Vandaag hebben we de langste afstand van de Camino afgelegd. En dat met de wetenschap dat we Santiago al voorbij zijn. Toch een hele bijzondere ervaring. We hebben ruim 35 km in de knieën en zijn best moe. We zijn ook vandaag weer over diverse heuvels en door vele dalen getrokken. We zijn al ervaren berggeiten geworden.
Dat het een lange dag zou worden wisten we al. Onze reisorganisatie had aangegeven dat we 29 km zouden lopen. Nou zitten ze er vaker naast maar 6 km extra is toch wel heel erg veel. Het mag de pret niet drukken en we hebben het gehaald.
We sliepen in hotel Milan in Negreira maar vergeet dat maar direct. We hebben gisteren het dagmenu genomen. Was niet slecht maar gezellig is anders. Een ober kwam om de 30 seconden kijken of we ons bord al leeghadden. Na 30 EUR voor ons beiden te hebben afgetikt gingen we dus vroeg naar bed.
Om 6:30 uur liep de wekker af. We waren op tijd in de ontbijtzaal en dachten een paar boterhammen voor onderweg mee te nemen. Een zeer strenge serveerster hield ons al een tijdje in de gaten. Het mocht dus niet. Wat een trut. Heb van woede de rest van mijn koffie over de al klaargemaakte boterhammen gegooid. We gingen daarna snel op pad.
Het was nog donker en net buiten het dorp was er een alternatieve route. Nou ben ik daar niet zo van en bovendien is de dag nog lang genoeg terwijl de extra route 500 meter langer en 15 minuten langer in tijd zou duren.
Toch hebben we deze genomen en eerlijk is waar. Het was veel beter dan lopen langs de weg. We kwamen uit bij een gehucht, Xas geheten waar we de officiële route weer oppakten. We liepen lekker. De zon kwam door en het was nog niet zo warm. Na ca 8 km tijd voor de eerste break; thee met een stuk cake. Heerlijk.
Wij weer verder. We kwamen naast de provinciale weg te lopen. Niet fijn maar het schiet wel op. Uiteindelijk na ca 5 a 6 km asvalt een glooiend grindpad op. De vermoeidheid begon toe te slaan. Dit kwam ook door een opmerking van een Nederlandse vrouw die zei dat de dagafstand 35 km zou zijn en we waren pas bij 20. We krijgen honger!!!! En dan is het tijd om te eten. Maar naar Finisterre zijn er veel minder barretjes en restaurants. We lopen nog een paar kilometers en dan is daar een bar. Gelukkig maar. Tot onze verbazing zien we een oude bekende. Een Duitse vrouw die we in Villavante hebben ontmoet ca 14 dagen geleden en die we sindsdien niet meer hebben gezien. Heel bijzonder. Ze heeft veel last gehad van bedwantsen. We maken een praatje. Maar we moeten verder. De uitbater van de bar geeft aan nog 13 km te gaan.
We leven helemaal op door de Franse omelet en zetten de vaart er in. De weg loopt omhoog. Boven op de top is een stuwmeer te zien in het dal. We zetten de afdaling in en willen niet eerder stoppen dan op de plaats van bestemmingen Olveira. Moe komen we aan. Kopen wat water. Kost €1,00 per halve liter. De afzetter, maar er is niks anders dan een klein winkeltje in de herberg. Het kan ons niks schelen want morgen moeten we verder en dan is water ook van belang.
We schrijven ons in en komen in een fijne grote schone kamer. Doen de schoenen uit en gaan wat drinken. We zitten net en zien een klein deel van de eerder genoemde dame en haar vriendinnen komen binnen. Ja een klein deel want er zijn er die al eerder een taxi hebben genomen.
Dat doen wij nooit. We zien liever af dan dit. Natuurlijk zijn er ook mensen bij, voor wie het te zwaar is geworden vanwege lichamelijke problemen. Gelukkig morgen een kortere dag van ca 20 km.

Geschreven door Knabbel.Babbel.opreis