Vandaag hebben we 25 km gedaan over een van de meest bekende stukken van de Camino; we zijn langs het bekende Cruz de ferro gelopen.
Gisteren zijn we gestopt in Rabanal de Camino, een klein en rustig dorp tegen de flanken van Monte Arigo. We sliepen in Casa Indie waar we hartelijk werden ontvangen door de eigenaresse. Zij was ook eigenaresse van een tweetal andere hotels met restaurants en vertelde ons dat in Rabanal alle keukens sluiten om 21.00 uur. We hebben direct bij een van haar restaurants om 19.00 uur gereserveerd. We hadden genoeg tijd om onze dagelijkse dingen waaronder de was en ons slaapje te doen. Het was behoorlijk koud dus kropen onder de dekens om op temperatuur te komen. Tegen 19.00 uur gingen we naar het besproken restaurant. Aldaar bleek alle tafels bezet te zijn. Buiten was genoeg plaats maar dat was door de kou geen optie.
Nadat we aangaven dat we hadden gereserveerd mochten we bij 2 Amerikanen aanschuiven. Zij waren klaar met eten en dronken nog een glaasje wijn. We raakten aan de praat. Hij was 76 en liep samen met zijn vrouw voor de 4e keer de Camino. Een aardig stel uit oost Amerika (helaas ben ik de naam kwijt van de staat. We weten nog wel dat het dicht bij Vermont ligt waar Andrew, onze wandelvriend van vorig jaar woont.
We kregen ons eten en Bill, zo heet hij en zijn vrouw - naam wel gezegd maar niet goed verstaan- gingen naar hun kamer boven het restaurant.
Tijdens ons eten kwamen we er achter dat naast ons 2 Nederlanders een Madrileen zaten. Een geheel ander gesprek moet ik zeggen. Elise sprak gezellig met de Spaanse gast en ik mocht het doen met 2 landgenoten die wel 3 keer hetzelfde zeiden. Ze hadden duidelijk te veel gedronken.
Afijn we waren op tijd in onze casa en sliepen tot 06:00 uur want we wilden vroeg op.
We hadden een lange dag voor de boeg met veel stijgen en ook heel veel dalen. We kregen een goed ontbijt en gingen opweg richting Cruz de Ferro, ofwel we mochten eerst 400 meter stijgen. Het regende licht. We stegen van 1162 m naar 1439 m en kwamen uit in Foncebadon. We besloten daar een rust te nemen want bij het kruis was het nat en niet echt een plek om op een bankje te gaan zitten. Na de thee stegen we verder tot Cruz deFerro op 1531m. Het kruis is een van de meest sobere maar indringende plekken aan de Camino. Uit een grote hoop stenen steekt een lange slanke paal met daarop een ijzeren kruis. Waarom daar is niet bekend. Zeker is dat pelgrims al eeuwenlang hier een steen neer leggen waarmee ze iets wat hen bezwaard van zich af leggen. We raakten wat geëmotioneerd.
We gingen verder en liepen over de rug van diverse bergen naar Manjarin om daarna nog wat verder te stijgen voor we de grote afdaling inzetten. Best heftig kan ik zeggen maar ook fantastische vergezichten over de vele bergen en diepe dalen. We daalden naar El Acebo ofwel ruim 350 dalen en soms met hele stijle stukken. Aldaar ff de spieren rust geven want dalen is best een zware belasting voor bovenbeenspieren, knieën en kuiten.
We waren er nog niet en daalden 200 m naar het volgende gehucht. Daar een broodje gegeten om onze tocht te vervolgen naar ons slaapadres in Molinaseca dat op 600 m ligt. Al met al ruim 400 m gestegen en 900 m gedaald. We zijn zeer moe maar gaan morgen gelukkig wat vlakker verder richting Santiago.
Oh ik vergeet nog wat. Eenmaal in Molinaseca gingen we op zoek naar een stempel in ons pelgrimspaspoort. We gingen naar de kerk die zowaar open was. Daar zat een Amerikaan die door de Camino te lopen zijn hele leven heeft veranderd. Hij heeft al zijn bezittingen verkocht en leeft nu in dit dorp met als doel met mensen te praten over de diepere zin van de Camino. Weer een heel bijzonder mens ontmoet op onze Camino.

Geschreven door Knabbel.Babbel.opreis