Het was een intense emotionele dag die moeilijk te beschrijven is omdat de emoties verwarrend en intens waren voor zowel Daniel en Muluken als voor Riet en Bart. Eerst haalden we de tante van Daniel op. We kunnen niet beschrijven wat het voor haar betekende dat zij Daniel terug zag. Het was een mix van blijheid, dankbaarheid en verdriet. Taal vormde geen barrière omdat de gevoelens alles oversteeg. Daarna gingen we naar de dochter van Sisay, hun peter en buurman. We kregen er injera (heel lekker), bier en een homemade drankje. Het was een gezellig onderonsje waarin blijheid en dankbaarheid weeral alles bepaalden. Na 3 uren gingen we eerst naar de kerk waar Muluken als kind ging. Het was een oase van rust en religie midden een overdrukke stad. Echt mooi en pakkend. Daniel kocht een mooi kruisje dat speciaal voor hem was omdat het afkomstig was van hun kerk. De trip ging naar haar hoogtepunt: bezoek aan hun eigen woning. Te midden van enthousiaste, blije en dankbare buren bezochten we de woning en grond van Daniel en Muluken. Je kan bijna niet geloven dat ze hier woonden. Het leek klein, eerder oud. Één kamer die in twee gedeeld was in een living en een slaapkamer, een paar kleine nevenruimten. Buiten een bananenplantage, een hof en een hok met kippen. Muluken kende het al. Daniel herkende de woning en kon zich indenken dat hij er woonde. Het was duidelijk dat als ze er bleven wonen ze zouden zijn als de jongemannen die we zagen. De wereld van Addis en de wereld van Lanklaar zijn werelden die sterk van elkaar verschillen in elk opzicht. Na het bezoek aan hun buurt brachten we de tante naar huis. Daar kregen we de schok. De tante leefde in een bijzonder kleine kamer met het minimum aan basisfaciliteiten. Echt ontnuchterend was dit zicht. Je tante leeft in een ruimte die de helft van onze badkamer is. Daniel is op zoek naar hoe hij zijn tante kan helpen. Met deze laatste ervaring gingen we naar ons hotel: overweldigd, moe en onder de indruk van wat we meemaakten.

Geschreven door Bisschops-ethiopie