augustus 2012
Voorbereiding

Het is al een tijdje beslist, na onze tochten naar Santiago en Rome hebben mijn broer en ik onze keuze laten vallen op Boedapest. We beslissen de limes-route te volgen en kopen de gidsen van Sweerman . Wat later kom ik terecht op een Duitse Radroutenplaner en besluiten we om een eigen route te maken. Temeer omdat we vinden dat de route van Sweerman ons teveel de rivieren volgt.

Onze vorige tochten reden we op kaart, dat had ik, ook door de vele eerdere tochten met de koersfiets, goed in de vingers. Maar een mens moet met zijn tijd mee en dus koop ik in mei, dus rijkelijk laat, een garmin-gps voor de fiets . Als je denkt zo’n ding te kunnen gebruiken als een auto-gps dan heb je het goed mis. Ik moet het hele jargon doorworstelen en bezorg de waardevolle raadgevers op de forums haast een zenuwinzinking. Basecamp wordt erbij gehaald en geinstalleerd en gaandeweg zet ik de route uit die we denken te volgen. Ik gebruik, ook weer nieuw, de openfietsmap Europa en gebruik zoveel mogelijk aangegeven fietspaden en -routes, ook al is daar soms geen verdere informatie over. Zo kom ik uiteindelijk tot 14 tracks over een afstand van 1720 km.

Omdat zo'n stukje electronica voor geen haar te vertrouwen is en de bedienaar teveel leek moeten we ook nog wat provisorisch kaartmateriaal hebben om in geval van nood, zij het dan van dorp naar dorp, onze plan te kunnen trekken. Ook Sweerman mag mee, misschien moet die ons nog wel uit de nood helpen. Op het einde van mijn verslag zal ik mijn, hopelijk goede, ervaringen met u delen.

De fiets wordt van stal gehaald en krijgt wat elementair onderhoud: nieuwe banden, ketting, pion, remblokjes, dat is het zowat. Hij is nog in prima conditie. De slaapzak wordt na een winterslaap van 3 jaar uitgeklopt en als de laatste weken blijkt dat ik geen tent meer heb, haast ik me naar een grootwarenhuis voor tenten en voor 29 euro wordt ik de trotse eigenaar van een tweepersoonstentje.

Voor de rest kan ik nog wel uit het vuistje bedenken wat ik allemaal nog nodig heb en worden de laatste dag de fietstassen gevuld. Mijn broer is een verwoed reisfotograaf en heeft zich een reflexcamera gekocht. Die gaat sowieso mee.

En omdat ik sinds kort de trotse eigenaar ben van een multifocale bril meen ik er goed aan te doen de gps op de horizontale buis van de fietskader te monteren zodat ik netjes door de onderkant van de bril met hem van gedachten kan wisselen.

Voilà, ik ben klaar, morgen vertrekken we.
_

24 augustus 2012
Dag 1 : Essen - Susteren 138 km

We willen vandaag de camping in Susteren bereiken, het is de enige rit waarbij we een einddoel gesteld hebben. Omdat we dezelfde weg gegaan zijn bij onze tocht naar Rome besluit ik de avond tevoren een stuk alternatief te rijden tussen Beerse aan het kanaal Schoten-Dessel en ergens Geel Oude Aard aan het Kempisch kanaal, kwestie van een beetje afwisseling. Ik gebruik routeyou.com om mij een stukje route aan te wijzen.

En dan 's morgens om 7.00h staat mijn broer gepakt en gezakt voor de deur. Hij heeft een drietal fietsmakkers meegebracht die tot in Lommel gaan meepeddelen. Voor de rest nog wat buren en geinteresseerden , sommigen willen de fiets wel eens optillen anderen vragen zich onbegrijpend af hoe je daar geraakt. Om 7.15h een laatste kus, nog even wuiven en we zijn vertrokken.

Rustig keuvelend tot aan het kanaal en dan , zoals gepland, de alternatieve route naar Lommel. Achter Vlimmeren, langs Kasterlee en Gierle begint de miserie pas goed. Kilometers lang worden we door zandpaden in het bos gestuurd. Los zand maakt ons het rijden moeilijk en sommige van onze moedige compagnons met hun koersfiets kunnen niet overeind blijven. Als die routeplanners wat veel van dit soort grapjes met ons gaan uithalen dan ziet het er niet goed uit. Uiteindelijk maken we gebruik van een kaart langs de weg om ons over grote wegen naar het doel te brengen. Hier blijkt al dat het scherm van de gps niet in staat is ons een bruikbaar overzicht te geven.

Bij een koffietje nemen we afscheid, wij terug op bekend terrein, zij allicht meewarig het hoofd schuddend en blij dat ze er terug wat vaart in kunnen brengen. Het leuke bosspel heeft ons allemaal teveel tijd gekost en na een boterhammetje zetten we er flink wat vaart in. Toch lukt het ons in Lommel nog een keer om aan de verkeerde kant van het kanaal terecht te komen en mogen we weer enkele kilometers zand vreten. En door al dat gewring komt het zadel van mijn broer keer op keer los….

Als we langs de Willemsvaart rijden krijgen we een lekker zonnetje en we pikken een terrasje mee op het marktplein in Maaseik. En wanneer we uiteindelijk neerstrijken op de camping in Susteren hebben we, ondanks de miserie in de voormiddag, toch nog een gemiddelde van 19.3 km/h.
_

25 augustus 2012
2e dag: Susteren - Mehlem 141 km

Gisterenavond goedkoop en goed gegeten. Ondanks de regen van vannacht heb ik goed geslapen. Het is 16°C met een waterzonnetje en nogal winderig. We eten de overschot van de knapzak van gisteren en vertrekken rond 7.45h. Voor het eerst met de gps op vreemd parcours, benieuwd hoe hij zich zal gedragen en vooral ook, benieuwd welke fietsroutes Basecamp en de OFM Europa voor ons in petto hebben.

We rijden tussen de maïs, die hier redelijk mooi staat, eten na 40 km een stuk cake en trotseren een constante zijwind. De eerste grindwegen dienen zich aan maar voorlopig zijn ze goed berijdbaar. We passeren een veld aardbeien en volgens mij zijn die machinaal geplukt want we hebben de mooie vruchten tussen de rijen maar voor het oprapen. Een flinke portie wordt mijn deel...

De temperatuur begint op te lopen en als we onze broodjes opeten in Jülich, het is het 30°C op mijn tellertje. Je moet daar wel een paar graden aftrekken om de echte omgevingstemperatuur te kennen. De tenten worden te drogen gelegd want die zijn vanmorgen nat opgevouwen. Ondertussen maken we een babbeltje met een koppel op wandel met de hond, het is tenslotte vandaag zaterdag. Wat op de kaart te zien was bleek ook werkelijkheid, heel veel bebouwing het laatste gedeelte naar de Rijn. Bij onze tocht naar Rome reden we door de Zülpicher Heide, dat was een stuk mooier.

Langs de Rijn gaan we door Bonn, weinig te beleven, wandelende moeders met buggy’s, de winkels doen gouden zaken en niemand ligt hier wakker van een paar oude mannen op volgeladen fietsen.

We schakelen de gps in die ons naar de camping loodst, tot vlak ernaast, alleen stond er een grote haag tussen en moesten een tweetal km omrijden om de ingang te vinden. We vinden een eenvoudig restaurant in het dorpje en om 21.15h liggen we op onze matrasjes. Het voortdurende golvende terrein levert ons vandaag toch nog 480 hoogtemeters op.
_

26 augustus 2012
3e dag: Mehlem - Limburg an der Lahn 115 km

Treinen en weekendlawaai hebben mijn slaap toch wat onrustig gemaakt. Er is veel wind en de wolken dreigen als we om 6.30h het hoofd buiten de tent steken. We peddelen naar Königswinter waar we de Rijn zullen oversteken. Eens daarover wacht ons de Margaretha Höhe , daarvoor moeten we in 6 km bijna 300m hoogteverschil overwinnen.

En het blijft zwaar , bij een stop om 10.15h hebben we een schamele 20km gefietst en al 455 hoogtemeters overwonnen. Ik ben kletsnat maar in het afdalen is het fris en dus wordt het vestje aan, vestje uit. Het valt me op dat onze fotograaf voorlopig niet aktief is. En dan begint het ook nog te regenen, de zonnebloemen weten niet naar welke kant hun hoofd te draaien. De gps doet ook zijn duit in het zakje en stuurt ons in de gietende regen een bospad in, beter bekend als een single track. Noodgedwongen keren we terug en proberen we een alternatief te zoeken, al is dat niet simpel op zo’n klein schermpje met daarenboven een trage processor. Het is trouwens ook rond deze periode dat mijn gps raar begint te doen, eerst weet ik niet wat er aan de hand is maar wat later valt hij volledig uit. Batterijen vervangen natuurlijk, de symptomen kende ik nog niet.

In een dorpje pikken we om 12.15h en met 45 km afgelegd een spaghetti mee. De temperatuur zit rond de 17°C, de appelen zijn nog niet rijp en de mooie kersen zijn we door de afdaling veel te snel voorbij.

Verder in de namiddag wordt het weer beter en het tempo gaat wat de hoogte in. Ik moet voortdurend achterom kijken om mijn fotograferende broer niet uit het oog te verliezen, maar in een afdaling waar ik rechtsaf ga gebeurt het toch: blijkbaar dendert hij voorbij en we zijn mekaar kwijt. Ik rijd eerst nog terug omdat ik ervan uitga dat hij zijn apparaat niet ingesteld krijgt. Wat later vind ik hem toch terug op een kruispunt waar hij probeert via mijn vrouw mij te bereiken.

Ik heb er nog niets over gezegd maar ik krijg steeds meer last van mijn zitvlak. Dat ga ik goed moeten verzorgen. Omdat het weer goed geworden is opteren we opnieuw voor een camping, deze keer in Limburg an der Lahn. Het was een zware dag met 1380 hoogtemeters.
_


27 augustus 2012
4e dag: Limburg an der Lahn - Mainflingen 119 km

Even vroeg op al mogen we vandaag pas om 8.00h vertrekken. Het is zonnig , 12°C en de grote autostradebrug die enkele honderden meters voorbij de camping het Lahndal overspant heeft deze nacht flink van zich laten horen. Het is ons niet duidelijk waarom vakantiegangers, heel veel Nederlanders, hier hun vakantie willen doorbrengen. Het lijkt wel alsof er balken op de autostrade losliggen, een ganse nacht hetzelfde gebonk.

Mijn stuurtasje zakte naar beneden, gisterenavond vond ik een bereidwillige Nederlander die me een kruisschroevendraaier leende om dat probleem op te lossen.

Het is mooi fietsweer, de zon schijnt, we ontmoeten een paar wandelaars waarvan er één in de Antwerpse haven heeft gewerkt, we drinken een chocomelk en eten een stuk cake. Dit is plezierig fietsen. De ganse dag door wordt, op regelmatige tijdstippen de skiline gevormd door de buildings van Frankfurt, zo veraf een mooi gezicht.

Het is wel pittig, om 10.30h hebben we 450 hoogtemeters, het asfalt op de fietspaden is perfect. We komen op een hoogte van 400m en net wanneer we een prachtige afdaling verwachten worden we een keienweg opgestuurd. Oei, Oei, de helm vergeten op te zetten want plots gaan we in denderende vaart langs de keien naar beneden. Zo hard moeten werken om het dan op zo’n manier te moeten afgeven is niet prettig. Om dit te overleven moet de fiets trouwens goed in orde zijn.

Het wordt stilaan 20°C , het leven gaat zijn gang, als we in Rod an der Weil weer het bos worden ingestuurd. Niet te doen, en dus weer wat gestuntel om een omleiding te zoeken. Die verdomde bruin gestippelde lijnen op de openfietsmap, afblijven van die regionale fietspaden. Ik gaf al eerder op forums aan dat ik dacht problemen te krijgen om de juiste richting te kennen als je van de track bent afgeleid. Ik heb verschillende keren moeten uitzoomen tot ik het eindpunt in zicht had om een idee te hebben van de juiste richting. De oplossingen die destijds zijn voorgesteld voldoen niet, specialisten moeten daar maar eens over nadenken .

Ondertussen hebben we nog geen eten voor vanmiddag, we stellen ons dus in op droge koeken als we plots in een klein dorpje een Italiaan passeren, tijd voor een pizza.

De tracks die op mijn gps zijn opgeslagen hebben niet dezelfde afstand als de gereden ritten en dus moet ik in Westerfeld een nieuwe track aktief maken. We gaan weer even door het bos waar we stapvoets boomtransport moeten passeren. Maar over het algemeen is het goed fietsen, steeds op en af , dat wel. Als ik met een stevig tempo bergaf een bocht inga moeten we over treinsporen die wel erg hoog boven de weg liggen. Mijn fietstassen vooraan vliegen eraf en mijn stuurtasje blijft nog net met het lint aan de beugel hangen. Oef, dat moet niet meer gebeuren. De luchthaven van Frankfurt is niet veraf, want de vliegtuigen komen hier laag overvliegen.

Ondertussen loopt de temperatuur op en meet mijn tellertje 27°C, tijd om tenten en handdoeken te drogen. We rijden nu langs de Limesroute, de noordgrens van het oude Romeinse rijk en we zien verschillende restanten en delen van uitkijktorens. In Seligenstadt, een stadje met een rijke historie waar we een pensionnetje op het oog hebben en onze gps daarop instellen, verschijnt langs het Mainoeverpad een oude verdedigingstoren met een stuk stadsmuur. Rolluiken dicht, onkruid tegen de muur, dit pension kunnen we vergeten. En dus opteren we weer voor een camping, uiteindelijk in Mainflingen waar ik van de gelegenheid gebruik maak om een frisse duik in de grote recreatievijver te doen. Helaas is er niets anders te eten dan fritten en worst. Er is veel gebeurd vandaag, met als toetje, weeral 1070 hoogtemeters.
_

28 augustus 2012
dag 5 : Mainflingen - Tauberrettersheim 130 km

Goed geslapen vannacht al snakken mijn oude knoken naar een zacht bed. Veel aandacht voor mijn geschonden zitvlak, ik heb daarr al een onderbroek aan opgeofferd, mijn okerkleurige betadine-onderbroek. Mijn tent stond wat dicht bij het sanitaire blok waardoor het te licht was en ik heb dan maar een paar handdoeken op de tent gegooid om wat meer te verduisteren. Het is 16°C als we om 7.30h vertrekken met enkele droge broodjes tussen de kiezen.

Blauwe lucht met wat witte wolkjes en fietsen langs de Main, meer moet dat niet zijn. Het is gewoon prachtig: grote aantallen boomklevers, reigers, zelfs een jonge kraanvogel zijn we gepasseerd. Hoog op de dijk zien we de karpervissers, we passeren veel wandelaars en fietsers, geen van hen heeft er weet van dat ze op de weg naar Boedapest zitten. En terwijl we in de verte de wijnranken zien verschijnen op de zuidhellingen passeren we zonnebloemen en massa’s onkruidzaden die ik zo zou willen meenemen om aan mijn volièrevogels te geven. Wat we ook passeren is een ‘veld’ met zonnepanelen, netjes op afstand van elkaar waar wel een paar bomen tussen beginnen te groeien.

Regelmatig begroeten we een mooi treintje, meestal diesel, maar geen spoortje van grafiti en een duidelijk ikoontje op de zijkant om aan te geven waar je de fiets moet plaatsen. Wat een immens verschil met de gedrochten die thuis op enkele honderden meters van mijn deur passeren.

In Miltenberg , destijds een centrum van de verdediging van de Limes met zijn sfeervolle middeleeuwse stadskern, geniet ik van het zonnetje terwijl mijn broer in de Norma proviand inslaat. Hij gaat daarvoor heel nauwgezet tewerk en neemt er zijn tijd voor. ’s Middags komen we aan in Hardheim, het is 30°C en we hebben er al 70 km opzitten.

In de namiddag vindt mijn broer, de mekanieker, dat de tijd rijp is voor een smeerbeurt en dus stoppen we bij een garage en lenen even de spuitbus smeerolie. Die mensen maken daar geen probleem van. Maar er blijft wat getik en gepiep in de fiets van mijn broer.

En we peddelen voort, langs pittoreske dorpjes en de mooiste vergezichten. Als ik in de verte een kerkje tussen de bomen zie verschijnen kijk ik achterom om te zien wat ik al weet: mijn broer met de camera in de aanslag. En bij zo’n dagen ontgaan me de details niet: tientallen duizendpoten proberen de weg over te steken, en niemand die ze daarbij helpt, ik vind ze trouwens mooier dan padden. Maar ik heb er geen enkele geraakt…

We passeren massa's appelbomen, pruimen, abrikozen en druiven. De appelen zijn nog groen , de ‘kwetskes’ heel lekker en de druiven onbereikbaar.

We bezoeken een idyllisch pleintje in het centrum van Tauberbishofsheim, met zijn 1200-jarige geschiedenis ook een centrum van het Heilige Romeinse Rijk, waar de cameraman de handen vol heeft. Even later staan we aan de kant van de weg stil om een plasje te maken. Als ik met een grote zwaai wil opstappen word ik opgeschrikt: ' Vorsicht Mensch ', ze zou toch moeten weten dat je een beladen ezel niet zo rakelings moet passeren.

Vandaag is het tijd voor ons eerste pensionnetje. We vinden gasthof Krone in Tauberrettersheim en slaan daar om 17.15h onze tent op, bij wijze van spreke dan natuurlijk. Een mooie en vinnige rit met toch weer 570 hoogtemeters. En ondertussen vandaag weer veel last van mijn 'gatgat' .


29 augustus 2012
dag 6: Tauberrettersheim - Pleinfeld 120 km

Het is 7.50h, 15°C en een lekker fietsweertje. Voor het eerst krijgen we een stevig ontbijt. Voor alle zekerheid vragen we een paar adressen van fietsenwinkels op de route. De vrouw is blij voor dat zinvol bezoek op internet en bezorgt ons een paar adressen in Rothenburg. De eerste 50 km gaan in stijgende lijn met een hoogteverschil van 300m. Het getik wordt erger, de reigers en geelgorzen vliegen verschrikt op.

We hebben nog maar 100m hoogteverschil overwonnen maar hebben daarvoor al 330 hoogtemeters moeten trotseren. Het getik begint vervaarlijk te worden en mijn broer is er niet gerust meer in. In Rothenburg laten we ons verwijzen naar de grootste fietsenhandel en ondanks het feit dat ze het druk hebben worden we relatief snel geholpen. De spaken staan allemaal los en worden stevig aangetrokken. ‘De pion achteraan moet ook vervangen worden’ meent de ondernemende man, maar die is pas net voor de tocht vervangen, dus dat was een foute poging. Na drie kwartier kunnen we terug op pad, ik heb drinken ingeslagen en we eten een flink stuk cake, het perfecte voedingsmiddel als noodrandsoen.

We gaan verder op pad en bereiken de 500m, de grootste hoogte voor vandaag. Zeer eigenaardig, maar in de omgeving van Hagenau rijden we vele kilometers over een grote vlakte op dezelfde hoogte. Hier rijden we over de waterscheiding tussen stroomgebieden van de Donau die uitmondt in de Zwarte Zee en de Rijn die uitmondt in de Noordzee. In principe zouden we ons vanaf nu dus in een bootje kunnen laten drijven tot in Boedapest, dat moet dan in het begin wel een klein heel klein bootje zijn natuurlijk. En de gps doet het goed, ik soms iets minder want ik moet weer even terug wegens niet goed opgelet. Je moet dat ding wel constant in het oog houden.

Na het eten wijst mijn klokje 32°C aan en er waait een kurkdroge ZO wind pal op kop. De zonnecrème wordt bovengehaald en met dit weer is ook een goede lippenbalsem geen overbodige luxe.

En zo komen we in het dal van de Altmühl, dat geeft ons weer een prachtig fietsparcours. De temperatuur blijft stijgen…. We eten eerst in een natuurvriendenhuis dat we tegenkomen maar we kunnen er helaas niet slapen en dus gaan we verder naar een nabijgelegen camping. De namiddag was warm en weeral 780 hoogtemeters.
_

30 augustus 2012
dag 7: Pleinfeld - Regensburg 145 km

Deze nacht een uur wakker gelegen. Mijn broer heeft het gas volledig opengedraaid in een poging alle trekkers wakker te snurken. ‘Goed geslapen vannacht’, zegt hij, dat zal wel. Het is 19°C en er schijnt een waterzonnetje als we o m 7.25h de camping verlaten. Zonder eten wel te verstaan, en dat zal nog een even duren. Dan vinden we in Ellingen, na 10 km,een bakker , eten een broodje en drinken een chocomelk. We peddelen door Weissenburg waar we aan een paar huizen tientallen huiszwaluwen zien nestelen. En het gaat steeds hoger en als we denken dat het hoogste punt bereikt is krijgen we een helling van 18% voorgeschoteld, dat kan tellen. Maar dan is het leed geleden want in Oberhochstatt zitten we 585m hoog, het hoogste punt van onze trip.

En we blijven voorlopig op de hoogvlakte, bemerken één van de weinige bordjes die de Limes-route aangeven en we passeren een veld vol kaardebol , een lekkernij voor mijn vogels. Voorbij Emsing is het weer laveren door bos en over barslechte paden en we beslissen om de weg te nemen, overigens vrijwel zonder verkeer. Hij loopt zowat parallel en het is heel wat plezieriger fietsen. Onderweg eten we nog een stukje cake en in prima fietsweer bereiken we Kinding, waar we op het terras van een soort superrette een tas koffie drinken en een stukje eten. Hier strijkt ook een koppel Nederlanders neer met de mobilhome, we maken een praatje en ze beweren dat het vanmiddag gaat onweren en dus zetten we de regenkledij in standby.

Nu pakken we de gravelpaden van de Altmühl op, een rivier in een prachtige omgeving. Maar ze bollen voortreffelijk langs enig mooie vergezichten en weilanden vol met bloemen. Hoe de landbouwers in onze contreien zo’n oorlog kunnen voeren tegen elk stukje onkruid is me een raadsel. De variëteit die deze planten bieden moet toch zoveel gezonder zijn voor de grazende dieren. Maar dat probleem lossen we later wel op en we fietsen verder bij 22°C en een beetje betrokken weer maar absoluut geen sprake van onweer.

Eigenaardig, maar op dezelfde hoogte als destijds aan de Bodensee bij onze trip naar Rome verschijnen ook hier de eerste hopplanten. In Dietfurt pikken we het Main – Donau kanaal op om af te zakken naar Kelheim, het doel van deze rit. In wat licht gedruppel en nog altijd langs goed berijdbare dolomietweggetjes bereiken we Kelheim, veel te vroeg naar onze zin. Want dan sta ik daar, gewassen en geschoren, met mijn beste pak aan, veel te vroeg voor het bal.

En dus maken we kennis met de omgeving van de Donau en rijden door tot camping Azur net vóór Regensburg waar we om 17.30h arriveren met, vooral in de voormiddag bijeengespaard, 610 hoogtemeters. En zo komt het ook dat we vandaag aan 145 km zitten, de langste van onze ritten. Om 8.00h zit ik in mijn tentje terwijl het regent, eigenlijk best wel gezellig en ook wel een beetje nieuwsgierig of mijn goedkoop tentje ook bestand is tegen water.



31 augustus 2012
dag 8: Regensburg - Straubing 65 km

Het heeft veel geregend vannacht. Als we om 7.45h vertrekken is het 13°C, het is droog maar echt goed ziet het er niet uit. Ontbijten kunnen we pas na 8.00h en dus vertrekken we weer zonder eten. Het gaat langs de Donau richting Regensburg waar tientallen joggers ons pad kruisen. We gaan langs de Stenen brug de Donau over en bij een bakker eten we een koek en drinken een tas koffie. We maken van de gelegenheid gebruik om de kathedraal te bezoeken, toch wel een imposant bouwwerk dat aan de lens van mijn broer niet ontsnapt.

We moeten nogal ver door bebouwing voordat we weer aan de Donau komen. Ondertussen hebben we ons regenzeiltje aangedaan , het is 14°C en het ziet er niet goed uit. In de regen halen we een Nederlands koppel in uit Breda die van Regensburg naar Passau fietsen. We maken een babbeltje en vervolgen onze weg want we willen toch wat sneller vooruit. Door de regen en de kledij wordt het stuntelen om de gps te volgen en weldra zitten we op een slecht zandpad om een brug te bereiken die ons naar de route brengt.

En hier zien we ze nog, een grote troep zwaluwen verzamelen voor hun tocht naar het zuiden. De Donauroute is hier meer keien dan zand en echt geen aanrader. Of zitten we dan toch verkeerd, de geplande route volgt blijkbaar niet de officiële Donauradroute waardoor we meer dan ons lief is in de ellende terechtkomen. En het blijft maar regenen…. Door de miserie met het slechte weer hebben we ondertussen de enorme hogergelegen Walhalla tempel gemist.

We eten een broodje op een natte bank terwijl er nog meer verzopen fietsers langsrijden. Misschien toch nog beter in de ellenlange file die een beetje verder op de autostrade staat. Maar we moeten verder, het gravelpad wordt steeds natter met grote plassen en de banden die steeds diepere voren snijden.

Mijn voicetracer, een toestelletje dat ik gebruik om onderweg wat dingen in te spreken, begeeft het door regen en nattigheid en later blijkt dat het definitief verloren is. Dan maar alles onthouden…

We rijden nu al uren door de ondertussen gietende regen, ondanks de regenzeiltjes worden we stilaan kletsnat, het is donker en van mooie vergezichten absoluut geen sprake.

Het is genoeg geweest, we zijn niet alleen nat maar beginnen ook kou te krijgen. En dus besluiten we om naar Straubing, even buiten de route, te fietsen om een pensionnetje te zoeken. Uiteindelijk rijden we het centrum binnen, zoeken een informatiekantoor waar men ons de weg wijst naar een goedkoop onderkomen en de bazin al verwittigt. Toch nog een paar kilometer…

We doen de was, geven de fiets een beurt en mevrouw is zo vriendelijk onze spullen in de droogkast te steken. Maar het blijft regenen en dus kunnen we geen kant op. Pas om 16.30h is het bekwaam om met de fiets naar de stad te rijden om iets te eten. En dat lukt, een visgerechtje, een crème bij een Italiaan. De fotograaf neemt zijn eerste foto’s van de dag want we hebben hier te doen met een goed bewaard gebleven middeleeuwse binnenstad met een kenmerkende stadstoren. En we maken van de gelegenheid gebruik om wat kaartjes te kopen om familie en vrienden aan onze tocht te herinneren.

Laat maar regenen, nu een zacht bedje om de ellende van de dag te vergeten.
_

1 september 2012
dag 9: Straubing - Obernzeil 121 km

Donker weer maar droog en 14°C als we om 8.00h de fiets opstappen. We hebben een stevig ontbijt achter de kiezen en gaan nu terug in de richting van onze route, die grotendeels samenvalt met de Donauradroute. Grotendeels zeg ik wel, want ik heb op de kaart destijds ook andere fietswegen gebruikt maar dat is niet aan te raden. Mensen die in onze voetsporen treden kunnen best de gekende route volgen, de minste problemen. Men kijkt hier niet op een kilometertje zand.

We passeren het kleine toeristische stadje Bogen en stoppen om 10.00h en na 40 km voor wat bevoorrading in Deggendorf. Het ligt ingesloten tussen de heuvels van het Beierse woud, een druk stadje ook in het centrum van de Kreis ( op naamplaten in dorpen te lezen en betekent zoiets als: regio). De Donau krijgen we voorlopig nog amper te zien, boomklevers des te meer. Op zeker moment een mooie driehoek met daarop 20%, niet met ons, wij opteren voor de alternatieve verkeersweg waar overigens weinig auto’s te zien zijn.

Om 13.00h stoppen we na 75 km in Vilshofen aan een soort verlaten kantine waar we gebruik kunnen maken van een echte stoel die op het terras staat. Het is slechts 15°C en dus niet aangewezen om lang te blijven zitten, het begint trouwens weer wat te regenen. Niet lang gelukkig en het zonnetje doet wanhopige pogingen om door het wolkendek te breken.

We hebben er een 10-tal km gravelpad opzitten waarin we diep wegzakken door de regen van gisteren als we bij het naderen van Passau de stuw van de waterkrachtcentrale oversteken , ze is in 1928 gebouwd en was toen de grootste van Duitsland. We rijden het centrum van Passau binnen dat geklemd zit tussen de Donau en de Inn die erin uitmondt. En men heeft ons verwacht: fanfare, grote stoet, veel volk… We zijn dankbaar voor zoveel interesse en zetten ons erbij met een tas koffie. Ik geef me op als vrijwilliger om op de fietsen te passen terwijl mijn broer met de camera op strooptocht gaat. Met 19°C en een voorzichtig zonnetje is het toch wat aangenamer, ik ga lekker naar de versierde mensen kijken.

Wij zijn nu in Oostenrijk aanbeland maar voorlopig blijven we aan de Duitse kant van de Donau, de grens loopt hier namelijk nog een eind door de rivier. Maar met 16°C is het intermezzo van Passau vlug vergeten.

Voor onze tocht heb ik nog wat goedkope pensionnetjes opgezocht die langs de route lagen en één ervan vallen we nu binnen, pension Kohlbach in Obernzell. In de bar bij een goede pint kletsen we wat met de goedlachse eigenaar en eten we later een fantastische schnitzel. Straks nog eens een lekker bedje.
_

2 september 2012
dag 10 : Obernzell - Grein 133 km

Het dekbed is wat te dik voor de tijd van het jaar, daarom word ik een paar keer badend in het zweet wakker. Van de nog altijd vriendelijke gastheer krijgen we een goed ontbijt en later vullen we onze flessen met kraantjeswater, zoals we dat iedere ochtend doen.

We rijden nu ook op de linkeroever volledig in Oostenrijk, het pad stopt en we moeten overzetten. We hebben tijd en nemen de lange route van Schlogen naar Inzell, 20 min op een kleine boot met een paar lotgenoten waarmee weer veel ervaringen over en weer worden uitgewisseld. We gaan dan voort op de rechteroever langs één van de mooiste trajecten van de Donauroute. Mooi geasfalteerde jaagpaden, vrij van lawaaierig autoverkeer en tussen de hoge met bossen begroeide hellingen.

Vanochtend zijn we in donker weer en bij 14°C vertrokken, om 10.15h na 35 km komt het zonnetje erdoor piepen en is het tijd voor versterking van de inwendige mens. Dan gaat het verder door een prachtige streek met veel bloemen langs de weg, mooie decors met typische Oostenrijkse huizen met bos en gras als achtergrond.

Met zijn rijke historische verleden naderen we Linz langs een drukke baan maar gelukkig met apart fietspad maar even daarvoor, in Ottensheim , gaan we met een veer terug naar de linkeroever. En ook nu weer valt het ons op hoe ontzettend proper de treinstellen eruit zien.

We hebben nog niets te eten en het is zondag, niet aan gedacht. Gelukkig vinden we bij een benzinestation een kleine Spar waar we één en ander vinden. Dan maar weer verder richting Enns, het oudste stadje van Oostenrijk, ooit was daar al een Keltische nederzetting. Mauthausen ligt er vlakbij, de stad draagt nog immer de trieste bijklank van het nazi-concentratiekamp uit WOII, waar 100.000 mensen op onmenselijke manier om het leven kwamen.

Als we na 100 km besluiten om wat te eten staat er al een hele tijd een strakke wind pal op kop. Het geeft ons de gelegenheid om onze tenten te drogen die al 2 dagen nat ingepakt zitten. Tegen de hellingen merken we verschillende sierlijk zwevende vogels op, we zijn bijna zeker dat het om de vale gier gaat. Misschien zitten ze op ons te wachten….

Wat verder in Au gaat de Donau door brede vlakten met grote landerijen met uiterwaarden die van oudsher uit veel bos bestaan, de Auswälder. De overstroomgebieden moesten hier niet uitgevonden worden. Genoeg gezien vandaag, tijd voor navigatie naar een camping. Geen probleem , we kiezen een camping , zien dat de afstand 17 km bedraagt en zetten het sein op groen.

Wat het uit het oog hebben verloren is dat de afstand tot de camping hemelsbreed gegeven wordt. Op normale wegen is dat niet zo’n probleem maar als je meeslingert met de Donau kan het gebeuren dat we die camping in Stein an der Donau pas bereiken om 17.30h na 31 km. Tijd om even met ons mee te leven.

Zo’n ‘campingrestaurant’ heeft niet veel maar meestal wel een schnitzel, en een lekkere pint bier hebben ze ook , meer moet dat niet zijn. Voor het slapengaan nog even een wandelingetje langs de Donau waar verschillende cruiseboten aan onze neus voorbijvaren. Maar de nacht begint steeds sneller te vallen en dus tijd voor de slaapzak.
_

3 september 2012
dag 11 : Grein - Stein an der Donau 88 km

Om 8.00h kunnen we ontbijten en vermits onze interne klok op 6.30h afgesteld staat liggen we nog een halfuurtje te luisteren naar de zonsopgang. Het is 18°C, bewolkt en vanmiddag wordt regen voorspeld, zegt men…

Om 8.50h zijn we weg en we maken al direct de verkeerde keuze door de linkeroever te nemen, van zodra we in Ypps aankomen, een historisch stadje dat zijn naam dankt aan de gelijknamige rivier die wat verder in de Donau uitmondt, maken we van de gelegenheid gebruik om naar de rechteroever over te steken. En ze zijn allemaal vroeg op vandaag: knobbelzwanen, eenden, een witte reiger, een bever,… Verder gaat het naar Melk met zijn beroemde Benedictijnerklooster hoog op de rotsen boven de stad. We nemen een kijkje in de binnenstad en eten een pizza. Even later passeren we de streek van de beroemde Riesling wijnen, zij gedijen op het oergesteente van de hellingen op de noordoever. Verder en verder gaat het, tussen de wijnranken in Rossatz passeren we een oude Romeinse wachttoren uit het jaar 360. Ergens is het weer even fout gelopen want we moeten een hoge trap af, maar liever dat dan helemaal terug te rijden.

De Donau is een machtige rivier, ze lijkt rustig maar hier en daar zie je toch veraderlijke bewegingen en ze zwemmend oversteken lijkt me zeer riskant. Het is ook een rivier met ontzettend veel zij-armen , vele sporthaventjes maken daar dankbaar gebruik van.

De lucht blijft gesluierd maar de zon doet haar best, ’s middags is het 24°C. We rijden steeds meer door fruitbomen met heerlijke appels, die helaas na een paar dagen nog altijd groen zijn, maar ook druivenranken en zo’n trosje is niet te versmaden, ééntje maar…

We hebben alle tijd en doen het vandaag rustig aan. Om 15.30h en na 88 km vallen we binnen op de camping. Het is zo stilaan broeiend warm geworden. De receptie is nog gesloten, tijd voor een ijsje aan de oevers van de Donau. In de verte hoog boven de omgeving de Benedictinerstift Göttweig in al zijn glorie. Terwijl we daar van de omgeving genieten spoelt een grote bus Nederlanders aan, mensen uit Brabant, van Venlo tot Tilburg. Sommigen zijn zeer enthousiast en vergeten haast hun afspraak. Op de camping maken we nog kennis met een geroutineerde trekker, tot in Zuid-Amerika heeft hij gefietst, heeft zich daar laten verleiden tot inlandse voodoo-toestanden waarvan hij de littekens nog droeg. Drugs waren niet veraf, denken we.
_

4 september 2012
dag 12 : Stein an der Donau - Wenen 73 km

De wekker roept om 6.30h maar eigenlijk hebben we hem niet nodig. We merken dat onze fietsbroeder met een rohloff naaf rijdt, te vergelijken met de tandwielkast van een auto, ingebouwd in de naaf van het achterwiel , wel redelijk prijzig maar blijkbaar tot grote voldoening gebruikt. De problemen met mijn zitvlak zijn ook te wijten aan een verkeerde zadelkeuze. De geroutineerde trekker gebruikt een echt lederen zadel dat na een tijdje de vorm van het zitvlak aanneemt en zo voor een goede krachtverdeling zorgt. Zo, de eerste les zit erop, nu ontbijten. Dat kan op het terras want het is droog en bewolkt maar wel al 20°C. Vlakbij is een Hofer, daar vallen we eerst binnen zodat we er een ganse dag tegen kunnen.

Eerst wat industrie maar dan door een ruige natuur met prachtige moerassen, schorhout, waterpartijen met aangepaste planten en bloemen. De bonte kraai voelt zich hier thuis en in de bermen floreert de geelgors. De zon begint steeds sterker te worden en vandaag moeten we het smeersel terug bovenhalen. Ik moet mijn gezicht wat beschermen want de zon durft daar, volgens mijn dermatoloog, wel wat ravage aanrichten. En dus zet ik altijd een petje op dat meedraait met de zon. Handig, kan mijn broer altijd ongeveer zien hoe laat het is.

Met de ene stuwdam na de andere blijft de Donau hier erg breed. Aan één van die afdammingen steken we de Donau over en we komen in Zwentendorf waar in 1978 een kerncentrale werd gebouwd maar na een volksraadpleging nooit in gebruik is genomen. Ze doet nu dienst als een soort symbolisch mausoleum.

We passeren Tulln waar de eerste vestingen vóór het jaar 100 werden gebouwd. We hebben geopteerd voor een camping buiten Wenen en de keuze is gevallen op Klosterneuberg. Ik weet helaas niet of die camping op de route ligt en dus besluiten we de gps in te schakelen. Ondanks het feit dat de juiste instellingen aktief zijn is de navigatie toch soms een ramp. Er wordt volgens mij veel te weinig gekozen voor echte fietsroutes zodat je op drukke wegen terecht komt. We hebben weer wat ‘gedalkt’ voordat we de camping bereiken. En te weten dat, wanneer we de Donauroute gewoon gevolgd waren, wij bijna door de poort waren binnengereden. Maar goed, het is 14.00h en 25°C en we zijn er, dat is het voornaamste…

We gaan de dorpskern wat verkennen en terwijl we een lekker ijsje eten gaan we op zoek naar goed en goedkoop eten. Terug op de camping maken we kennis met drie trekkende Duitsers, die met voortreffelijk materiaal rijden: brooks zadel, rohloff naaf, …Dat smeedt direct een band want een gespreksonderwerp moet nooit gekozen worden.

We hebben alle tijd en dus hebben we beslist hier een dag te blijven om Wenen te bezoeken. Vlakbij is er een goede busverbinding naar de metro van Wenen, dat is handig meegenomen.


5 september 2012
dag 13 : dagje Wenen

Gisterennamiddag nogal veel rondgewandeld in het stadje, vanmorgen na lang uitslapen om 7.15h opgestaan met pijn in de rug. Hopelijk een reactie van het rondslenteren, want na twee operaties kan ik daar niet te veel meer hebben.

Na een lekker ontbijt naar de bus die ons aan het dichtst gelegen metrostation afzet. Daar een ticket genomen voor een dagje ‘rij- maar- an’ . Vanaf het centrum rondgereden en –gewandeld en alle bezienswaardigheden netjes afgevinkt. Terwijl mijn broer ze in zijn lens vereeuwigd bekijk ik alle enorme gebouwen met bewondering . En het waren er veel, maar zoals reeds gezegd, ik kan rap kijken.

Om 13.00h gaan we ook even langs het Praterpark maar ons budget laat alleen een wandeling toe. Het is ondertussen 29°C en we hebben dat gedoe snel gezien zodat we rond 15.00h terug op de camping zijn. Mijn broer trekt zich terug in zijn tent om wat te rusten en de administratie bij te werken, ik voel de benen kriebelen en vertrek voor een tochtje met de fiets langs de Donau richting Wenen. Aan het cruisehaventje ben ik niet jaloers op de in- en uitschepende passagiers. Terug op de camping heb ik 23 km gereden, neem een douche en schrijf de weinige dingen op die ik vandaag ga onthouden.

We slaan nog een babbeltje met 3 Polen, jonge gasten die aan hun hogere studies gaan beginnen maar eerst nog even van Krakau naar Praag, Wenen en het Balatonmeer fietsen.

Wat mij betreft was dit de langste dag van de trip.


6 september 2012
dag 14 : Wenen - Dunakiliti 109 km

erug in normaal regime: om 6.30h op, het is bewolkt en 20°C als we op het terras ontbijten. We fietsen weer langs de enorme donauschepen, ik zie er ééntje van 153m. Dan een brug over waarbij het fietspad onder de brug hangt en even verder nemen we de fietsafrit. Op de foto’s is duidelijk te zien hoe we langs een carrousel naar beneden draaien, maar dan komen we op het Donau-eiland terecht waar het weer rustig fietsen is. We moeten enkele kilometer chemische industrie trotseren maar als dat voorbij is komen we terug in het aardsparadijs.

Hier begint het Nationale Park van de Lobau/Donau- Auen, een brede strook uiterwaarden tussen de oude meanders met de laatste grote rivierbossen van Centraal Europa, die opgewassen zijn tegen de wisselende waterstanden. Voor de drinkwatervoorraden is dit gebied van groot belang. We zien alle soorten loofhout, wilde grasvelden met prachtige bloemen, rietvelden en waterpartijen met massa’s lelies. Maar, en dat heb ik goed opgemerkt, geen berkenbomen. Die zijn gereserveerd voor onze zandgronden thuis. Met reigers, aalscholvers en zowaar ook een prachtig gekleurde ijsvogel die me rakelings voorbijscheert. En, jaja, ook de boomklever is weer van de partij. Maar voorlopig geen Donau te zien … En ook geen muggen, eigenaardig in dit gebied, mijn broer heeft de voorbije dagen al wel een steekje gehad maar ik heb nog niets gezien of gevoeld.

Tientallen kilometers gaan we nu over de Hubertusdamm rijden, een kaarsrecht gravelpad. Na 37 km toch eerst even een stukje cake en een banaan. De weg is helemaal van ons, vanaf Wenen zijn we moederziel alleen. In Hainburg, jarenlang een belangrijke grensstad tussen Oost en West Europa en de toegangspoort naar Wenen, slaan we wat proviand in. Even vóór Bratislava, de hoofdstad van Slovakije, zetten we ons aan de kant voor ons middagdutje. Zoef… één Pool, zoef… nog een Pool, dan… geen Pool.
Het zijn twee Polen van gisterenavond die ons in verspreide slagorde voorbijstuiven. Later bleek dat de derde gevallen was en verzorgd werd.

In de verte op een helling verschijnt Bratislava, toch een beetje de troosteloze aanblik van de Oost-Europese regiembouw. We opteren voor de camping aan de rand van de stad en volgen de gps. We staan daar in de stad op een onverzorgd terrein en dito gebouw die voor alles kunnen gediend hebben, maar niet voor camping….Hoe komt de gps erbij om ons daarheen te loodsen? Weet hij iets dat wij niet weten?
Alleszins, wij moeten verder naar Hongarije en een bezoek aan de stad zal voor een volgende keer zijn. We rijden nu kilometers over wat blijkbaar de recreatieroute van Bratislava is: wandelaars, fietsers, skeelers,….

Aan de overzijde, aan Slovaakse kant, de zeer omstreden aanleg van een stuwmeer. 80% van het Donauwater wordt naar een enorm kanaal geleid en 28 km verder afgezet aan de krachtcentrale van Gabcicovo. Dit heeft ( en tot op heden) tot veel spanningen geleid tussen beide landen.
Net voor Rajka trekken we Hongarije binnen en al snel zijn de kenmerkende trekken van de Hongaarse Poesta zichtbaar: een steppelandschap met vergezichten van verschraalde akkers en door de warme zomer staat de mais er verdord bij.

Het is 24°C in de namiddag en we botsen pardoes op een kleine camping waar helemaal geen gasten zijn. De mensen zouden hier beter moeten articuleren denk ik dan of spreken ze gewoon Hongaars? Vierkante hutjes met vier stapelbedden worden hier ook verhuurd, ze zijn heel proper en door de lage prijs wordt dat vannacht ons verblijf.
Een grote vettige worst met brood wordt ons avondmaal. Welkom op camping Aranykarasz.


7 september 2012
dag 15 : Dunakiliti - Komarom 113 km

Opgestaan om 7.10h en door de trage ontbijtprocedure pas vertrokken om 8.40h. De lucht is stralend blauw en het is 13°C. We kunnen niet echt spreken van een prachtige omgeving, het door tractoren opgeworpen zand stuift over de akkers.

Vanuit Lipot loopt er een rechtstreeks dijkpad maar dat riskeren we niet want dat is voor (heel) dikke- banden-fietsers. Het loopt door een groot watergebied van stilstaande waterlopen van vroegere Donau-armen met bossen en veel watervogels.
We wijken van onze route af en volgen de EV6 , een Europese fietsroute die ons naar Boedapest zou moeten brengen. Maar dat is weer een slecht idee want we doen 3 km teveel. Ik denk dat, vooral om economische redenen, die routes al eens vaker een dorpje passeren. Daarenboven zijn er hier veel riviertjes maar de bruggetjes erover zijn niet zo dik gezaaid. Het probleem is dat ik op de gps te ver moet uitzoomen om een overzicht te krijgen en dan zie je op zo’n klein schermpje niets meer. In dit soort situaties mis ik toch wel een beetje mijn kaart….

De weg is slecht van kwaliteit, grote gaten en zonken aan de rand van de weg. Je moet daarvoor uitwijken en dat is gevaarlijk, gelukkig zijn de wegen niet te druk. Heel af en toe een fietspad langs de weg maar door de warmte zijn er zoveel hoge ribbels dat het heel lastig fietsen is. De terugslagbeveiliging van mijn stuurtasje werkt niet meer zo goed en ik moet het voortdurend vasthouden om te vermijden dat het naar beneden dondert.

Rond de middag naderen we Györ, het is 25°C en de zon straalt. Volgens het routeboekje van Sweerman rijd je door het verkeersluwe centrum van deze stad met 130.000 inwoners. Daar hebben wij alleszins niet veel van gemerkt, chaotisch, heel druk en gevaarlijk was onze indruk. Alle zwaar verkeer gaat trouwens nog door de stad. Daarom nemen we een opnieuw een stuk EV6, maar dat geeft ons 3 km slecht zandpad en tussendoor ook vervelend autoverkeer.
We maken de broodjes soldaat die we vanmiddag aan de rand van Györ in een warenhuis gekocht hebben. Twee reigers zitten op een dor veld, zeker op zoek naar gedroogde kikkers. Mijn stuurtasje heeft nog een paar keer de toegewezen plaats verlaten als we om 16.30h in Komarom op een camping belanden. De stad lijkt ons een stoffige industrie- en havenplaats. In het centrum zagen we op een pleintje één van de Polen zitten, en als we goed en wel geïnstalleerd zijn verschijnen daar, na twee dagen, onze drie Polen opnieuw, de troepen zijn terug verenigd. Ze maken dankbaar gebruik van het aanbod als we ze op een stevige pint trakteren want hun krappe budget laat dat niet toe.
We kunnen naast de camping wat gaan eten maar als we terugkeren moeten we op het receptielokaal kloppen om de suffe bewaker wakker te maken.
_

8 september 2012
dag 16 : Komarom - Visegrad 100 km

We staan op om 6.40h, het is 11°C en er is geen wolkje aan de hemel. Als we om 7.40h willen vertrekken is de camping nog dicht. En dus proberen we een achteruitgang en na wat zoeken raken we buiten. Vrij snel passeren we een Cool, en dus worden de magen en de tassen gevuld.

De weg is wat rustiger dan gisteren, waarschijnlijk omdat het zaterdag is. We gaan door lichtglooiend terrein met druivenranken. Als ik zie hoe hard deze mensen nog moeten werken om een beetje te verdienen dan deze keer geen druiven voor mij. Op zeker moment staan er drie reeën midden op de weg naar ons te kijken, ik heb het fototoestel net te laat in aanslag.

En dan komen we aan in Tata, een aardig stadje tussen twee meren. Enkele kilometers hier vandaan is een voetafdruk gevonden afkomstig van een nederzetting van 500.000j geleden, misschien ook wel iemand op weg naar Boedapest.

Voorbij Tata is het uit met de pret. De vergezichten worden mooier maar dat betekent voor ons hard labeur. We moeten over de uitlopers van de Gerecse heuvels en dus enkele kilometers 6 à 7 %. We eten tussen de heuvels, drogen ons tentje nog eens want het is ondertussen 32°C en we krijgen een berichtje van de vrouwen “zitten op een terras in Boedapest”, goed aangekomen dus, dat ze er maar van genieten.

Als na 25 km het labeur erop zit krijgen we na een paar dagen plots de Donau weer te zien, wat is hij breed geworden. Onze route loopt weer even gelijk met de EV16 over een stoffig pad als plots een nieuwe druk bereden autoweg opduikt. Ons pad houdt op en we zien sporen van voorgangers die een meter of drie tegen de berm opgekropen zijn. Dat lot wacht ons dus ook, en we geraken boven maar daar is eigenlijk geen plaats want er is amper een berm. Maar we geraken erover en in de brandende zon vervolgen we ons pad. Reeds van ver zien we de allesoverheersende Dom van Esztergom op een steile rots. Het is de grootste van Hongarije en op drie na de grootste van de wereld. Het stadje ademt nog de sfeer van een roemrijk verleden en we drinken een cola op een terras, we worden ronduit onvriendelijk bediend.

Mijn broer houdt van een flinke brok kaas en vanmiddag hebben we daar een flinke portie van binnengespeeld maar dat vette spul ligt al een paar uur strijd te leveren tegen mijn maag.

Tot Visegrád moeten we een tiental km over een druk bereden weg. Door het houtgewas zien we dat de vele kleine baaien gebruikt worden door badende mensen.

Om 15.45h arriveren we in Visegrád, het kleine historische en toeristische stadje. De kaas is opgeruimd en we zijn klaar voor het avondmaal op de camping, mijn broer gaat voor de goulash , ik houd het liever bij een uit de kluiten gewassen schnitzel. Een paar kinderen krijgen ruzie en ééntje zet het op een janken, dat moet toch een soort oergeluid zijn want dat klinkt over hetzelfde.
_

9 september 2012
dag 17 : Visegrad - Boedapest 53 km

We slapen weer uit en dus om 7.00h present. Onder een stralende zon bij 14°C dartelen jonge bonte spechten rond de bomen. Vannacht voelde ik me even onwennig: Ik sliep weer kort bij het sanitaire blok en rond middernacht meende ik een man te horen lachen in de toiletten. Maar dat bleek een verschrikkelijke huilbui te zijn, even was het stil en dan begon dat opnieuw. Even vreesde ik dat het mijn broer was maar die lag even verderop rustig te snurken. Ik heb de man niet meteen gerustgesteld maar we zijn nu zo kort bij Boedapest, dan moet je toch niet meer janken…
Wat er van de man geworden is weet ik niet, maar wij vertrekken en vlakbij de camping in een rommelig bazaartje kopen we wat brood en een paar bananen die we meteen verorberen aan de oevers van de Donau.
Om 8.30h zijn we weg over de gewone weg die nu helemaal niet druk is, wegens zondagochtend. Mijn tellertje heeft het begeven. Gisteren is de fiets gevallen, gelukkig alleen, en het kabeltje is van het tellertje gerukt, weeral kosten. Onderweg kom ik nog een raar soort zaad tegen , een heel veld vol. Ik kan het niet laten om enkele trossen te plukken om thuis uit te proberen als voedsel voor mijn vogels.

Het valt ons ook op dat we in Hongarije bijna geen enkel trabantje meer hebben gezien. Allemaal , liefst bekende en dure, westerse merken. Het komt ons voor dat men eerst aan de auto denkt en dan pas aan de rest.

Ondertussen wordt het echt wel druk en we nemen een alternatieve route. Die brengt ons om 10.00h en wat te vroeg volgens afspraak, in Szentendre. De boulevard naast de Donau is al redelijk druk en op een terrasje drinken we een cola.
De laatste kilometers gaan we over het beroemde eiland in de Donau zodat we eigenlijk al midden in Boedapest 3km alleen maar wandelaars en fietsers zien. Het is een waar recreatieoord en een zegen voor zo’n grote stad. Het laatste gedeelte brengt de gps ons door de stad en het moet gezegd, langs goede fietspaden. En zo komen we om 12.30h aan het hotel vlakbij de Donau waar de vrouwen ons op het terras opwachten.
Bijna tegelijkertijd stopt er een bus met Franse toeristen en we worden overvallen met vragen en sympathiebetuigingen. Gelukkig zijn we Belg en spreken dus een beetje Frans….

Ik heb 1786 km afgelegd ...


11 september 2012
Terug naar huis

Hongarije is nog geen lid van de monetaire unie en dus hebben we voor Forinten gezorgd. Dat hebben we onderschat want ze zijn al op voordat de festiviteiten beginnen. Wisselen hoeft niet meer want vrijwel overal wordt de euro aanvaard, dikwijls staan prijslijsten zelfs in de twee munten.

Na een goed maaltje houden we het voor de rest van de avond rustig, op onze ouderdom doen we trouwens alles rustig. Met nog één volle dag voor de boeg proberen we toch ons bezoek zo efficiënt mogelijk te maken. Dat lukt aardig met een dagticket voor een citytour. Open bussen, twee verschillende lijnen en een bootlijn, af- en opstappen waar je maar zin hebt. Op die manier zijn alle bezienswaardigheden de revue gepasseerd.

Morgen rond de middag moeten we vertrekken naar de luchthaven en we schakelen de receptie in om een taxi te regelen voor 4 personen en 2 fietsen, dat lukt niet, slechts één bedrijf zal de volgende dag rond 10.00h terugbellen, maar de kans is klein. Daar zitten we een beetje mee in de maag want dat betekent dat wij met de fiets naar de luchthaven moeten. Dat is 25 km in geen plezierige verkeersomstandigheden.

Ik krijg een inval en besluit om 2 taxi’s te bellen, één voor ons en één voor de fietsen. Als we vertellen dat de wielen er makkelijk uitkunnen, zetels plat,…. , dan gaat er ééntje morgenochtend om 10.00h terugbellen.

We hebben weer wat hoop en na een goed gevulde dag trekken we ons terug in het hotel, een bouwwerk uit de donkere periode met een hoog binnenplein, het lijkt hier wel een beetje op een gevangenis. Maar de kamers zijn netjes, we hebben niet te klagen.

Het ontbijt nemen we in een prachtig gedecoreerde zaal met veel houtsnijwerk en fresco’s. Om 10.00h krijgen we de melding dat 2 taxi’s tegen de middag zullen aanrukken om ons naar de luchthaven te brengen, oef…

Bij een eerdere tocht naar Rome zijn we ook teruggekeerd met Ryanair en toen zijn de fietsen, na wat sputteren, onverpakt meegenomen. Dat zouden we wel eens overdoen, maar “ de regels van Rome zijn niet die van Boedapest” en dus “inpakken”. Gelukkig hebben we net voor het vertrek nog een fietshoes van 5 euro gekocht in het Kruidvat, eigenlijk meer een veredelde vuilzak.

Dat gaf wat zoekwerk en wat gesjouw om met primitief gereedschap de trappers en het stuur in de juiste stand te brengen. De zak over de fietsen getrokken, een paar plakbandjes onderaan en de fiets is goedgekeurd. Als we de valiezen terug op de kar willen smijten is er één niet gesloten en mijn ongewassen spullen van 3 weken die ik van ver in het valies had gegooid vliegen in het rond. Voor onze incheckende medepassagiers was het blijkbaar een amusante afleiding.

En zo is er een eind gekomen aan een mooi avontuur…..

Bedankt dat je tot het einde gelezen hebt. Je bent ofwel erg geïnteresseerd ofwel heel moedig. Het ga jullie allen goed.


Ervaringen met gps

Ik heb al vele fietstochten gereden. Altijd netjes voorbereid met een degelijke kaart. Ik durf te zeggen: ik had dat aardig in de vingers. Maar nu wilde ik toch gebruik maken van de moderne middelen om me wegwijs te maken. En dus heb ik een 3 maanden voor de start een gps gekocht. Ik was compleet leek , ook wat Basecamp en kaartmateriaal betreft. Het is complexer dan ik dacht en er kan van alles misgaan. Ik heb de forums afgeschuimd maar dikwijls ontaarden de antwoorden in gehakketak tussen de ‘kenners’.

Sommige van mijn problemen onderweg zullen ongetwijfeld te maken hebben met mijn te beperkte kennis.

Het zelf opmaken van een route lukte aardig. Voor Duitsland maakte ik gebruik van een Duitse Radroutenplaner (http://radservice.radroutenplaner.nrw.de/rrp/nrw/cgi?lang=NL ). Die geeft veel informatie tot zelfs over het wegdek. Soms heb je geen informatie en dan is het toch een beetje bang afwachten . Als routes een naam hebben ben je al wat zekerder, maar een garantie is dat niet. We hebben dat zelf ondervonden als we de officiële Limesroute een stuk hebben gevolgd.

Als je door natuurparken gaat, en die zijn er nogal wat, krijg je altijd te maken met onverharde wegen en soms is dat ” zeer onverhard”.

De routes die ik in deze site samenstelde importeerde ik dan in Basecamp waar ik de Openfietsmap Europa als aktieve kaart gebruikte. Ook vanaf Beieren heb ik deze opstelling gebruikt. Soms heb ik wel wat moeten rommelen: verschillende keren weigerde het systeem bepaalde, soms korte, stukken in de route op te nemen. En dit ondanks het feit dat er duidelijk een fietsroute is. Dat geeft dan aanleiding tot wat kunst- en vliegwerk, extra kleine routes maken en dan gaan samenstellen… Op die manier verschenen er ook wel verschillende omweggetjes in het parcours die in Basecamp moeilijk te herstellen vielen. Ik ging er toen vanuit dat ik die ter plaatse op het scherm zou zien en dan corrigeren, maar dan moet je ver genoeg uitgezoomd staan en de zichtbaarheid moet zeer goed zijn en meestal was geen van beiden het geval.

Persoonlijk vind ik in Basecamp ook het wijzigen van uitgebreide routes zeer moeilijk. Ik heb wel demo’s gezien van wijzigingen maar dat ging dan steevast over zeer rudimentaire voorbeeldjes, de praktijk was wel even anders.

Uiteindelijk ben ik gekomen tot een 14-tal tracks die in ons geval zeker niet samenvielen met de begin- en eindpunten van de routes. Ik raad u aan om de routes als track te downloaden op uw gps. Dan ben je tenminste zeker dat er onderweg niets wordt herberekend. Op de gps gebruikte ik ook de OFM Europa als kaart, je kan die gratis downloaden.

Ik gebruikte een garmin etrex 30, dus met hoogtemeting. Ik heb geopteerd voor oplaadbare AA batterijen van 2500mA omdat ik dan bij uitval onmiddellijk kan vervangen. Als je goed bij kas zit kan je natuurlijk ook een reserve lithiumbatterij aanschaffen. Als je de achtergrondverlichting uitlaat kwam ik tot een levensduur van 25h.

Op mijn stuur was geen plaats meer, daarom heb ik de gps op de horizontale buis van de fiets gemonteerd. Mede omdat ik sinds kort eigenaar ben van een multifocale bril dacht ik de vondst van mijn leven gedaan te hebben omdat de gps dan precies in het leesgedeelte van de bril valt. Dat doe je beter niet, op ogenblikken waarop je wat intensief bezig bent verlies je de weg compleet uit het oog. Menig keer heeft mijn broer me daarop attent moeten maken. Anderzijds , als ik de gps op het stuur plaats, heb ik het probleem dat ik zeer moeilijk al rijdend kan klikken, zeer vervelend. Ik heb daar alleen last van of hebben anderen daar ook last van?

De zichtbaarheid van het scherm is een groot probleem, vooral in de richting waarin wij reden (vooral ZO). Alleen als de zon in de rug staat en pal op het scherm schijnt heb je een duidelijk beeld, maar met een beetje tegenlicht, en ook als de zon zijlings schijnt, moet je de verlichting volledig aanzetten, en dan nog. Ik denk dat de ontwerpers van deze toestellen hieraan absolute prioriteit moeten geven.

Verschillende keren zijn we van een ,quasi onberijdbaar, pad moeten afwijken. Ik ben in deze situatie geconfronteerd met de zwakte van de gps. Om een andere weg te kiezen moet je overzicht hebben, maar dan moet je zodanig ver uitzoomen dat je niets meer ziet. Daarenboven duurt dat, door de vrij trage processoren, tergend traag. Ook het verschuiven van de kaart met de joystick heeft wat enerverend gewerkt. In die situaties heb ik toch wel een goede kaart gemist. Daarenboven had ik moeilijkheden om, eens terug op de route, de juiste richting te kennen. De halfslachtige oplossingen die destijds op de forums zijn voorgesteld, voldoen niet. De enige accurate maar zeer tijdrovende methode was het uitzoomen naar het eindpunt en dan terug inzoomen.

Op het einde van een rit wilde ik ook wel gebruik maken van de informatie wat logies betreft. Het is me niet altijd duidelijk hoe de informatie verzameld wordt. Enkele keren stonden wij voor een leegstaand gebouw of camping. Soms zagen we in een stadje een paar leuke pensionnetjes maar de gps maakte daar geen melding van. Door ons beperkt budget miste ik heel erg informatie over pensions e.d. , vooral qua prijs. Naar een camping zijn we verschillende keren gerouteerd. Maar let op, hij geeft hemelsbrede afstanden en dat kan, naargelang de aard van het parcours, soms lelijk tegenvallen. Langs de kronkelende Donau hadden wij een keer 31km i.p.v. de ‘beloofde’ 17km. Voor zover ik weet heb ik alle instellingen voor fietsen aangevinkt, toch houdt hij daar bij het routeren vrijwel geen rekening mee. Heel dikwijls kwamen we op vrij drukke verkeerswegen terecht terwijl later bleek dat er fietsroutes in de buurt lagen.

Misschien kan het niet anders maar in een drukke stad is het soms verwarrend dat hij bij het routeren automatisch inzoomt. Als je op het verkeer moet letten blijkt de situatie plots anders dan verwacht. Hier hebben de makers zeker nog werk…

Laat de opsomming van deze ervaringen u niet het gevoel geven dat ze negatief zijn. Ik probeer hiermee lotgenoten te helpen en misschien zijn sommige slechte ervaringen te wijten aan mijn gebrekkige kennis. Over het algemeen is het zeer ontspannen fietsen en zeer gemakkelijk. Als ik het vergelijk met mijn kaartmethode van vroeger dan valt het toch op hoe gemakkelijk je vb. door een stad laveert.

Veel succes bij het gebruik van de gps en altijd bereid voor meer informatie.

Geschreven door Herman.beyers.fietstochten