Het venijn zit in de staart. Zo kan ik de dag van vandaag omschrijven. Na 32 dagen fietsen volgden de laatste zware hellingen en dit op slechts een 100-tal kilometer verwijderd van onze aankomst in Compostela.
We vertrokken vroeg om 7h30 om de beklimming van de eerste aangekondigde helling, de Cebreiro in de koelte van de ochtend kunnen aan te vatten. En al gauw meldde mijn GPS 17 kilometer stijgen aan in geel, groen, rood en donkerrood. Dat was even schrikken. Een kanjer was het met een te overbruggen hoogteverschil van ruim 800 meter. Dat zou zware arbeid worden. Fietsers en voetgangers moesten na 2 kilometer een omleiding volgen. De afstand werd dan wel met een 2-tal kilometer ingekort maar het te overbruggen hoogteverschil bleef uiteraard ongewijzigd en het stijgingspercentage nam natuurlijk toe. Met enkele bijgevoegde foto’s tracht ik aan tonen hoe steil de wegen er waren. Op het einde van de rit hadden we 63 kilometers gefietst en 1167 hoogtemeters overschreden.
Allé lof voor Dirk en Tisch die op pure mankracht naar boven pedaleerden. Noeste arbeid was dat voor hun. Ikzelf had gelukkig een hand hulp van mijn electrische boschvriend maar desondanks koste deze berg ook mij de nodige zweetdruppels.
Verschrikkelijk veel bewondering had ik ook voor een Spaanse mijnheer die ik ongeveer 4 kilometer van de top voorbij reed. Vergezeld van zijn hondje trok hij 2 geladen en aan elkaar gekoppelde karretjes beetje bij beetje naar boven, soms voorwaarts en soms achterwaarts. Een immense inspanning moet dat geweest zijn. Het zweet droop als beekjes van zijn aangezicht af.
Tijdens een korte pauze om een beeld te maken van de prachtige vergezichten werd ik aangevallen door tientallen vervelende vliegen in mijn gezicht. Ze bleven maar komen. Grrrr. Verder fietsen was de enige manier om ervan verlost te worden.
Maar uiteindelijk wint de volhouder. Eens boven volgde de beloning. Een koffie met iets lekkers daarbij was meer dan welkom. Ondertussen werd mijn fietsbatterij wat bijgeladen want na na 20 kilometer was deze reeds ruim voor de helft opgesoupeerd.
Rond het middaguur werd het bloedheet buiten. Wat een geluk dat wij toen de zwaarste beproeving reeds hadden doorstaan.
Na de beklimmingen volgden ook weer afdalingen, weer eentje van 15 kilometer aan 7% naar beneden suizen. Dat zijn leuke dingen voor een fietser.
En zo belandden wij rond 15 h. in Sarria waar we voor de nacht onderdak vonden in Auberge Alma do Camino.
Het is nu weeral 10 h. De lichten worden gedoofd om te melden dat het tijd wordt om
Mij naar de slaapvertrekken te begeven.
Morgen volgt een nieuw verhaal.
Welterusten 😴😴😴

Geschreven door Theo.fietst.naar.Santiago.de.Compostela