Wil je broodje op je broodje.
In lunchroom, of misschien was het wel gewoon een broodjeszaak in Venlo zag ik op de menukaart een ‘broodje panini’. Is het overdreven om je daarover op te winden, ben je dan een snob? Iets in mij zei dat ik het van me af moest schrijven, als ik er tegen de serveerster maar mijn kop over hield.
Daar gaat-ie: we drinken allemaal wel eens een cappuccino of macchiato, sommigen een sgroppino of een aperitivo met daarbij een pecorino kaasje, dus een tongbreker kun je het enkelvoud ‘panino’ niet noemen. Dat wij voor het Italiaanse woord voor ‘broodjes’ dan nóg eens ‘broodje’ zetten, is een te betreuren Hollands gebruik dat ooit is begonnen met de introductie van ‘salsasaus’, het tomatenprutje.
Saus-saus, broodje-broodjes: laat deze ontwikkeling toch in vredesnaam stoppen voordat we allemaal glaasjes vini-wijn slurpen en knagen op blokjes formaggi-kaas. Als jullie het niet doen voor snobs als ik, doe het dan voor de Italianen, die op dit terrein erg gevoelig zijn en al compleet door het lint gaan als je spaghetti snijdt of na het diner een cappuccino bestelt.

Trattoria
Een grenen houten lambrisering afgewerkt met een smalle deklat, waarop kleine snuisterijen een plekje hebben gevonden: de toren van Pizza, het Romeinse Colosseum en een plastic gondeltje zonder knipperlichtje.
Op de ruw gestucte wanden is een vierkant glad gestreken, hierop is een raam geschilderd met geopende luiken, je kijkt naar een groen landschap met een rij statige cipressen die langs een laan naar een een geelwitte villa leiden. Verder op de wand hangen in zilverkleurige lijstjes wat vergeelde zwart-wit foto’s van wielrenners, waarop ik de legendarische Fausto Coppi - bijnaam l’Airone (de Reiger) en Gino Bartali il Pio (de Vrome) herken. Twee rivalen die furore maakten in de jaren vijftig.
Boven de afhaalbalie een doorgezakte rieten luifel tot aan de muur waarin een opening je zicht geeft op een steenoven.
Alle ingrediënten aanwezig voor een authentiek en op traditionele wijze bereide maaltijd. Een bevlekte menukaart, gelukkig niet in meerdere talen (bijna net zo erg als kleurenfoto’s van de gerechten in een lichtbak naast de ingang). Een druipkaars in Chiantifles op het rood-wit geblokte tafelkleedje maakt het nog hoopgevender. En dan een ego strelend ‘bella ciao’ ipv een begroeting in Turks of Egyptisch.
Zelfs in Italië zou het lastig zijn een trattoria te vinden, die meer op een Italiaanse trattoria lijkt dan deze trattoria. Dat wordt smullen.