Het is rond half 8 's avonds wanneer de lucht als een dikke, grijze deken de stad lijkt te bedekken. Dreigende, donkere wolken pakken zich samen boven Argostoli. Er klinkt onheilspellend gerommel. De plots invallende duisternis is opvallend. We maken er zelfs nog een foto van. Langzaam maar zeker beginnen de eerste druppels naar beneden te vallen. De wind steekt op. Het flitst aan de hemel. We denken: "Ach, het zal vast meevallen. Het waait zo wel over". Wanneer even later de glazen echter van de tafels af beginnen te waaien om op de grond stuk te kletteren, kiezen we toch maar eieren voor ons geld. We laten het terras voor wat het is en rennen het restaurant binnen. Dat blijkt geen onverstandige beslissing.

Kort daarna zijn we getuige van een enorme wolkbreuk. Medewerkers van het restaurant beginnen in paniek het hele terras leeg te halen terwijl de straten vollopen en het water steeds verder de stoepen op gutst. De afvoerputten zijn duidelijk niet bestand tegen de niet aflatende stortregen die zeker een half uur aanhoudt. Kelners en serveersters moeten moedeloos toezien hoe het water zich meters ver een weg het restaurant in baant. Wanneer de regen eindelijk iets minder lijkt te worden, besluiten we ons geluk te wagen. We waden een paar straten door richting de auto. We staan tot onze enkels, soms tot onze kuiten, in het water. Eenmaal droog in de bolide gaat Danny de uitdaging aan met het zwembad dat voor ons ligt en waaronder zich ergens de weg moet bevinden. Aangekomen bij onze studio, die veel hogerop de heuvels in ligt, blijkt zelfs daar het water gedeeltelijk naar binnen te zijn gestroomd. De zwerfhond die eerder op ons terras vertoefde, is verdwenen en heeft haar heil kennelijk elders gezocht.

We trekken andere kleren aan en stappen opnieuw de auto in. We rijden een paar rondjes om te kijken of we misschien dieren in nood zien. Zoals het jonge geitje dat vanmiddag opeens moederziel alleen op de weg rondliep. Of de losgebroken hond die we eergisteren vonden. Of de Shetlandpony die we een paar dagen daarvoor zonder enige beschutting aan de ketting bij een tankstation aantroffen. Maar, we zien niets. We rijden door richting ARK. Hoe zou het met de dieren daar gaan? De toegangshekken staan open. Bij gebrek aan elektriciteit is het pikkedonker. In het schijnsel van onze koplampen zien we een doorweekte Melissa en Marina. Ook het asiel blijkt niet te zijn gespaard en omgevormd tot een groot waterballet. De honden zijn doornat. Gelukkig is het Marina samen met één van de aanwezige medewerkers gelukt geulen te graven om het ergste water af te laten vloeien. Desondanks zal het asiel er bij het ochtendgloren ongetwijfeld uitzien als één grote modderpoel.

Vanavond maakt maar weer eens duidelijk hoe belangrijk degelijke schuilhuizen zijn voor de dieren in ARK. Dat staat als een paal boven water, om er maar even een mooie woordspeling in te koppen. En... daar gaan wij ons hard voor maken!

P.S.: Het lukte in het donker niet om goede foto's te maken. Deze foto's zijn genomen door Melissa na een eerdere situatie van ernstige regenval.

Geschreven door VrijwilligerswerkARK