Het is zondag 30 september en vandaag weer 24 km in de zon afgelegd maar daarover dadelijk meer. We gaan ff terug naar gisterenavond. Onze vriendenclub wordt steeds groter. Naast Mike uit Japan sloten voor de borrel aan Peter en Melissa uit Melbourne, Australië en Andrew uit Vermont en Ann uit uhhh weet het niet meer , USA.
We hebben iets gedronken in het oude hospitaal en nu hotel tegenover de kathedraal met de kippen in het oude centrum van Santo Domingo. Voertaal is uiteraard Engels en dan hebben “ Japan “ en “ Nederland “ het een beetje lastig. Zeker met de overheersende Melissa was het eigenlijk niet zo leuk. We hebben dan ook besloten om de contacten met onze Australische kennissen wat te beperken.
Na de borrel gezellig gegeten met Andrew en Ann. Was wel erg gezellig. Er werd gesproken over Trump en diverse beschuldigingen van een aankomende hoge rechter. Verder uiteraard over de tocht en diverse redenen waarom iemand de tocht wil lopen. Ann is gescheiden, meer weten we eigenlijk niet van haar. (*= aanvulling Elise) Een pelgrimsmaaltijd voor €14,00 pp inclusief wijn, dus spot goedkoop. Als extra hadden we calamaris genomen, heerlijk.
Voldaan gingen we terug naar ons hostal. We lagen om 22.15 te slapen.
Vanochtend om 06.15 uur er uit, douchen en om 07.00 uur ontbijten. Was gewoonweg perfect. Het ontbrak aan niets; verse jus, eigen yoghurt, fruit, vleeswaren, kaas, zoetigheden, etc. En wat nog wel het belangrijkste was een zeer vriendelijke en menselijke bediening. Toen we vertrokken, wenste deze hartelijke man ons een Buen, buen, buen Camino en drukte daarbij stevig onze hand. Het voeld zo enorm oprecht en gemeend, dat dat mij echt raakte (*= door Elise)
Voldaan gingen we rond 07.30 uur op pad. Het was koud met ca 8 graden. We hadden onze vesten in de koffer gelaten want gisteren gingen we wel met een vest aan op stap maar hadden we het na 10 minuten al uitgedaan omdat we een heuvel moesten “ doen”. Kortom we waren kou aan het lijden.
We hadden de gang er goed in want na 1 uur waren we al 5 km onderweg. Na half 9 werd het gelukkig aangenamer en deden we onze eerste rust met thee bij een barretje bestaande uit een Citroën busje.
We vervolgden onze weg en het werd allengs ontzettend warm. Bovendien werd de route erg saai met ca 7 km langs een provinciale weg. Afzien dus. Gelukkig kwam het einde in zicht, Belorado is een dorpje in de middle of nowhere. Je kunt het het beste vergelijken met een Amerikaanse prairie waar je out of the blue een van God en alleman vergeten gat tegenkomt. Kortom, de omgeving is wat minder fraai op het ogenblik en de route langs de drukke wegen ook geen topper. Ik denk dan maar het hoort er bij en morgen weer een andere route. ( door Steef)

Geschreven door Knabbel.Babbel.opreis