Vigo, een grote stad. Druk, veel te doen behoorlijk modern gewoon goed. Terrasjes te over. Dus waar te eten wordt eigelijk waar niet te eten. Na overleg vinden we wat en eten best lekker. Mooie mix-salade, aardappeltjes met ei, witte wijn en bier. Lekker.

Het is druk op vrijdagavond. Als we vroeg in de avond voor ons hotel nog even een afsluitend drankje nemen stop er plots een grote bestelbus voor ons met een vrolijke dame die naar ons zwaait en roept. Het was de dame die ons twee dagen geleden in-checkte op ons slaapadres. Grappig dat ze ons in de “big city” herkent en überhaupt ziet zitten op een klein terras.

Vandaag relaxed. Maar 16,5 km en alles ook voor Peter via de Jacobsroute. We lopen bijna de hele dag samen. Komen veel “zaterdag” lopers en wandelaars tegen. Veel ook op de fiets.

We gaan uiteraard eerst op zoek naar ontbijt. Nog geen 500 meter van ons slaapadres een mini markthal met bar/annex ontbijt mogelijkheden. We nemen verse “Zumma naranja”, koffie en toast met jam. Heerlijk. De prijs, nog geen € 5,00.

De winkels in deze mini markthal zien er voortreffelijk uit net als de bar. Alle producten zo mooi en zo mooi uitgestald. Vis, vlees, kaas, brood, groente enz. enz. enz. Prachtig om te zien.

Dan naar buiten en……mhhhh regen. De eerste keer deze Camino. Oké, regenbroek aan, poncho aan en gaan. We hebben wel wat bekijks zo midden in modern Vigo. Het blauwe (Peter) en het oranje (ik) gevaar komt er aan.

De stad uit is hard werken. Omhoog, pittig omhoog en onder de poncho……zweten. Een charmante oude heer spreekt ons aan en begint een uitleg in het Spaans over de te volgen route. Het valt me mee dat ik het redelijk versta en snap. We zeggen maar niet dat we route-ondersteuning hebben via onze telefoons.

Langzaam verlaten we het drukke Vigo en hebben zicht op de baai voor Vigo diep onder ons. Prachtig. Het pad is goed begaanbaar. Natuurlijk geen kamerbreed tapijt maar prima te doen.

Vandaag volgen we beide de originele Jacobsroute Peter is weer 100% dus stap gewoon mee. De Jacobsroute is ook de meest logische om van Vigo naar Redondela te lopen.

Onderweg komen we Valerie tegen. Een Britse dame die in Spanje woont op een kleine 7 kilometer van de Portugese grens. In Extremadura.

Ze loopt voor het eerst een Camino. Haar man brengt haar bagage vooruit en ze loopt met een klein dag-rugzakje. We passeren haar en even later loopt ze weer langs ons al we langs het pad zitten voor een pauze. We knabbelen aan een lekker stokbroodje gekocht na het ontbijt in die mooie markthal. We vragen haar of ze van ons samen een foto wil maken. Ze vertelt dat haar vader Nederlands was maar ze spreekt het niet. Ze is van plan om in haar huis een kamer in te richten en onderdak te bieden aan pelgrims die bij haar in de buurt willen starten en zo een verblijf hebben voor de eerste nacht. Later zien we haar in Redondela op het zelfde terrasje waar wij ons etappe drankje drinken.

Het laatste stukje van de route is even een puzzel. We denken verschillend hoe er te komen. Hoe je zo iets oplost? Ieder gaat zijn weg en we spreken af dat we elkaar bij het slaapadres weer zien. Zo gebeurd het ook. Ik kom iets eerder aan en net als de dame ons drankje met de kleine tapas brengt van uit haar barretje, stap Peter van de andere kant het terras op. Perfecte timing.

Nu zijn we op onze kamer. Die is prima. In een appartement in een druk straatje. Schoon, netjes. Een uiterst vriendelijk dame doet de checkin en nu ben ik net wakker na een heerlijke siësta. Ik ben dan al gedoucht en de was hangt te drogen. Kortom een perfecte dag.

We willen jullie allemaal nog een keer bedanken voor alle leuke, lieve, grappige, motiverende, meelevende reacties. We lezen ze, het doet goed.

De grootste uitdaging voor nu is: wat gaan we eten? Mogelijkheden genoeg jullie lezen het morgen.

Het gaat goed we zijn minder dan 100 km van Santiago verwijderd. Nog vier dagen lopen. Nog vier dagen Camino, maar ja Camino is eigenlijk er voor altijd.

Buen Camino
Caminotier Wim.

Geschreven door Caminotier-wim-weer-op-weg.reisverhalen