Australië 21 februari vertrek naar Kuala Lumpur – 23 februari aankomst in Melbourne

Daar ga je dan, alleen het vliegtuig in voor de komende 22 uur.. Terugdenkend aan de laatste fijne dagen in Nederland en dan Ho stop, je gaat de toekomt in! Letterlijk 10 uur in de tijd vooruit, ik wil ook mijn gedachten vooruit zetten en niet blijven hangen in Nederland. Fijn om tussentijds uit het vliegtuig te kunnen in Kuala Lumpur Ik heb lekker rondgewandeld door de mini jungle en het vliegveld, mijn dagelijkse 10000 stappen volgens fitbit.

In Melbourne de controle door, lange rijen wachtende voor u, en dan eindelijk ga ik door ‘ de deur’. Ik kijk rond en zie ‘Lieneke’ op het bordje staan, mijn ogen dwalen over het papier en ze ontmoeten mijn familieleden in het verre Australië. Een vriendelijke en warme glimlach van een zongebruinde vrouw met kort grijzend haar, dat moet Helen zijn. Dan een paar grote lichtblauwe ogen en een vriendelijke blik, lange grijze haren en een kalend voorhoofd, dat is Jos, een grote glimlach verwelkomt mij. En Simon; hun zoon, ik heb hem 5/6 jaar geleden ontmoet in Nederland, hij staat daar stralend en vol energie. Wat een warm welkom op het vliegveld! En ook leuk de ervaring ‘aankomen na een lange reis in een vreemd land en je welkom voelen door het bordje waar je naam op staat, vastgehouden door mensen die je (nog) niet kent'.

Jos is het broertje van mijn ‘ oma Truus’ en ‘ tante Riet’, familie kenmerken als de mooie blauwe ogen, een bekende neus en lichte vlek op de wang/jukbeen vallen mij op. Het is een heel bijzonder moment voor mij om hen te ontmoeten en gelijkenissen te treffen met de voor mij bekende gezichten in Nederland.
Jos vraagt mij ‘are you the daredevil of the family?’ ik denk even na en knik dan bevestigend, ik denk het, en krijg een dikke knuffel van de andere Daredevil.

We rijden naar hun huis, ze wonen in een buitenwijk van Melbourne, ‘ Niddrie’ (in mijn herinnering is Nidrie een plaatsje in Griekenland waar vanuit ik 2 prachtige zeilvakanties ben gestart). Ik kijk mijn ogen uit tijdens de rit, als we aankomen zie ik een grote tuin, bomen, planten, bloemen, slingerpaadje naar beneden en dan hun huis. Nog een familietrekje wordt zichtbaar, de voorliefde om je te omringen met een grote diversiteit aan groen, planten en bloemen. Ik heb een eigen fijne slaapkamer, gooi mijn spullen op bed en in de keuken starten we met een heerlijk ontbijt en koffie.
Voor mij de eerste uitdaging, het deel van mijn brein waar ‘Engels’ is opgeslagen aanspreken en openstellen voor alle rondvliegende woorden en nieuwe informatie. En het naar bovenhalen van mijn woordenschat en grammatica, welke een lange winterslaap hebben gehouden en af en toe gevoed met een Engelse film of boek.

Ik geniet van onze kennismaking en voel me erg welkom. Jos en Helen zijn super lief en geven mij het gevoel dat alles goed is. Simon is zo vriendelijk, vrolijk en hij weet veel te vertellen over zijn reis in Nederland en vraagt hoe het met mijn familie is. Grappig om je te realiseren dat er iemand aan de andere kant van de wereld ook kennis heeft gemaakt met mijn ouders, broertje, zus, mijn neefjes die hem vrolijk ‘Simoneeeeee’ noemden. Een ode aan mijn vader Marc, hij heeft Simon meegenomen voor een dagje zeilen op onze boot. Het compliment ‘je hebt gevoel voor de wind’ deed het hem. Simon is direct nadat hij terug was gekomen in Melbourne lid geworden van een zeilclub, diverse cursussen gevolgd en is nu een zeilfanaat met een schat aan kennis en ervaring en zeer actief lid van de club. Zijn ouders zijn blij dat hij in Nederland het water op is gegaan, ze zien hem ontzettend genieten van alles wat met zeilen te maken heeft in Melbourne/Williamstown.

Er is zo veel te vertellen over mijn beleving en ervaring dat ik niet goed weet wat ik wel of niet wil opschrijven. De perfectionist in mij wil er een mooi verhaal van maken, vlot geschreven, niet te veel details en toch volledig. Ik weet nu al dat het niet gaat lukken. Het zal een mix worden van een daadwerkelijke beleving, hersenspinsels, observaties, gemixt met locaties en als toetje wat foto’s.

Ik ben aan het bedenken hoe ik verder wil gaan. Mijn huidige schrijftafel heeft uitzicht op een wijds water (Strait Bass, between Tasmania and Melbourne), schittering van de zon op het water en in de verte vele grijze wolken. Ik zit op de ferry, onderweg van Tasmanië terug naar Melbourne. Naast mij een bakje spicy humus met rijstwafels, de snack die in vele variaties te vinden is.
Even uitstapje naar het eten in Australië. Als vegetariër is het prima toeven hier. Melbourne is een melting pot, veel verschillende culturen dus plenty keuze in wat te eten. Het bewust en gezond eten lijkt hier meer geïntegreerd dan in Nederland. De supermarkten zijn westers, geen probleem om lekker, gezond eten te vinden. De diep ingesleten regel ‘een bak groenten en 2x fruit’ blijf ik frequent opvolgen, hier en daar met een inhaalslag of overmaat maar ik denk dat ik aardig gezond eet. Melbourne wakkert een coffeeverslaving aan. Overal kun je takeaway coffee halen en de smaak is voornamelijk pretty good! Een ‘just normal black coffee’ bestaat niet. Er zijn meestal tig variaties te vinden, vooral de melkvariates zijn populair en sojamelk is vrijwel overal verkrijgbaar, fijn voor mij. Geen automaat slootwater koffie maar ware barista’s met koffiepistolen. Koffie drinken is een cultuur hier. Voor de daredevils in Nederland, google ‘ Golden Latte/Tumaric latte en maak het, of wellicht is het al verkrijgbaar, jammie!

Terug naar mijn eerste dagen/weken in Melbourne.
Ik voel mij helemaal thuis bij Jos en Helen, een fijn begin van een toch wat spannende onderneming. Ze nemen mij mee voor wandelingen in de omgeving, vertellen veel over dagelijkse leven en de fotoboeken laten prachtige tripjes in Australië zien. Met Jos heb ik het over familie in Nederland en zijn leven daar tot hij naar Australië vertrok op 24 jarige leeftijd. We struinen door de straten van Zwolle via Google Earth. Hij kan prachtig vertellen over zijn herinneringen en belevenissen. Zo komen er verhalen samen van mijn herinneringen aan oma Truus, verhalen die ik nog weet van haar, van mijn tante Riet en van mijn vader. Ook leer ik een andere kant van mijn opa Herman kennen, onverwacht ook ‘een clown’ naast de vrij rustige zorgzame man in mijn herinnering.
Jos maakt sculpturen waar hele verhalen in schuilen, we wandelen door de schuur en ik wordt meegenomen in de verbeelding van de gedachten en gebeurtenissen. Bijzonder om te horen en te zien. Creativiteit/muzikaliteit/artistiek zit blijkbaar ook in de familie, na de generatie van mijn vader zijn deze genen wellicht ‘on hold’ gezet.
In het weekend ga ik met Simon mee naar de zeilclub en natuur, leuk om op deze manier me te kunnen mengen in het dagelijks leven

Verder slaap ik veel bij, de lange vlucht en volle werkweken voor vertrek hebben er aardig ingehakt. Het ideale moment om heimwee gevoelens te ontdekken. Eigenlijk blijven ze uit, ik zoek niet al te veel contact met het thuisfront en voel me happy. Blij dat ik de keuze heb gemaakt om een van mijn dromen waar te maken. Dit gevoel is een anker voor mijn reis.

De eerste dag alleen door Melbourne wandelen is even wennen. Als toerist met mijn blauwe rugzak door de straten. (Ik moet nog steeds een schoudertas gaan kopen om undercover te bewegen. Mijn looks verraden mijn afkomst niet blijkt zo, enkel mijn backpack, map en accent, en wellicht mijn nieuwsgierige ogen die overal heen dwalen). Even onwennig start ik met een bezoek aan het visitor center voor wat informatie en een plattegrond. Ik wil niet steeds met mijn telefoon in mijn hand rondwandelen zoals 57% van de mensen die je tegenkomt op straat. Ik start met lopen en ontdekken van de stad, ik ben niet te stoppen, wat een heerlijk gevoel om overal heen te kunnen lopen in een nieuwe omgeving. Halverwege de dag voel ik me wat licht, besluit dat het tijd is voor een ijskoffie, wat eten en rust. Na 15 min. ben ik opgeladen, de zon helpt ook enorm mee voor mijn inwendige solarpanel.
Ik ga verder met mijn ontdekkingstocht door Melbourne en besluit me vooral door mijn ogen te laten leiden, beslissen waar ik heen ga. Geen planning, geen route geen structuur, dag dahaag Nederland! Aan het eind van de dag pak ik voldaan de tram terug, 19km gewandeld en mijn hoofd nog vol energie.
De volgende 3 dagen zien er vrijwel hetzelfde uit. In het weekend kan ik nog een dag mee naar de zeilclub en ervaar ik hoe verraderlijk snel het weer en de wind kan veranderen in de baai bij Melbourne. Zondag gaan we de heuvels in, voor mij voelt het als bergen gezien wij Limburg als heuvelachtig beschouwen. Via een korte avontuurlijke wandeling bij ‘hanging rock’ door naar een helaas opgedroogde rivier (water en natuurbehoud is vergt een boel aandacht. (Jos en Helen spenderen heel wat uren aan acties, politiek, en ontwikkeling ten gunste van natuurbehoud, water, aanplanting, bestrijding toxicdump, ware activisten en idealisten!) We rijden door naar een national park waar ik de echidna spot, hij lijkt een beetje op een uit de kluiten gewassen egel met een lange spitse snuit.
Vol van alle nieuwe indrukken realiseer ik me dat mijn eerste week voorbij is gevlogen.

De maandag heb ik een momentje van bezinning. Wat wil ik gaan doen met mijn tijd in Australië.. hoe ga ik keuzes maken (als je alleen reist moet je letterlijk elke beslissing zelf nemen, of een deel uitbesteden aan het lot), waar ga ik heen, welke tijd / route is geschikt rekening houdend met het weer, wat erg uiteenlopend is in dit reuzegrote land. Fijn om met mijn familie hier over te kunnen sparren, ik besluit als eerste trip naar Tasmania te gaan. En ik besluit naar een reisbureau te gaan voor wat info. Een georganiseerde tour, voor 5/6 dagen.. klinkt niet echt als muziek in mijn oren. Ik wandel door naar de bieb, speur een paar Lonely Planets op en mag ze meenemen omdat ik er wel betrouwbaar uitzie en Helen bekend is bij de bibliotheek, wat een schat van een vrouw, van die kleine momenten die je blij maken! ‘thuis’ ga ik in de tuin zitten lezen en combineer het handboek voor de solo reiziger met 2 LP’s en mijn eigen gedachten. Grappig om te ontdekken hoe ik zelf een ‘probleem’ creëer en het vervolgens oplos, ik word me regelmatig bewust van processen die zich in mijn hoofd afspelen. Ik kijk zelf mee als 3e persoon met helicopterview of ik zit er middenin om vervolgens een later moment op te stijgen te door te krijgen wat er gaande is in mijn soms hele drukke hoofd. Het is daarboven de laatste dagen ook heel rustig geweest. Dan ervaar ik weer wat echte ontspanning is, lange tijd geleden dit gevoeld te hebben. Me vrij en blij voelen, geen druk en vooral doen waar ik zin in heb. Als andere mensen mij vragen wat ik aan het doen ben of heen ga is het ‘ just follow my eyes’ .
Om de bezinning dag af te sluiten boek ik een enkele reis naar Tasmanië en dat voelt goed.

We gaan deze week 3 dagen naar de great ocean road. Simon heeft een prachtige range rover 4x4 drive, ik zit voorin en ik kijk naar achter waar twee enthousiaste en vrolijke gezichten mij aankijken, Jos en Helen hebben er zin in.
We hebben zo veel gezien onderweg dat ik het niet heb onthouden, wat de grote lijnen zijn; mooie en heel diverse natuur, prachtige rots formaties, cliffen waar de zee woest tegen op beukt, de beroemde 12 apostelen, een berg Aziatische toeristen, een tigersnake die het voetpad kruist, op het moment dat je je afvraagt; is het daadwerkelijk waar, dat bordje daar, wat waarschuwt voor mogelijke slangen die oversteken.., een klein regenwoud, een heldere sterrenhemel, het luxe huisje met uitzicht over Apollo Bay, de plek waar Hele, Jos en de kinderen altijd hebben gekampeerd, de ochtend duik, een beetje fris voor hier, maar de Noordzee voelt nooit warmer dan dit water. Prachtige uitzichtpunten, een treetop wandeling, nog meer mooie natuur en dan zzzzzz ik kan m’n ogen niet meer open houden in de auto.

Ik heb mijn andere familieleden ook ontmoet in het opvolgende weekend. Mijn oom, tante en 2 kids, super leuk om hen ok e leren kennen. Ik wordt uitgenodigd voor een avonduitje om de mini pinguïns in st Kilda, te bekijken en de eerste glimp van Melbourne by night te zien. De week daarna ga ik met mijn ‘ nieuwe tante, neefje en nichtje’ nar de dierentuin. Super leuk om een dagje met hen op te trekken en van alles te wetende komen over het leven hier. De kinderen zijn helemaal weg van hun nieuwe Nederlandse aanwinst, vandaag is mij ter ore gekomen dat ze liever Nederlands willen gaan leren dan Duits zodat ze met mijn kunnen praten ‘in die andere taal’.

Een vriendinnetje van mijn zus; Sarah woont in Melbourne, het is heel fijn om haar te zien, een bekend gezicht in een grote stad ver weg van huis. Zij wonen al en aantal jaar in Melbourne. Ik blijf een paar leer bij hen eten, slapen en mijn eerste potje tennis samen gespeeld! Ik vind het leuk en interessant om te horen hoe zij hier een leven hebben opgebouwd. Hoe het is om hier te leven en wat de verschillen zijn me Nederland en het leven hier. Australië is in mijn ogen heel westers, in de gebieden waar ik nu ben geweest.
Dit voelt als mijn eerste westerse trip overzees, een heel andere beleving dan Azië. Om dingen te kunnen plaatsen gaat er van alles door mijn hoofd, en grote massa van allerlei ervaringen, indrukken, verhalen. Puzzelstukjes dwarrelen rond in mijn hoofd en hier en daar kan ik hoekjes en randjes leggen.

Dan de trip naar Tasmanie. Ik vlieg ‘s morgens vroeg van Melbourne en 1,5 uur later sta ik in Hobart, de hoofdstad van Tasmanië. In 2 dagen heb ik de stad en omgeving doorgewandeld. De omgeving oogt pittoresk. Zaterdag ontmoet ik mijn travelmates, via facebook mee in contact gekomen. We hebben 5 dagen een auto en daarna een huge campervan. In 10 dagen zien we veel van het eiland. De natuur is schitterend en heel divers. Helaas zit het weer op sommige momenten wat tegen. We trotseren de wind, regen en kou. Een flashback naar Nederland. Na 3 uur lopen zijn we koud en doorweekt maar hebben wel een super mooie tocht gemaakt. Ik heb het getroffen met mijn reisgenoten, een Belgisch meisje, Deens meisje en Franse jongen. Een goede eerste ervaring om met vreemde mensen te reizen voor een aantal dagen. Op dat gebied is en nog veel te ervaren en leren, hoe organiseer ik mijn reis, hoe kom je in contact met andere backpackers, vooral facebook is erg handig voor het ontmoeten van mensen met dezelfde reisrichting. Na Tasmanië neem ik de dayferry terug naar Melbourne, en vraag Jos en Helen of ik bij hen kan logeren als ik terug kom. Wanneer ik door de terminal loop hoor ik ‘ Lien, Lien’! wat een mooi moment is dat, totaal onverwachts staan ze daar om mij op te halen. Het voelt als thuiskomen.
Dit is een lang verhaal, waarin veel dingen nog missen (beschrijving van Tasmanië is wel erg summier, misschien vul ik dat nog een keer aan). Ik ga proberen mijn verhalen wat eerder bij te houden, anderzijds, er zijn geen regels dus dit is wat je krijgt ;)

Geschreven door Lieneke.gaat.weg