Ria was vanmorgen op de parkeerplaats van de haven al met schemer wakker en zag door de zijruiten verschillende campers weg rijden. Ze liet bij de voorruit de verduistering nog dicht, omdat we neus aan neus stonden met een hoge grote Morelo camper. Ze bezocht het aanwezige toiletgebouw wat er voor Marokkaanse begrippen aardig netjes uitzag.
Toen Jan opstond, dronken we alleen een kop thee en reden om kwart over negen over de tolweg A5 naar Assilah. Eigenlijk zouden we Tanger wel een keer willen bezoeken, maar de toegangsweg tot de enige camping was nog niet in orde voor een iets grote camper als wij hebben.
Dus reden we ten zuiden van Tanger met een grote boog langs de Dacia autofabriek en zagen iets verder met grote verbazing een reclamemast van Macdonalds vestiging bij een autobaan parkeerplek; de Mac was nu ook al in Marokko! Dat is voor ons geen goed teken.
Een kudde schapen en een paar koeien passeerden over de brug onze snelweg en de herder zwaaide enthousiast naar ons net nadat Ria een foto had gemaakt.
De snelweg liep richting de kust waar we over rivier Oued Mharhar en iets verder over rivier Oued Hachef reden, waarin bij allebei genoeg water stroomde. En vervolgens ook nog dwars door een zeer waterrijk gebied waar aan de rand een eenzaam kleine dromedaris stond en een man bij twee paarden.
Bij de afslag Assilah moesten we zeven euro tol betalen en ook hier was de prijs twee euro hoger dan een aantal jaren geleden en de snelweg wat slechter. Op de eerste rotonde van de stad stond nu een kunstwerk. De twee campings zagen er nog precies hetzelfde uit en hadden beiden geen verbeteringen. Wij reden de vertrouwde poort van Camping Echrigui binnen en de ‘oude’ baas gaf een blijk van herkenning toen Ria uitgestapt was. Op de camping stonden veel meer campers dan we gewend waren en schots en scheef ergens mogen staan, kon niet meer. We mochten uit twee plekken kiezen en net toen Ria bezig was om Jan achteruit erin te leiden, hoorde ze haar naam schallen.
Verbaasd keek ze rond en zag dat Ruud en Annemarie (van de Grasplas en twee teckels) heel vlakbij met hun camper stonden. Zij waren gister met de boot van elf uur over gevaren, die wij ook hadden willen hebben. Zij volgden ons op Pindat, wisten dat wij eraan kwamen en hadden Jan nog een bericht gestuurd wat we zonder internet niet gelezen hadden. Wat leuk om elkaar na al die jaren weer te zien, met zo nu en dan alleen een appje. Inmiddels met weer een andere teckel erbij, omdat er eentje was overleden.
Daarna gingen we eerst maar eens verlaat ontbijten oftewel lunchen om vervolgens lekker achter de camper in het zonnetje te zitten. In de middag fietsten we naar de ‘Orange’ telecom winkel, die echter alleen internet voor drie maand kon regelen. Ze stuurden ons terug naar de camping waar iemand ook voor een maand alles in orde maakte. Toen we bij Annemarie en Ruud zaten voor een drankje kwam die persoon opdagen en regelde Jan voor beide telefoons een kaartje.
Maar …… nu vanavond kunnen we niet ontdekken welk Marokkaans telefoon nummer ieder heeft! Morgen proberen we daar achter te komen.