De dag begint goed. Prima gestart. Het huis en de bedden waren oké. Net als douche en toilet.

Gisterenavond dus de uitnodiging van onze Italiaanse buren. Echt geweldig. Op een kleine patio met vier krukken rond een kleine vierkante tafel. Pasta met tomaat en uit een strooibusje de parmezaanse kaas. Zonder geen pasta zegt Valeria. Zij loopt samen met haar pa, Michelangelo. Vanaf Porto en dit hebben ze twee dagen voor hun start besloten. Uit hun verhaal blijkt dat ze maar een paar dagen hebben om in Santiago te komen. Michelangelo klaagt na drie dagen lopen al flink over zijn voeten. Oei. Dan maar een paar etappes met de bus ook goed. De pasta bevalt, de wijn is lekker ook de bruschetta met tomaat en tonijn. Het is gezellig.

Na het eten vertrekken wij weer en genieten nog van de mooie maan en sterren die we vanaf ons terras kunnen zien.

Vandaag niet zo’n lange etappe, maar daar kan je altijd wat aan doen. 😜 Na 2 kilometer treffen we een gelegenheid voor koffie en ontbijt. Drie aaneen geschakelde winkeltjes voorzien ons prachtig in wat zaken voor ontbijt en onderweg. De slager hebben we niet nodig, maar het cafetaria en de kleine super wel. Prima start dus.

We ontmoeten een wat ouder Canadees stel. Lopen op hun gemak. Kleine rugzak de rest zal vooruit gestuurd zijn denken we. We kletsen wat en gaan weer door.

De route vandaag kan op twee manieren. De N weg volgen redelijk vlak en rechtstreeks of echt de gele pijlen dat is een stuk uitdagender. Na een prachtig stukje door het bos met veel klim en klauter besluit Peter om de wat vlakkere route te nemen. Ik ga voor de originele gele route.

Bij een mooie gedenkplaats zie ik veel steentjes liggen, kaarsjes en briefjes. Ik besluit hier mijn steentje neer te leggen wat ik van Titia heb gekregen. Ik vind het een mooie plek. (Zie je het liggen Titia?). Ik heb er zo mijn gedachten bij.

We hebben een punt vlak voor de brug afgesproken om elkaar weer te ontmoeten.

Alleen op pad dus. Het is weer een schitterende route met wel wat uitdagingen. Ik haal zelf mijn stok van m’n rugzak dat is wel nodig. Door een prachtig bos. Daar waar de zon door de bomen kan komen spelen vlinders langs de struiken. Ze vliegen wat met me mee. Als ik wat dieper het bos in loop zie al langzaam de herfst indalen. De varens zijn niet meer zo sprankelend groen eerder bruining. Dan schrik ik van het gebeier van een roestig klinkende kerkklok. Ik loop kennelijk toch al weer wat meer aan de rand van het bos. Ik ga naar de kerk. Op slot. Oké. Vlak tegen over de kerk is hoog op een heuvel een kapelletje. Een lange trap leidt er naar toen. Zal ik? Ja ik zal als ik dan niet de kerk in kan dan ga ik daar kijken. Pffftt wat een lijdensweg, 160 treden met een rugzak om. Het traject naar boven beeld ook de lijdensweg uit. In prachtige betegelde panelen zie je de voorstelling van de verschillende delen van deze weg. Mooi.

Verder op kan ik wel een kerkje in. Het is weer mooi. De zon speelt met de glas-in-loodramen en schildert mooi pastelkleurige vlekken op de grond. Een zacht muziekje maakt het nog wat mooier.

Maar ik moet verder want Peter wacht op me. Op een kruising van wegen staat een bankje daar moet ik op gaan zitten. Het staat er zo mooi. Daar eet ik mijn eenvoudige lunch. Broodje met zalmpaté en water. In de zon geweldig.

Nu echt even door stappen. De locatie waar Peter wacht appt en deelt hij via WhatsApp. Makkelijk. Ik loop er zo naar toe. Dan moeten we een breed water overstekken, de Lima, over een ijzeren brug die ontworpen is door Gustave Eiffel. Onderaan de brug vinden we een heerlijk terras. Even zitten, we zijn er bijna, nog 800 meter.

Over de kamer kan ik kort zijn een 6.
Vandaag was een mooie dag in het beging prachtig zicht op de oceaan vanaf de heuvels waar we lopen. Heerlijk weer, zon, prima temperatuur 24 graden, lekker windje. Kortom. Het gaat prima met ons. Het gaat Camino met ons.

Buen Camino
Caminotier Wim.

Geschreven door Caminotier-wim-weer-op-weg.reisverhalen