Ik kijk omhoog, lichte witte wolkjes tegen de donkere hemel, de halve maan op z'n kop (van boven naar onder ipv links naar rechts), links van mij sterren en onder mij een lichte deining van de zeilboot. Om me heen hoor ik zachtjes keuvelen in verschillende accenten Engels en Frans. De wind is aangenaam zacht, een vriendelijke warme aai langs mijn lichaam en wapperende haren. Dit is een prachtige plek om een verhaal te schrijven.

Zoals in mijn vorige verhaal aangekomen in Vanuatu en op avontuur met mijn reisgenootje Francesca. We verblijven een aantal dagen in Luganville op het eiland Espirito Santo, het grootste eiland van Vanuatu. Ik moet de eerste dag bijkomen en erg wennen aan mijn nieuwe omgeving, cultuur, temperatuur / luchtvochtigheid. Weg uit het veilige bekende Australië en gaan aarden in een land waarvan ik niet eens wist dat het bestond tot een paar maanden geleden. Ik was flink onder de indruk. Gelukkig was Francesca tot in de puntjes voorbereid en hebben we een reis en activiteiten schema voor de komende 10 dagen. Voor mij reuze fijn om op mee te kunnen liften. De eigenaar van onze Airbnb neemt ons mee naar het beroemde 'champagne beach' (als ik het met goed herinner heet het zo omdat de officieren van het Amerikaanse leger hier op zondag champagne dronken (wo II) en relaxten aan het water). Twee 'blue holes' een natuurlijke water bron met kraakhelder blauw water. Slingerend aan een touw plonzen we er in, drijvend op mijn rug door dit natuur paradijsje, groene bomen, natuurgeluiden, vissen. Wat een mooi eiland! De rit is een leuke manier om een indruk te krijgen van het leven op dit eiland. Mega grote bomen, kleine villages, kerkjes, scholen, kraampjes langs de weg. Mensen lopen op blote voeten of slippers, oude kleren, kleurige jurken, donkere huid, vrolijke Hello's!! Auto's, laadbakken en busjes vol met mensen en goederen. Hutjes van bamboe en palmbladeren, betonnen huisjes, kippen en honden die rond scharrelen.
Even een informatief uitstapje; Veel mensen leven van hun land en zijn zelfvoorzienend. Er leven families bij elkaar in kleine 'vilages' en sommige hebben nog een chief/stamhoofd. Vrouwen krijgen jong kinderen, werken veelal op het land/thuis, er is veel verschil tussen rijk/arm te zien in Vanuatu. Met name in de iets grotere plaatsen als Luganville en Port Vila. Port Vila heeft veel expats welke vermogend zijn. Zo zie je weinig locals in horeca, veel locals op de markt. Leven mensen in hutjes zonder elektriciteit vlak naast betonnen huizen voorzien van allerlei luxe. Religie is belangrijk. De mensen zijn over het algemeen heel vrolijk en altijd in voor een praatje en nieuwsgierig wat je van Vanuatu vindt!

Terug bij de Airbnb krijgen we islandfood (gekookte taro, cassave, banaan, rijst) en drinken we een traditionele island drank; kava. Kava smaakt naar modderwater maar wordt voornamelijk gedronken om het effect. Een sterk extract van de kava wortel welke een licht narcotisch werking. Je lippen, mond gaan een beetje tintelen en je wordt er ontspannen van. Ik was nog zo moe dat ik er niet veel van heb gemerkt.
De volgende dag, mijn highlight. We gaan naar een van de beste wrakduikspots ter wereld! De president SS Coolidge, een Amerikaanse cruiseliner. We dalen af langs de buitenzijde en dan langzaam het wrak in, door de gangboorden en naar verschillende kamers. Wat een belevenis, er is zo veel te zien wat nog intact is. Ik vind het enorm indrukwekkend, een beetje spannend en overweldigend om in het wrak te zijn. Door alle impressies vergeet ik rustig te ademen, aandachtspuntje voor de middagduik. De tweede duik is nog beter, we gaan door het wrak zien toiletpotten op de kop, medicijn afdeling, een kappersstoel, badkamers, spiegel, munitie en tanks, en de Lady op 42m diepte! Een prachtige plaat in het gedeelte wat ooit de grote hal was van deze fancy schuit. Dit was de beste duik in m'n leven!
Het avontuur houdt niet op. De volgende dag gaan we hiken, klimmen, klouteren, op door in tussen langs rotsen en grotten, zwemmen. De natuur is een beauty! We zijn samen met een leuk Australisch stel welke we in onze b&b hebben ontmoet. En nog 14 anderen.. een beetje grote groep en we maken ons zorgen over het koppel op leeftijd welke als een fossiel door de natuur beweegt en ook wankele stijlen ladders moet afdalen, 25 min door een donkere grot waden vol vleermuizenstront.. rotsen beklimmen en tot slot een 30 min zwemmen door prachtige stromen tussen de veelvormige rotsen begroeid met planten.
Dit moeten sportieve helden zijn geweest in hun jeugd dat ze dit aandurven. Tot op de dag van vandaag weten we nog steeds niet of ze voor sunset uit het water zijn gekropen.
Vermoeid, voldaan, een toffe dag! We eten samen in de b&b en leren Marco en Marisa beter kennen, inspirerende mensen. Als ik in Port Vila ben mag ik komen logeren bij Marisa, die daar voor drie maanden woont. Wat een fijn aanbod en ik voel een rust over me neerdalen. Als Francesca terug naar Schotland vliegt ben ik niet 'alleen', ik heb een toffe inspirerende persoon om bij te verblijven en tijd mee te delen. Mooi voorbeeld voor mij weer hoe dingen samen kunnen komen, ik geloof steeds meer in een werking van het universum en de wet van aantrekkingskracht.
Na de prachtige en volle dagen op Santo vertrekken we naar Tanna, een kleiner eiland. Vulkanisch, met de meest toegankelijke vulkaankrater ter wereld claimen ze. Na een 1 uur durende rit komen we terecht op de ashplain dat is bijzonder, een hoop zwart zand, stof, woestijnachtig, dramatisch, een perfecte film/foto set. Ons verblijf is deze keer een boomhut. In de categorie 'bijzondere overnachtingsplekken' kan ik deze aftikken en aanbevelen! Alles is primitief maar een toffe ervaring. We spotten 2 grote spinnen (formaat van mijn hand) en mijn zin om te slapen deze nacht neemt wat af. Gelukkig is er een klamboe. Aan het eind van de middag gaan we naar de vulkaan. Met auto's omhoog en 10 minuten wandelen tot de kraterrand. Een heel andere beleving dan mijn vorige vulkaan avontuur met Josje, 3 dagen ploegen, zweten, genieten en afzien op de Rinjani op Lombok. Dit is spectaculair, het uitzicht en zodra de zon ondergaat zie je de rode damp van de gloeiende lava. Zachtjes hoor je de vulkaan pruttelen en stijgt er een hoop stof en wat lavastukjes omhoog. We proberen het vast te leggen op foto, wat een toffe beleving dit natuurspectakel van dichtbij. Terug in de boomhut kun je de vulkaan nog zachtjes horen en de damp zien opstijgen. Tijd om in mijn bed te kruipen, de klamboe volledig om me heen gepakt als bescherming tegen de spinnen. In de nacht een andere surprise, ik ben vergeten de crackers uit mijn tas te halen en een rat ziet zijn kans schoon zijn buikje te vullen. Ik voelde ook een 'plof' op mijn bed, niet wetende of de rat een zachte landing maakte vanaf het dak of de schattige kat mij gezelschap kwam houden. Smorgens maak ik kennis met de familie bij wie we logeren. Ze spreken aardig goed Engels en we wisselen wat levensverhalen uit, speel volleybal met het dochtertje en tekenen we met een spijker in de aarde. Het leven is simpel hier. Smiddags ga ik naar een 'kanibaal' village, ervaren van tradities en gebruiken in het verleden en heden. Al met al weer een indrukwekkende dag en snachts vergeet ik bijna de spinnen en stel ik mij voor dat de kat mij beschermd. De volgende dag vliegen we naar Efate, waar we 4 nachten in een bungalow aan het water verblijven. We nemen wat meer tijd om te relaxen en bij te komen van de afgelopen dagen. Een uitstapje naar Pelé island, suppen en luieren op het strand. Heerlijk! De laatste dag gaan we naar Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu. Francesca heeft daar in het begin van haar reis leuke Australische 'babydocs' (laatste jaars geneeskunde studenten) ontmoet en we gaan met hen eten en op stap. Een geslaagde avond/nacht en de volgende ochtend drinken we kokosnoten op de pier en maken plannen om te gaan snorkelen. Francesca vliegt helaas smiddags terug naar Schotland. Het was een leuke en fijne tijd samen op avontuur in Vanuatu, jammer om haar uit te moeten zwaaien! Ik ben blij de 'babydocs' en hun vrienden te hebben ontmoet. De hele week trek ik veel met ze op, ontdekken het eiland, snorkelen, uitgaan. Ik verblijf bij Marisa, het is fijn om haar weer te zien. We hebben een leuke huisgenoot aan elkaar en gaan samen regelmatig naar yoga. Na deze week zwaai ik de 'babydocs' ook uit, helaas. Ik voel me een beetje rusteloos en alleen. Wat ga ik de komende 1,5 week nog doen? Uiteindelijk vult de tijd zich snel. Ik ga 3 keer tennissen met verschillende locals. Via een organisatie (Wan Smolbag) die mooie projecten doen op het gebied van gezondheid, sociale, culturele en sportieve inslag kom ik in contact met de zeilclub. Ik leer 'Pat' kennen een Australische zeilcoach, hij traint een aantal locale jongeren om instructeur/crew te worden en zo betaald werk te kunnen vinden. Het is een prachtig project en ik leer 'de jongens' een beetje kennen. Gemotiveerd als ze zijn word ik mee genomen uit zeilen in een klein bootje en volgen er nog 3 dagen met zeillessen en plezier. Zeer dankbaar dat ik een kijkje heb kunnen nemen in dit stimuleringsproject, leuke mensen hebt ontmoet en ook nog zeilles heb gekregen. In oktober is de Australische Pat terug in Melbourne en ben ik uitgenodigd om mee te gaan zeilen. Mijn laatste dagen in Port Vila vliegen voorbij. Met Marisa ga ik nog naar een lokaal toneelstuk van ' Wan Smal bag' ook een leuke ervaring. Weinig versta ik van de lokale taal 'Bislama' maar de acteurs doen hun werk, en de nonverbale communicatie is voldoende om wat te snappen en te lachen!
Nog een laatste dag met een uitje naar een waterval, zwemmen in de regen. Eten met Marisa en een afscheiddrankje met wat 'nieuwe vrienden' van de afgelopen 2,5 weken. Dan is het woensdagmiddag tijd voor mij om Port Vila te verlaten en op naar Fiji!
Ik kan terug kijken op een tof avontuur met vele leuke en inspirerende mensen in een voor mij nieuwe cultuur! Ook het vertrouwen dat er elke keer wat moois en unieks op mijn pad komt én daarin blijven geloven groeit sterk.

Hoe idyllische mijn verhaal begint.. ik schrijf de laatste zinnen met uitzicht op grote grijze wolken die opdoemen achter het groene eiland, de regen tikt zachtjes boven mijn hoofd, mijn blote voetjes denken aan wollen sokken.

Geschreven door Lieneke.gaat.weg