Ik ben vroeg wakker. Al om 05:00 uur. Alles nog in rust. Alles nog donker. Dan alvast maar de blog starten. Laatste dag vandaag. Straks het mooie plein op met Peter. Dat is dan een mooie afsluiten van een geweldige Camino. Eigenlijk sluit ook de Camino van 2019 daar mee extra af. Peter moest toen helaas afhaken maar nu zeker niet. We gaan er komen.

Gisterenavond hebben we weer heerlijk gegeten. Zomaar midden op een plein in Padrón. Voor mij twee typisch Spaanse gerechten. Pimientos de padron en Gambas al Ajillo. Heerlijk met koude witte wijn. Peter heeft zijn visje, zalm en vooraf frietjes. Lekker.

Het werd wel wat koud zo 's avonds dus maar gauw terug en slapen. Gisteren was het ook een frisse start. Wat mistig en zelfs wat koud. Toen na een dik uur de zon boven de heuvels uitkwam werd het lekker aangenaam en bleef het de hele dag weer mooi.

Leuk dat je in een blog kan “tijdreizen’. Was het net nog 05:00 uur, is het nu ineens 18:00 uur. En………zoveel gebeurd. Oké de start, vroeg, prima, koud, donker, mysterieus. De albergue ligt op de route dus starten. Na een kleine kilometer ontbijt. Lekker. Dan door voor ruim 26 km. We stappen vandaag alles samen. Speciaal.

De route is mooi, gevarieerd, klimmen, dalen, werken. Best wel zwaar. Dat komt omdat we weten dat het de “laatste” is. Op naar Santiago. Gek maar we hebben wat “aardse” afspraken. Met Irene en met Ankie. Kijk er naar uit.

Goed onderweg dus. Gevarieerde ondergrond. Zachte bospaden heerlijk verend. Harde keitjes, grote blokken. We stappen en we stappen. De zuiltjes tellen af. Nog 17, nog 15, nog 13, enz enz.

Wat ik al zei, best werken. We zien veel pelgrims die elkaar weer terug zien. Lekkere leuke herrie van mensen die elkaar enthousiast weer ontmoeten. We pauzeren even snel in een mhhh minder uitnodigend barretje. WC-stop, noodzakelijk. Dringend. Hoort erbij. Weer door. Ik bezoek kerkjes, Peter wandelt door. Dus soms ff hard lopen om weer bij elkaar te lopen. Echt fijn om de laatste dag zo samen op te lopen. Maar al gezegd, werken. Op en af, op en af. Pffttt. Mijn voeten “vragen” nu ook, ‘hė, wat zijn we aan het doen?’. Niks, doorlopen niet zeuren. We krijgen nog even een klein buitje. Poncho aan. Hè, dat was niet de afspraak. Oké, weer droog, weg met dat plastiek. Nog……ff kijken op het volgende zuiltje. Nog 4,670 km, nog 3,430 km en door. Dan de “moderne” stad door en dan……voor mij de bekende oude straten op weg naar het plein.

Links aanhouden, links aanhouden, links aanhouden, door naar beneden en dan van de andere kant dan in 2019 lopen we het plein op. Mooi gevoel, wat emotioneel, herkenbaar. Het is prachtig, zalig zonnig. Het is weer zo indrukkend die mooie kathedraal nu zonder steigers. Twee jonge meiden uit Nederland lopen gelijk op en we gaan uiteraard foto’s maken. Zij van ons en wij van hen. En net op het moment dat we worden “vastgelegd” zien we Irene waar we een afspraak mee hebben op dit plein. Ook zij neemt foto’s en spoort ons tot iets meer euforie aan. Ha ha. Nou dat lukt.

Geweldig om hier weer te zijn. Deze keer na een wat korte aanloop, maar het gevoel, de vibe, is hetzelfde.

Mooi, mooie prestatie, maar meer ook niet. We gaan naar een terrasje en drinken met haar het laatste etappe drankje. Mooi. We lachen veel en delen ervaringen uit. Dan toch echt op zoek naar ons verblijf. Alles digitaal, inchecken, geen mens gezien. Oké. Mooie kamer redelijk luxe. Kunnen we prima twee nachten verblijven.

Wassen, douchen, en weer naar buiten. O nee, eerst nog even inchecken op onze vlucht voor vrijdag. Zo dan, wat een protocol. Het is gelukt, ik denk dat we kunnen vliegen.

We gaan naar een café waar ik denk een speciaal pelgrims biertje te kunnen drinken. Helaas niet dus. Dan maar lekker even op het terras net als in 2019. Pelgrims, bekende pelgrims aan zien komen.

Na een tijdje vinden we het prima. Peter wil siësta. Net als we op onze kamer zijn belt Ankie. De “super” pelgrim. Al heel lang op pad zonder haar lief. We hadden een afspraak. Ik volg haar op FB al vanaf België denk ik. Ik beloof dat ik er direct aan kom.

Terug naar het plein. Yes. Ik loop het plein weer op uit de zelfde hoek als waar ik vanmiddag samen met Peter aankwam. Ik check, ik speur, ik kijk ja dan zie ik eigenlijk een geel sjaaltje. Ankie! Na zoveel blogs. Nu in het echt. Real live. Samen met haar Jeanette. Mooi. Het is emotioneel. Apart. Zo lang haar gevolgd en dan nu op een van de mooiste pleinen ter wereld. Ff lachen, huilen, omhelzen en o ja voorstellen. Respect voor Ankie, maar zeker net zoveel voor Jeanette. Wat een lieve, hartelijke mensen. We kletsen, drinken, lachen, delen een stukje van ons leven van onze camino ervaring. Niet in woorden te vatten het is goed zo. Ik heb een klein cadeautje voor beide meegenomen. Het wordt gewaardeerd. We hebben een heerlijke tijd met elkaar. Dan scheiden onze wegen weer. Dag Jeanette, dag Ankie.

Terug naar het hotel. Peter slaapt nog. Ik maak hem lekker wakker. Beetje plagen hoort bij deze trip. Oké over 15 minuten op naar wat te eten.

We lopen terug de oude stad in. Het is druk, gezellig. Een aparte sfeer toch. Herkenbaar. We gaan eten in een cafe waar ik in 2019 afscheid nam van een groot deel van mij camino-familie. Het is goed, het is nu met Peter. Prima. We hebben het gehaald. Ik heb geappt met thuis en wat familie. Wilde ze laten delen in mijn “ding”. Meer niet.

Dank dat jullie “mee wandelde” via de blog. Dit is de laatste. Morgen gewoon city-tour Santiago en vrijdag weer naar “thuis” zó veel zin in. Peter, goed man thnx.

Camino……bedankt wie weet?

Buen Camino
Caminotier Wim.

Geschreven door Caminotier-wim-weer-op-weg.reisverhalen