19 juli
lekker rustig opstarten. Beetje regenachtig weer. Ik heb de foto's uitgezocht (we hebben er gelukkig niet zoveel gemaakt...) Hans is met de meiden in zee gaan zwemmen, want die is warmer dan het zwembad! Hoge golven, dus een leuke uitdaging!

Rond drie uur op stap met de jarige jet: Anna! Gezellig naar Ambon stad en bij het monument ter nagedachtenis van Martha Christina Tijahahu, de molukse Jeanne D'Arc, genoten van het uitzicht over Ambon stad en vervolgens gegeten bij restaurant Panorama, met nederlandse en molukse vrienden van Anna en Bart. Een gezellig gemêleerd gezelschap waarmee we van een heerlijke maaltijd hebben genoten.

20 juli
Maandag is een drukke verrassende dag geweest!
We zijn eerst gaan touren in ‘ons busje’ naar Waai, waar je grote alen kan aaien. Alen zwemmen daar tussen de dames die de was in de rivier doen, wat hier nog dagelijks werk is voor vele vrouwen. In de dorpen zijn huizen met een wasmachine zeldzaam.
Ook hier worden we weer geconfronteerd met de bergen afval die de mooie natuur hier aan te overwoekeren zijn. Besef van behoud van het eiland is er niet bij de mensen. Afval gooi je in zee, onder de boom of waar het je dan ook maar niet in de weg ligt. Er wordt geen vuil opgehaald, want er is ook geen vuilstortplaats. Voor een (zeer geduldige) idealistische afvalverwerker ligt er hier een schone taak. Het is zo zonde om te zien dat elk stukje natuur wordt overspoelt door afval.

Hierna naar de warmwaterbronnen van Tulehu, gelegen op een stuk Sitanala grond, altijd mooi om te weten. De bron is verrassend warm, daarom beperken wij ons maar tot het dompelen van de voeten. Geheel gekleed de bron in heeft sowieso niet onze voorkeur ;)

Onderweg nog gestopt bij een man die van palmbomen nog ouderwetse dakbedekking maakt, mooi om te zien!

Elk huis staat hier open, buren, vrienden lopen in en uit. Slippers worden uit gedaan voor de deur, kippen, koeien en honden lopen vrij rond. Iedereen weet van wie wat is. Neem ook niet per ongeluk de verkeerde kip mee, want ruzies kunnen hier nog wel eens heftig beslecht worden!
Onderweg zagen we daar een mooi voorbeeld van. Er rijden hier van die kleine busjes die de mensen overal ophalen en afzetten. Echter twee dorpen hier hebben dusdanige ruzie dat een busje uit het ene dorp bij het overschrijden van de grens van het andere dorp, direct van de weg wordt gereden… men neemt geen halve maatregelen hier!

We sluiten de toeristische attracties af bij de beroemde Roedjak kraampjes van Suli, waar je de lekkerste roedjak eet! Terwijl we daar zitten komt er iemand naar mij toe en vraagt of ik Jessica Sitanala ben, verbaasd knik ik ja... Het bleek neef Stanley te zijn die met een foto van mij van de familiereunie in Jakarta (leve de social media) door zijn vader op pad gestuurd was. Via ons hotel naar ons op zoek was gegaan en mij gelijk zag zitten bij de kraampjes! Geweldig dat dat hier kan.

Hij heeft ons naar een prachtig bijgehouden prieel met een Sitanala familiegraf gebracht, waar ook mijn opa en oma lagen, in de tuin van de Koko Sitanala, de oud Baparaja van Suli. In het huis aldaar woont nu een dochter/zoon van hem. zowat om de hoek bij ons hotel, heel bijzonder.

Plan niet te veel van te voren in Ambon, het kan altijd anders lopen en meestal duurt elke onverwachte leuke tussenstap ‘iets’ langer dan gedacht. Tijd is hier een rekbaar begrip, “go with the flow” is dan ook het beste hier.

Vanaf het graf zijn Bart, Stanley en ik op de scooter naar tante Daisy gegaan om mijn officiële inwijding in de ruma tua Sitanala te ‘regelen’. Een heel ritueel, dat via de oudste, naaste familieleden dient te worden georganiseerd. Na veel besprekingen is men er uit wie wat doet. Ik heb me van te voren niet beseft dat er nog zoveel werk bij zou komen en ben dan ook iedereen (en vooral Bart en Anna) heel dankbaar. Ook chapeau voor Denice, Celine en Hans, voor wie dit allemaal nieuw is, zij passen zich heel goed aan!

Ondertussen tikt de klok door en hebben we best honger… Neef Stanley weet wel een restaurant in Ambon stad en onderweg belt hij al door wat er geserveerd moet worden en arriveren we bij Imperal Restaurant, boven mogen we niet zitten want daar zit een of andere generaal met zijn hoogwaardigheidsbekleders en die hebben graag een verdieping voor zichzelf alleen.
Maar voor ons staat het eten beneden al klaar op tafel! Een geheel nieuwe ervaring hier in Ambon, zo snel is het ons nog niet gelukt. Er komt nog een familie binnen lopen, neef Jimmy, ook hij zal morgen aanwezig zijn. Ik ga nu maar slapen om deze dag een plekje te geven, zodat ik weer ruimte heb voor alle indrukken van morgen. Selamat Tidur!

Geschreven door Backtomyroots