Fiji! Aangekomen op Nadi, ga ik kennismaken met een potentiële boot crew, mee varen op de route Fiji-Vanuatu-Nieuw Zeeland. De eerste indruk van de kapitein (Nederlandse gepensioneerde huisarts) en Taiwanese dame (crew) is goed. We hebben een gezellige avond en heerlijk eten in een Indiaas restaurant. Ik ga mee aan boord. De volgende dag ontmoet ik de rest van de multiculturele dames crew (Spanje, Frans Polenesie, Nieuw Zeeland) en inspecteer de boot, vele veiligheidsmiddelen zijn aanwezig (kapitein houdt van alles in tweevoud). Mijn gevoel zegt oké, ik wil ook wel heel graag zeilen in de Pacific en dit lijkt een mooie kans. Ik veeg mijn Fiji eilandhoppen, surf/yoga duik plannen van de kaart en vertrek de volgende ochtend per zeilboot terug naar Vanuatu!

Voor het eerst meemaken hoe het voelt om flink zeeziek te zijn, zeilen in de nacht, flinke deining op de oceaan, 3 dagen dobberen in eindeloos blauw water (ik zie ons van boven als een badeendje, eenzaam in een grote bak water). Genieten van de zon overdag en sterrenhemel in de nacht. Het is gezellig met de dames en bijzonder om met 6 culturen op 1 boot te zijn.
De kapitein probeert ons 3 nieuwelingen wat te leren; verschillende knopen leggen, navigeren, de stand van de zon en maan ten opzichte van verschillende plekken op aarde. Midden in de nacht, half slaperig en misselijk, ingewikkelde theorieën en rekensommen, mijn brein weet dat niet te verwerken hoor. Dit blijft zich herhalen, de kapitein lijkt het leuk te vinden ons te bestoken met ingewikkeldheden tijdens de nachtwacht. We varen constant 1 koers, vrij gunstig met de wind en na 4 dagen bereiken we Vanuatu. Terug in Port Vila! Leuk om weer een drankje te doen met mijn oude bekenden. Na de stop in Vila vertrekken we met heel, heel veel voedsel (het tweevoudige van wat we op kunnen eten binnen de houdbaarheid / swimming time for food) én nog een Franse dame erbij aan boord richting het volgende eiland.
Voor anker bij Malekula. Lauw helderblauw water, snorkelen tussen het koraal met kleurige vissen. Snachts slaap ik buiten, dat probeer ik zo vaak mogelijk te doen. Vlak na zonsopgang spring ik over boord, een mooi moment om de onderwaterwereld tot leven zien te komen. Schildpadden, een grote stingray een haaitje, dit is weer fantastisch.
Vanaf het eiland komt er een kano aangevaren, papa met twee kindjes, om kennis te maken. De volgende dag zijn we uitgenodigd voor dinner, het is super leuk om met de locals in contact te zijn. Een rondleiding door hun village; bamboe/palm hutten, massa's kokosnoot bomen, wat kippen en een vrolijke familie! Er wordt muziek gemaakt, traditioneel eten (rijst, breadfruit met banaan/vis, groene groente), waar iedereen in een grote kring omheen op de grond om heen zit te smikkelen. 'can I have the cat please' (ik heb een schattige kitten ontdekt die gewillig op schoot komt). Handjeklap met de kids, swingende eilandmuziek wordt aangezet en de oudste man (Papi) start met dansen, al gauw staan we met vele te swingen, het is zo bijzonder om dit mee te maken.
Ik bedenk me dat ik ergens op een eilandje, in deze hele grote wereld bij z'n kleine familie ben, een vluchtige passant in het leven daar.
In de volgende twee weken hebben we tijd om meer eilanden te bezoeken. Gaan we op ontdekkingstocht in een verlaten (geevacueerd) dorpje op een eiland met vulkaan, een beetje spookachtig bijzondere ervaring. Vers fruit en avocado geplukt voor aan boord, er is immers niemand meer om het op te eten. Zwemmen in baaien waar we ankeren. Met het bijbootje op verkenning tussen de mangrove, afgezien van de lawaaierige motor waan ik me in opname voor een natuurdocumentaire. Smiddags ga ik met Nicola peddelend door de volgende set, het is zo mooi en uniek nu we ook de kalmte en geluiden ervaren. Het leven aan boord is over het algemeen lui, als een kat, eten en slapen.
Het voelt zo goed om af en toe aan land te zijn en als een vis door het water te gaan.
We komen weer terug in Port Vila, op tijd voor de hurricane die zich heeft ontwikkeld en blijven een paar dagen wachten tot het weer goed genoeg is om naar Nieuw Caledonie te varen.
Met de hele crew toeren we een dagje om het eiland. Helaas is het regenachtig en zit er niet veel meer in de dag dan uitzicht vanuit het busje en lunch in een resort. Daar is de volgende dag een colorfest met live-muziek, ik krijg iedereen enthousiast om te gaan.
Het leuke van steeds terug keren naar Port Vila is ook weer mijn vrienden/bekenden zien.
Het leven aan boord voor anker/marina begin ik een beetje zat te raken. We moeten vooral heel veel schoonmaken, elke dag opnieuw want er is iemand panisch voor beestjes/kakkerlak die is gespot, dagen geleden en al grondig is bejaagd en tegen gestreden met alle middelen. Verder veel boodschappen halen en eten. Het blijvende commentaar op mijn vegetarische dieet gaat nu 1 oor in en weer uit. Slapen op de bank is ook niet mijn favoriet met de muffe geur als de ventilator van de koelkast onder mij aan gaat. Ja, de hele trip is een toffe ervaring, maar hé, ik ben/blijf soms ook goed in klagen. Mijn mindfull mind is een beetje van slag sinds de wobbelige dagen op zee.
Ik word uitgenodigd voor eten bij vrienden, een heerlijke pompoensalade eten (zonder commentaar) en val in slaap in een zacht bedje, alsof ik in de wolken lig. Dat geeft wat nieuwe positive energie!
We beleven met de crew een super leuke avond in een cafeetje met live muziek. Gemma (de Spaanse) regelt dat ze een liedje mee mag spelen met de band, het eindigd in heel veel liedjes en enthousiaste kreten 'Barceloooonaaa'! van de andere yachties die te vinden zijn op het terras. Een van de bandleden krijgt zeker de helft van het publiek aan het dansen, fantastisch!
De volgende dag is het weer tijd voor klusjes, bergen was, boodschappen en poetswerk.. ineens is er weinig animo voor het colorfest en ik besluit samen met Nicola mijn bondgenootje uit Nieuw Zeeland wel naar het festival te gaan. We hebben een gezellige avond met vrienden, gekleurd verfpoeder overal, dansen op muziek van locale en NZse swingende bands, ontspannende kava. Helaas moeten we eind van de avond weer terug, mijn Port Vila maatjes blijven daar kamperen aan het strand. We krijgen een lift terug in de laadbak van een auto, dejavu naar Thailand, en toeren zo nog een uurtje in het donker over het eiland. Die nacht slaap ik voor het eerst heerlijk op mijn bank, Nicola verteld de volgende ochtend ook voor het eerst een goede slaap gehad te hebben. De kava heeft uitstekend gewerkt. Mijn middagdutje gaat ook nog goed maar daarna is de ontspannen werking wel verdwenen. Helaas vertrokken we om 6 uur in de ochtend, anders had ik nog wat liter van dat ontspannende modderwater ingeslagen!
Op naar Nieuw Caledonie, de eerste paar uur een kalme zee. Daarna wind, veel wind, veel deining, de boot rolt en klotst alle kanten uit. Voor heel, heel veel uren. Ik heb het nog niet mee gemaakt dat er doot iedereen zo veel werd gelegen, zo weinig werd gegeten en gerookt als vandaag. Allemaal lijken we er last van te hebben. De boot maakt ook een beetje water en elke 2 uur moet er iemand de bilge leeg sponzen. Tijdens mijn wacht zit ik binnen in de boot op de knietjes onder toeziend oog te sponzen. 10 minuten later buiten eindelijk frisse lucht, de boot rolt door de hoge golven, een goed moment om de maag te legen. Ik probeer nog over boord te kotsen maar de zee is wild en ik creër een vomit corner in het gangboord. Uren later hebben we een cozy corner (de zijde uit de wind, de warmste plek aan boord tijdens de nacht) en de vomit corner. Beide worden goed gebruikt! Blij als mijn uren er op zitten en kan gaan liggen!
Om 5 uur is het tijd voor de volgende wacht, de oceaan is kalmer, het duurt niet lang voordat de zon opkomt en Nieuw Caledonie is in zicht. We ankeren in een rustige baai om bij te komen, tijd voor een verfrissende douche en de sporen van de wilde dagen uit te wissen.
De eilanden, turquoise riffen, glooiende groene bergen, dit is prachtig. Nieuw Caledonie is een Franse kolonie, tijd om mijn taalgeheugen op te frissen en dinner met kaas en stokbrood. De volgende dag moeten we naar maar liefst 3 verschillende kantoren om in en uit te klaren. Ik heb mijn paspoort terug nog een paar uur klussen aan boord en dan ben ik weer vrij om te gaan en staan waar ik wil!
Samen met Nicola stap ik af, zwaaien de crew uit en we kunnen terug kijken op een tof zeil avontuur! In Noumea (de hoofdstad) slenteren we uren rond, wat een genot om bewegingsvrijheid te hebben. De volgende dag gaan we hiken, het duurt een tijd voordat we met alle locale busses de juiste plek bereiken. Het reisavontuur begint weer. De wandeling is prachtig door de bergen, helaas omringd door de wolken als we de top bereiken. Met afdalen zien we alsnog de prachtige baai, rif en eilanden. Uitgeput langs de weg krijgen we een lift aangeboden van een lieve Franse dame en haar zoontje. Sightseeing terug naar ons hostel. Het is zo mooi, de weg langs het water, super veel sportieve mensen, een spectaculaire zonsondergang. We eten een crêpe, een drankje met live muziek, goede sfeer. Ik snap wel dat er veel Fransen zijn die graag verkassen naar Nieuw Caledonië!
De laatste dag fietsen we langs deze mooie kustweg voor ons bezoek aan het cultureel centrum, verdwalen we nog een keer maar krijgen daar een schitterende zonsondergang voor terug. Jammer dat de tijd voorbij vliegt, dit land krijgt een prominente plek op de herhaal verlanglijst!

Voor mij zit mijn Pacific avontuur er op.
Ik vlieg terug naar Melbourne en sinds 10 oktober reis ik met mijn lieve vriendinnetje Roos uit Zwolle voor 3 weken op Bali:)!

Geschreven door Lieneke.gaat.weg