik heel graag accepteer. Ik ga zorgen dat ik 19 november weer in Agra ben. Hij heeft er bewust voor gekozen om een arrainged mariage aan te gaan. Nadat zijn vriendin het uit had gemaakt na 9 jaar, heeft hij besloten na een jaar later om het huwlijk in te stappen op de traditionele manier. Hij weet heel goed wat hij kiest en door de gesprekken die ik met hem heb gehad, snap ik ook waarom hij hiervoor kiest. Hij weet wat liefde is en kiest toch om uitgehuwlijkd te worden. Hij heeft een keuze gemaakt en is daar ook blij mee. Ik kan dus ook blij voor hem zijn. Hij en zijn bruid zijn ook drie maanden aan het daten nu. Dat is ook niet altijd bij elk huwlijk zo. En het gevoel dat ik de bruidegom ken ik ook erg fijn in vergelijking bij een bruiloft van wildvreemde. Ja ik ben echt ontzettend blij met de uitnodiging. Ik kan weer een Sari dragen :) haha weet nog niet of ik heel blij ben in de hitte met een Sari.Ik wil in iedergeval hun traditionele kleding aan in plaats van mijn eigen kleding. Dus tegen Agra en Sid en zijn familie zeg ik tot ziens! Na Agra ben ik naar Varanasi gegaan. Mijn vierde boeking in een hostel tijdens mijn twee maanden reis. De rest alleen maar via couchsurfing of eigenlijk het meeste door via via mensen te kennen. Ik geniet ervan om op deze manier te reizen. Toch vind ik het ook weer leuk om met andere toeristen in een hostel te zitten. Meteen weer mensen ontmoet waarmee ik Varanasi heb verkend. De stad die Shiva heeft gebouwd. Waar het vuur, door hem zelf aangestoken, nog steeds brandt na 3500 jaar. Hiermee worden de lichamen gecremeerd vlak naast de Ganges rivier. Elke half uur wordt er een lichaam op het vuur gegooid en iedereen kan kijken. Alleen de indiaase vrouwen niet. Zij zijn te zwak, te emotioneel en kunnen elk moment in het vuur van een geliefde of familie springen. Dus de vrouwen blijven thuis en de mannen doen de ceremonie. Het lichaam wordt in de Ganges gedompeld om het lichaam te reinigen en puur te maken. Daarna worden de gekleurde lappen stof, die familie leden erover heen hebben gelegd, eraf gehaald en blijft er een lichaam in een witdoek over. Die wordt op de houtstapel gelegd en daarna leggen familie leden nog een paar dikke houten takken op het lichaam. Het hout wordt aangestoken en de crematie begint. De familie blijft kijken tot het vuur uit is. Het is even wennen om benen uit het vuur te zien hangen en lang rondhangen daar vond ik iets te heftig. Ook wordt de schedel open gebroken, zodat de geest ook vrij is. Een hele bijzondere plek met veel bijzondere rituelen. Mensen komen naar deze stad om hier te sterven, zodat ze deze crematie krijgen. Dat is erg belangrijk voor het hindu geloof. Het is een stad die erg anders is dan andere steden. Het heeft een hele mooie architectuur en de sfeer is heel anders door alle baba's en shiva's die daar rondlopen. Helaas alleen veel te warm.. Maar ik denk dat ik hier ook nog wel een keer terug kom voordat ik naar Agra ga en dan zal het minder warm zijn. In het hostel heb ik Ole uit duitsland ontmoet en heel toevallig hadden we hetzelfde idee om de annapurna treck te doen in Nepal. Dus samen met hem wachtend op de nachttrein naar Gorakhpur. Ik vertelde net tijdens het eten dat ik het wel miste om een geheimtaaltje te hebben. Een half uur daarna staan we op het perron en komt er een gast vragen welke trein er hier komt. Een Nederlander!! haha Erik die samen met Jamie uit New Zeeland ook naar Pokhara gaan om de Annapurna te lopen. Ik hou van dit soort momenten. Dat je het over iets hebt en het dan kort daarna gebeurd. Zij allen drie in een airconditiong wagon en ik tussen de slapende indiaase mensen een rit van 6 uur. Daarna een bus geboekt naar pokhara met een overstap bij de grens. Dus lopend Nepal binnen gekomen. Vanaf hier dacht ik dat het nog een paar uurtjes was en dat we dezelfde dagg nog zouden aankomen. Vlak voordat ik de bus in ging hoorde ik dat het een rit van 10 uur is... Dit gebeurt dus best vaak bij mij haha. Ik heb dan geen idee waar ik aan begin of hoelang ik bezig zal zijn. Ik begin eraan en dan zal ik het wel merken. Het volgen van andermans verhalen en dan zonder verdere informatie op te zoeken, de plek of de reis volgen die ik van anderen heb gehoord. Ik merk dat, dat toch wel erg mijn reisstijl is. Ik vind het heerlijk. Zo loop je tegen veel verrassingen aan die me dan toch weer naar andere wegen lijden dan ik had verwacht. Nu in Pohkara mij klaarmaken om de Annapurna basescamp te gaan bewandelen. Ik heb de Himalaya op de motor gehad, nu gaan we eens even kijken of het wandelen mij net zulke gave momenten gaat brengen. Ik doe een trek waar je acht dagen gaat wandelen, maar ik zou soms wel meer nachten in een dorpje in de bergen willen blijven. Ik ben ook heel benieuwd hoe ik het wandelen zal gaan vinden. We gaan het ontdekken!

Ik zou jullie nog op de hoogte houden over het yogaen. Nou... Het begin met Fanny ging hartstikke goed, maar daarna is het toch alweer makkelijk uit mijn systeem gegaan. Na drie keer Danish les gegeven te hebben is het gestopt. Ik moet de draad weer gaan oppakken. Zo snel dat je leniger wordt, zo snel dat dat het ook weer weg is.

Dikke kus van mij!

P.s. de foto's doen een beetje raar.. ik krijg de dubbelen niet weg

Geschreven door Het.avontuur.van.Tjitske