De laatste nacht v d zomervakantie nog nooit zo goed geslapen. Dat zal ik me wel gaan herinneren in de laatste nacht vd herfstvakantie, maar dan lig ik niet op n dun koud matje. Kennelijk zijn ook de Franse boulangers terug v vakantie, want voor t eerst lukt het weer om vers brood in te slaan om 7h. Na het verlaten van het stadje Chablis: eindeloze wijngaarden. Zelfs de zon licht even op in de wolken, maar verder lijkt t weer een bewolkte, droge prima wandeldag te worden met licht briesje.

Mijn gedachten zijn maar ten dele bij le chemin. En voor een groot deel op school. Ik voel me verbonden met de collegas en ben dankbaar voor een tip om regelmatig diep in en uit te ademen als ik even stilsta. Zoals ik bij t rekken en strekken ook altijd even denk aan de franse collega met burnout in Reims. En bij t voorkomen van te snel afkoelen op de eindbestemming aan een andere collega met goed advies.

Maar niet alle gedachten doen t goede met me. Gisteren kreeg ik n glaasje Chablis van mn buren op de camping (de enigen met n soort tent tussen alle campers caravans en schotelantennes). Hij was directeur v/e kleine mavo geweest die zelf al zijn leerlingen kende en met de vut was gegaan toen er gefuseerd moest worden tot een groot geheel. Terwijl we hierover praten hoor ik mezelf weer losgaan. Hoe het onderwijs in Nl georganiseerd en gefinancierd wordt kan ik niet beinvloeden, maar mn frustratie loslaten ook niet. Ik voel me weer "O. Den Besten, oud-leraar Duits" worden, dat Koot en Bie typetje dat Schiller citerend de struiken afranselt. Ik heb nog n lange weg te gaan.
Maar het Franciscaanse TAUembleem op mn rugzak dat losliet heb ik wel zelf vastgenaaid. Duurde eindeloos en ziet er niet uit, maar wel : zelf. De mw vd tent naast me bood (achteraf) aan het voor me te hebben willen doen. 2 weken geleden had ik dat schaapachtig aangenomen, nu stel ik tevreden vast dat ik dit "kan". Ik kan trouwens best veel, ook met
kabeltjes, afstandsbedieningen en beamerinstellingen, zelfs met geluid in TEAMs. Maar het was wel erg fijn dat er geen 30 steeds onrustiger wordende leerlingen meekeken toen ik de draad maar niet in het oog vd naald kreeg en dat je niet de kostbare lesminuten voorbij voelt tikken.
Ik laat mn associaties bij school nu achter me. Adem diep in en uit. En trek verder, richting Accolay.

Geschreven door Michaelsvoettocht