En nu echt voor de laatste keer. We zijn aangekomen in Finisterre, ofwel ‘ het einde van de wereld ‘ volgens de Romeinen.
Er zit zo’n kleine 1000 km in onze knieën (verdeeld over 2 vakanties) en hebben beiden geen enkele blaar opgelopen.
Nog eenmaal een korte terugblik naar gisteren; ons hotel aan zee was een heerlijke plek om uit te rusten. We genoten van een biertje en een glaasje wijn in de zon en hadden eindelijk tijd en energie om wat te lezen. We besloten er ook een hapje te doen. Het eten was prima maar wel wat duurder dan we gewend waren. Afijn, voldaan gingen we naar onze kamer en besloten een film van queen Victoria af te zien. We waren eigenlijk nog best wel moe van de dag daarvoor toen we ruim 35 km over de heuvels mochten afleggen. We besloten de luiken vroeg te sluiten.
Vandaag de laatste etappe en dat voelt heel bijzonder. We weten dat na vandaag onze Camino er op zit en ondanks alle mooie en wijze woorden in de richting van dat het hele leven een Camino is, hebben we over het naderende einde beiden een dubbel gevoel. Blij dat het ons is gelukt zonder problemen, etc maar ook een afsluiting van een hele bijzondere ervaring. We mopperen wel op Spanje want er is toch heel veel anders dan bij ons maar aan de andere kant heeft die incompleetheid haar charme en is de Camino Frances wel een van de langste Europese pelgrimstochten.
Een toppunt van de smerigheid mocht Elise vanochtend ervaren tijdens het ontbijt. In haar plak cake zat een dode spin. Te vies voor woorden maar wel waar. We kregen excuses en ineens was er naast toast met jam kaas, ham en yoghurt beschikbaar. Na deze ervaring gingen we op pad. De afstand voor vandaag was maar 10 km en er moest maar een heuvel worden bedongen. De rest van het pad naar Finisterre liep langs de kust. We deden het rustig aan. Dronken een kop thee onderweg en liepen soms langs een strandje. We spraken over getijden in Frankrijk en nieuwe wandel ideeën zoals wandelen in Noorwegen en Bretagne. Finisterre hadden we al van grote afstand zien liggen en kwam steeds dichterbij.
We liepen het vissersdorpje in en na te hebben ingecheckt besloten we bij de haven wat te eten voordat we naar het eindpunt zouden lopen. Ik nam voor het eerst paella en Elise de voor ons inmiddels bekende groene pepertjes en pulpo. Daarna volgde onze finale naar het verste rotspunt. Een afstand van 2,2 km langs de weg. Aldaar erg toeristisch en bussen met dagjesmensen maar voor ons heel bijzonder. We waren er en onze tocht zat er op. De tranen van blijdschap kwamen weer. We namen een moment om na te denken over deze tocht.
We deelden onze ervaring met onze familie en kinderen. Daarna zijn we langs een alternatieve weg met veel stijgen en dalen maar zonder verkeer en bijna niemand op dit pad teruggelopen naar het dorpje.
Vanavond voor de laatste keer uiteten en morgen met de bus en het vliegtuig terug naar huis. Het zit er nu echt op en was een fantastische ervaring.

Aan @iedereen die onze reis en verslagen hebben gevolgd: we hebben onze ervaringen graag gedeeld en (wie weet) hebben we sommigen hiermee kunnen inspireren. Maar zowel voor jou als voor mij geldt: ieder bewandelt zijn/haar eigen weg. Graag zien, horen of lezen we jullie ervaringen ook. Bedankt allemaal voor jullie support 🙏🏻🧡

Geschreven door Knabbel.Babbel.opreis