De reis is begonnen 🙂! We zijn lekker vroeg opgestaan, de wekker liep om 06.00 uur af. Fris en fruitig ons bed uit, met het heerlijke vooruitzicht dat wij de komende 3 weken mogen doen wat wij heerlijk vinden: buiten zijn en wandelen.
Stevig ontbijt erin, want dat is iets wat we de komende weken nog moeten afwachten. De laatste spullen in de koffer en om 07.45 uur vertrokken we lopend naar de Randstadrail station Westpolder. De metro liet niet lang op zich wachten, maar we zaten als sardientjes in een blikje. Verbaasd waren we dat er nog steeds mensen in ons blikje bij konden bij ieder station en dat zonder schoenlepel....
Nog net zonder zuurstofmasker aangekomen op Rotterdam CS. Ook daar waren we gelukkig op tijd voor de Thalys die om 08.58 vertrok richting Parijs. Daar zitten we nu in. Het zonnetje schijnt, op naar Parijs waar het overstappen een uitdaging vormt.

Overstappen gelukt, wat een drukte om bij Gare du Nord naar het metrostation te komen en dan de goede metrolijn te vinden: paars nummer 4. We hadden nog 20 minuten over dus zaten op tijd in de TGV.

Onderweg getuige van ook hier de enorme droogte, maisvelden totaal verdort.... stemt tot nadenken dat droogte mogelijk een groot probleem kan worden in de toekomst. Op dit moment diverse orkanen die verwoestend zijn op andere plaatsen in de wereld....

Inmiddels in DAX aangekomen bij 34 graden C..... zonder locker dus bagage op sleeptouw. Een hapje eten en dan met de bus naar ons overnachtingsadres in St. Palais.

18 september 2018
Na een broeierige nacht en een om die reden minder goede nachtrust, zijn wij om 08.00 uur vrolijk vertrokken. We hadden veel zin om te starten.

Vanaf het hotel zaten we zo op de route en begonnen met slechts 17 graden. Al snel werd het warmer, uiteindelijk zo’n 27 graden C. Da’s best aardig warm om de wandelen waardoor al snel het water begon te stromen uit onze poriën..... Geen droge draad meer aan ons lichaam maar dat heeft de pret niet mogen drukken.

Het landschap is heuvelachtig en groen. Gelukkig ook schaduwrijke plekken, waar we af en toe even bij konden komen. We waren zo wijs geweest om 2 ‘schemerlampkapjes’ aan te schaffen om ons te beschermen tegen de bloedhete zon. Daar gingen wij, Lampenkap en Co, blij met onze aankoop uiteindelijk 😃.

Onderweg een tussenstop gehad en een student ontmoet die vanaf Trier al 2 maanden onderweg is. Inmiddels was hij 13 kilo lichter en had nog maar 12 kilo bagage waarvan hij zijn Nordic Walking stokken gebruikte om zijn tent mee op te zetten. Als mens heb je minder nodig dan je denkt, dat blijkt maar weer. Zelf hebben wij teveel meegenomen as usual 🤭. Hierdoor hebben wij ons bijna een dubbele hernia verkregen, maar ook spierballen (vooral in Parijs was dat een enorme uitdaging).

We hebben genoten en zonder enige blessure of blaar tot nu toe gelopen. Wel krijgen onze onderdanen veel aandacht: voetmassage en gehwohl crème iedere avond om de huid te versterken.

Nu aangekomen bij ons hotel, een verbouwde boerderij. Wat een rust hier en zeker als je dit vergelijkt met de hectiek van Parijs... Echter onze bagage is nog niet gearriveerd en dat baarde ons wel wat zorgen... Na de nodige telefoontjes schijnt het er nu aan te komen. Erg lieve mensen van de boerderij, boden ons thee aan bij aankomst en (nadat bleek dat onze bagage er niet is) ook allerlei shampoo etc. zodat wij toch kunnen douchen.
Ben benieuwd wat het menu schaft vanavond, we eten mee. 👨‍🍳

19 september 2018
Gisteren kwam de bagage alsnog. We hebben een fantastische tijd gehad in Larceveau-Arros-Cibits bij Maisonnette Oyhanartia. Een grote kamer met ligbad en uitzicht naar de bergen. Een idyllisch plekje met katten, een hond, ezel, schapen en stieren.
Voorafgaand aan het eten werden we getrakteerd op de grootste olijven die we ooit gegeten hadden, afkomstig uit Andalusië, samen met 2 soorten chorizo en wijn. Alles werd buiten geserveerd onder 2 oude platanen aan een lange tafel. Er waren nog 4 Franse gasten, waarvan er eentje goed Engels sprak. Zij was tevens erg spraakzaam en naarmate de avond (lees: de wijn) vorderde, nog spraakzamer 😜.
Het diner werd binnen geserveerd, met heerlijke meloenbolletjes met heerlijke rauwe ham vooraf. Het hoofdgerecht bestond uit rundvlees in pikante saus met aardappels een overheerlijk Baskisch gerecht. Als toetje: verse aardbeien (met kroontjes 👀) met daarbij een romige pistache crème om te dopen. Tonnetje rond gingen we naar bed. Alles met veel liefde klaargemaakt, dat proef je.
Een invasie muggen in combinatie met een warme nacht maakten dat wij niet erg uitgerust waren.....😴.

Deze ochtend na een eveneens fantastisch ontbijt en 5 kilo extra aan toegenomen gewicht vertrokken om 08.00 uur voor een wederom warme dag. Maar goed dat we niet iedere dag zo ‘hemels’ eten. Wat kon die man koken zeg 🙂.

De route vandaag ging van St.Palais naar St. Jean Pied de Port en was ruim 22 km. De afstand loopt op, morgen verwachten we de 27 km zeker te halen en dan ook zo’n 1200 meter stijgen. Deze etappe schijnt het meest heftig te zijn en ook morgen belooft het een zeer warme dag te worden.

Terug naar vandaag. Het werd uiteindelijk ook 29 graden. Een klein gedeelte van de route liepen we langs de weg helaas, maar het overige stuk voerde ons door dorpjes met goed onderhouden huizen en boerderijen. Ook kregen we al wat meer gezelschap van andere pelgrims.

Onze eerste stop was bij een biologische boerderij waar je o.a. koffie, thee, brood kon kopen voor een klein bedrag. De toilet was ook biologisch.... voor een kleine dan wel grote boodschap kon je hetgeen je had voortgebracht afdekken met.....zaagsel 😂. Zeer bijzonder 😀.

Onze volgende stop hebben we gepicknickt op de grond in de schaduw. Heel veel Franse caminogangers wensten ons bon apetit. Valt ons op hoeveel Franstalige mensen hier lopen.

De omgeving is mooi en de Pyreneeën kan je al zien liggen. Onderweg hebben wij (in St. Jean de Vieux) symbolisch een kaarsje aangestoken voor Jacques en Corinne, twee mensen die wij hebben leren kennen en beiden een dwarslaesie hebben. Jacques inspireerde ons om geld in te zamelen voor onderzoek naar genezing van dwarslaesie en Corinne is de oprichtster van de stichting Endparalysis. Inmiddels zijn wij op de helft van onzedoelstelling.

De eerste stempel in ons pelgrimspaspoort hebben wij in St. Jean-Pied-de-Port verkregen, vastgelegd op de gevoelige plaat. Tevens staat hier de poort naar Spanje. Morgen gaan we de grens over.

Vanavond slapen we in een hemelbed 😴😂😴😂. Hopelijke beter dan de afgelopen nachten..... maar eerst het dorp in voor misschien wel een pelgrimsmaaltijd 🍷

Donderdag 20 september 2018
Afgelopen nacht redelijk geslapen, geen muggen maar wel warm. Steef had wat last van kiespijn maar na een paracetamol is de pijn verdwenen. Dit overnachtingsadres werd gerund door een Engels stel, die er geen zin in leken te hebben. Om 07.00 uur zaten we aan het ontbijt en vertrokken zo snel mogelijk om te starten met de pittige tocht van vandaag. Nog even brood gekocht en hup, daar gingen wij.

Al direct begon de weg te stijgen. Het was 17 graden om 07.45 uur met een hoge luchtvochtigheid. Dus al vrij snel hadden wij ons in het zweet gewerkt. Onderweg naar boven prachtig uitzicht met mist in de dalen.

De eerste 5 à 6 km waren het zwaarst. Regelmatig stoppen om op adem te komen vanwege een stevige stijging. Na 8 km onze eerste stop, alwaar we stokbrood met zoute gedroogde ham aten met zwarte en voor mij groene thee. Een vrouw uit Canada zat naast ons met 2 pijnlijke, rode en gezwollen tenen. Ze had ze die ochtend gestoten. We hebben haar koelingsgel gegeven. Pelgrims blijken erg behulpzaam en zorgzaam te zijn voor elkaar hebben wij gemerkt. Het leuke is, dat de mensen die we nu ontmoeten overal vandaan komen. Zo kwamen we vandaag mensen tegen uit Korea, Japan, Canada, USA en Australië.

Lopen is fijn en het is waar wat men zegt, je gaat mijmeren, filosoferen en reflecteren. Het wandelen lijkt op het leven: je kijkt soms achterom (om te kijken welk pad je al hebt afgelegd/naar het verleden) meestal kijk je naar voren (naar het doel, het pad wat je af wil gaan leggen, de toekomst). Met wandelen wordt je soms gedwongen om behoedzaam te lopen vanwege een pad wat de aandacht vraagt. Dat is leven in het nu. Daar wordt je je dan extra bewust van.

In de Pyreneeën leven paarden, koeien en schapen met horens (allemaal met een enorme bel om) en de mens (uit alle windstreken) loopt er tussendoor. Allemaal in harmonie met elkaar, zo vredig, zo mooi. Was het overal maar zo!

We hadden nog een laatste stop waar we wat eten en drinken konden kopen, een foodtruck. Dat was 12 km na de start. Trek hadden we inmiddels weer en we kochten bananen, eieren en thee. Van de dame met de zere tenen kregen we schapenkaas. Overigens een echte lekkernij hier.

We liepen verder en de temperatuur nam toe, maar gelukkig wel steeds wat wind. Onderweg zagen we een kruis met daaromheen allerlei stenen en vlaggetjes uit diverse landen. Mensen laten dit achter, als symbool om hun eigen levensbagage achter te laten. Steef nam ook een steen en beiden werden we emotioneel. Zo stonden wij zwijgzaam even stil bij elkaar en dat was fijn. De emoties komen sneller aan de oppervlakte doordat je vermoeid raakt. Dat is goed en lucht op. Er is tijd om aandacht aan te besteden.

Er zijn op deze etappes ook diverse pelgrims omgekomen. Er staan posten waar je een noodnummer kan bellen zodat er een helicopter kan komen.....

Na steeds maar te stijgen, konden we na 22 km eindelijk de afdaling gaan inzetten. Het was warm en we voelden ons wel wat moe. Door onze conditie van het regelmatig hardlopen en wandeltochten maken, hebben we er toch redelijk de pas in. We hebben ook bij tijd en wijle rust genomen. Dat was nodig ook. (door Elise)

We daalden 3,5 km over een kronkelende asvalt weg. Dit traject hadden we besloten zo te doen op advies van het pelgrimsbureau in Saint Jean Pied de Port. Het alternatief was een lastige steile bosweg en daar hadden onze voetjes geen zin meer in.
Een kleine km voor Roncevalle kreeg Elise een goed idee. We hadden nog druiven en die gingen er goed in. Om ongeveer 15:30 uur, dus 8 uur na ons vroege vertrek kwamen we aan in Roncevalle. Dit is een piep klein dorpje dat eigenlijk alleen bestaat uit een kerk en een klooster waar heel wat pelgrims slapen. Ook is er een klein hotel waar wij overnachten. Het is in vergelijking met de slaapzalen van het klooster een oase van luxe en rust. We hebben een eigen appartement met woon-, slaap- en badkamer. We gaan vanavond lekker eten in het restaurant want we zijn heel moe en geen zin ergens anders wat te zoeken.

Totaal aantal kilometers van vandaag, is 25. Pittige tocht wat betreft de stijging. Morgen wordt het gelukkig iets koeler. Op naar Zubiri (door Steef).

Zondag 23 september 2018
Kom er zojuist achter dat de geschreven reisverslagen van de vorige 2 dagen verdwenen zijn helaas 😢. Geen idee wat er niet goed gegaan is. Hopelijk gaat het vandaag wel goed!

Gisteren waren we in de doldwaze-stieren-stad Pamplona aangekomen, waar het echt een gekkenhuis was zodra we de stad betreden hadden met onze stoffige wandelschoenen en lampenkappen 😀. Het was feest, iets wat met stierenvechten te maken had. Overal mensen in de oude binnenstad buiten aan het eten en drinken en muziek aan het maken. Was wel even wennen na de stillere dorpjes waar we geweest waren. De drukte van een stad raak je snel ontwend....

Gelukkig lag ons hotel net iets van het feestgedruis af. Het was zeer warm en we hadden een scheve half gare ventilator in de kamer. Die hebben we bij het open raam gezet. TV in de kast gezet, kijken we toch niet naar, we hebben onze IPad om op de hoogte te blijven van belangrijk nieuws. Ventilator maakte veel lawaai, maar dat viel hier niet op 😀.

Op zoek gegaan naar een gelegenheid om tapas te eten. De tapas ter plaatse was allemaal gemaakt op een stuk stokbrood. Misschien streek gebonden? Mijn voorkeur heeft tapas zonder brood. We hebben diverse keren tortilla’s gegeten, het lekkerste was die met spinazie. Thuis ook maar weer eens gaan maken.

Gelukkig een goede nacht gehad. Meestal kunnen we onze ogen net open houden tot 22.00 uur. We zijn de hele dag buiten en in beweging, na het eten proberen we nog zo lang mogelijk wakker te blijven 😂.

We zijn vanmorgen om 05.45 uur opgestaan vanwege de verwachte warmte van 32 graden. We konden dit keer al om 06.30 uur ontbijten en om die tijd zaten we aan de tafel. Het ontbijt was goed en even later voegden zich nog 3 Franse dames zich bij ons in de ontbijtzaal. Zij wisten ons te vertellen dat het zeker 24km zou zijn vandaag. Wij hadden andere info van de reisorganisatie ontvangen, maar de info van de dames klopte. Wij hadden ruim 24,5 km op de teller staan vandaag toen we met 31 graden bij ons hotel aankwamen.

We zijn al in het donker vertrokken. Gelukkig is de bewegwijzering erg goed: gele geverfde
Ijlen op lantarenpalen, metalen caminoschelpen op het trottoir, blauw met gele bordjes langs de straat, ingemetselde stenen met het caminoteken erop. We konden de route gemakkelijk vinden de stad uit.

We vertrokken met slechts 14 graden in korte broek met shirt met korte mouwen. Prima te doen. We hebben vreselijk veel plezier van onze afritsbroeken, die we alleen nog maar in de korte versie hebben gedragen. Met de lange versie heb je mond-op-mond beademing nodig vanwege de warmte. We verbazen ons er regelmatig over, dat sommige mensen wandelen met lange broek en shirt met lange mouwen.

Overigens valt het ons op hoeveel mensen knieblessures hebben en met een brace lopen. Ook veel mensen met blaren. Compeed is voor de echte wandelaar zo’n beetje het ergste wat je kunt gebruiken. De blaar kan dan niet genezen omdat deze opgesloten is. Wij hebben nog geen één blaar gehad en zijn daar heul errug blij om 🙂. Steef heeft diverse knie operaties ondergaan aan banden, maar heeft aan de brace voldoende steun en krijgt daarbij iedere dag een kniemassage van moi en/of Voltaren erop gesmeerd. Het gaat goed en prijzen ons gelukkig.

Terug naar de tocht van vandaag. Het landschap na Pamplona veranderde in een droger landschap wat nog het meest deed denken aan een soort van woestijn. Kaal en droog en zeer warm.

Zonnebloem velden gezien, wel uitgebloeid maar zal in de zomer erg mooi zijn. Verder langs wat kleine dorpjes gekomen. Op een terrasje gezeten met andere ‘Pelgrims’, waarvan een oudere man (rond de 75 jaar) die zijn verhaal vertelde, pas getrouwd was op zijn 50-ste met een veel jongere vrouw alleen omdat beiden een kinderwens hadden. Twee kinderen gekregen en nadat ze afgestudeerd waren, gescheiden. Woont vlakbij Yellowstonepark.

Het is leuk om mensen te ontmoeten van allerlei leeftijden uit alle windstreken met even zoveel redenen om deze tocht te maken.

Een andere ontmoeting was vandaag met een Deense man met een gezin, die een burn-out had gekregen en nu deze tocht ging maken. We hadden het erover dat het goed is om je hoofd leeg te maken en nieuwe ideeën op te doen. Hij zei dat hij juist die ochtend een goed idee had gekregen en dat nog even voor zichzelf wilde houden. Onderweg deed hij ook aan yoga en meditatie.

Al met al weer een mooie dag met mooie indrukken, gewerkt aan onze conditie. Nu even lekker uitrusten met de beentjes omhoog in een mooie hotelkamer mét airco dit keer, yeahhhhhhhh.

Zomeren nog even het dorp in, Puente la Reina. Schijnt één van de mooiste Romaanse bruggen te hebben van Europa (van het jaar 1200). (door Elise).

Geschreven door Knabbel.Babbel.opreis